lucyna napisał(a):
Część pochowano w prowizorycznych mogiłach, nikt o nich nie wie.
Czasami starsi ludzie we wsiach pamiętali jeszcze o tym gdzie mniej więcej chowano tych żołnierzy. Z czasem jednak zapominano, lub ci co pamiętali poumierali.
Niespecjalnie też komukolwiek zależało na tym, żeby dbać o groby radzieckich sołdatów i o nich pamiętać.
lucyna napisał(a):
W chwili obecnej droga z Gorlic jest zamknięta
Przez pierwsze 10 lat życia mieszkałem na wsi przy tej właśnie drodze z Nowego Żmigrodu do Gorlic.
Wiatry jakie tam wiały siłą można porównywać do najsilniejszych halnych.
Normalnym w zimie było, że przez kilka dni nie mieliśmy prądu, bo pozrywało linie energetyczną. Nikt nie robił też sensacji z tego, że do wsi nie można było przez kilka dni dojechać z żadnej strony. Czasami jedyną możliwością był wyjazd saniami lub ciągnikiem rolniczym.
Pamiętam jak przez noc zasypywało nam śniegiem drzwi od domu i rano ojciec musiał skakać przez okno na piętrze w zaspę śniegu, żeby móc odsypać drzwi.
Jako dzieci mieliśmy często taką zabawę, że skakaliśmy z balkonu na piętrze w dwumetrową zaspę.
Pomiędzy domem moim i mojej babci było ogrodzenie z siatki drucianej (wysokość około 1,5-1,8m). Powszechne było przechodzenie zimą po śniegu nad tą siatką. Czasami była tak zasypana, że jej nawet nie było widać.
Podobnie było z bramą wyjazdową na drogę. W dzień odsypana, a po nocy tak przykryta śniegiem, że już jej nie było widać i przechodziliśmy nad nią.
Pamiętam jedną wigilię - lata później, jak już tam nie mieszkałem. Tradycyjnie mieliśmy ją spędzić u babci. Próby dojazdu z trzech możliwych stron zakończyły się fiaskiem. Ugrzęźliśmy w jakiejś zaspie niedaleko za Żmigrodem. Po wypchaniu samochodu z zasp udało się zawrócić i dojechać z powrotem do domu.
Wigilię spędziliśmy w okrojonym składzie przy kromce chleba z masłem
Do babci dojechaliśmy w drugi dzień świąt jak przestało wiać i pług mógł odśnieżyć drogę.
Przez to dzieciństwo spędzone tam uwielbiam wiatr. Jak szumi, wyje, dmucha. Najpiękniejszy z żywiołów. Zawsze w górach przy huraganowych podmuchach wracają wspomnienia drogi do szkoły. Kiedy wiatr przewracał nas na wszystkie strony, ciężko było wstać i dalej iść.
Lodowe igiełki wbijane mroźnym podmuchem w policzki, uderzające z całej siły po oczach, te zmrożone rzęsy i zamarzający sopel na nosie, to dla mnie zawsze powrót do dzieciństwa.
Kto wie, być może przez to właśnie lubię góry zimą
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
oczywiście jak warunki na drogach pozwolą tam wybyć 
