|
klin86
Akurat przykład Kurta Diembergera jest mocno chybiony, że tak to ujmę delikatnie. Nikt inny jak właśnie Diemberger, zostawił umierającą "Mrówkę" na poręczówkach w zejściu z K-2 w 1986 roku. Posłużę się cytatem, bo raz - że jeśli już o czymś mówimy, to mówmy prawdę, a dwa - że cytowane fragmenty dobrze odnoszą się do tematu morlaności w górach. Cytaty pochodzą z książki "Na szczytach świata" Jerzego Kukuczki i Tomasza Malanowskiego (Katowice 1989).
"To przecież z aplinizmu i himalaizmu przenosi się w codzienne życie pewne schematy etyczne. Obraz ludzi związanych liną, gotowych narażać własne życie dla ratowania towarzyszy, znany jest już dzieciom w szkole. Tymczasem Kurt Diemberger [...], spytany, czy czuje jakąkolwiek odpowiedzialność za śmierć pięciorga wspinaczy pozostałych w obozie na wysokości ośmiu tysięcy metrów, odpowiedział krótko: nie".
i dalej jeszcze o "Mrówce":
"Usiłowała ujść z życiem, to mało powiedziane. Obok Bauera była tą, która w tragicznych momentach wykazała najwięcej hartu ducha i wykrzesała z siebie nieprawdopodobne siły fizyczne. Ona torowała drogę, ona podtrzymywała na duchu Diembergera. I to ją właśnie, kiedy całkowicie opadła z sił, Austriak wyminął przy poręczówce jak przechodnia na ulicy i już się za siebie nie obejrzał. Postawa zmarłej z wyczerpania "Mrówki" urosła do symbolu. Diemberger stracił całą cześć, jaką cieszył się zasłużenie do tej pory, ale uratował życie."
i jeszcze fragmencik:
"- Jak to jest z tą odpowiedzialnością? Czy czujesz się odpowiedzialny za partnera, z którym wyruszasz w górę?
(Kukuczka) - Jak za siebie samego. I nie mogę powiedzieć, abym kiedykolwiek słyszał, że moi koledzy zwalniają się z niesienia sobie pomocy na górze. Nie rozumiem tego..."
I gwoli faktów jeszcze... bo ktoś wcześniej napisał coś o Carlosie Carsolio, że niby zostawił Wandę Rutkiewicz na pewną śmierć na Kangczendzondze. Znowu posłużę się cytatem, tym razem z "Karawany do marzeń" Ewy Matuszewskiej (Kraków 1994).
"Carlos szedł pierwszy torując drogę w bardzo głębokim śniegu. Wanda nie nadążała za nim, więc Carlos do szczytu poszedł sam. [...] Przy zejściu spotkał Wandę na wysokości około 8200-8300 metrów. Zatrzymali się na kilka minut, porozmawiali. Wanda, według Carlosa, była całkowicie przytomna i doskonale wiedziała, co robi. Postanowiła zabiwakować na tej wysokości i następnego dnia ruszyć do ataku szczytowego. Carlos zszedł do Czwórki; pozostał tam czekając na Wandę dwanaście godzin - bez jedzenia i gazu. Następnie zszedł do obozu II, czekając tam trzy dni. [...]
Zaś co do "winy" Carlosa, sytuacja była jasna - znali z Wandą swoje możliwości, z góry określili zasady współdziałania i kazde z nich świadomie podejmowało ryzyko. Tak więc Carlos musiał repsektować prawo Wandy do decydowania o sobie , tym bardziej, że to ona była tą najlepszą."
|
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Jeżeli japończycy sami się tym "pochwalili" to to jeszcze bardziej podkreśla ich brak jkichkolwiek ludzkich odruchów. Dla mnie ważniejsze od zdobycia szczytu oczywiście było by życie drugiego człowieka.
