Uprawnienia przewodników turystycznych
§ 12. 1. Warunkiem uzyskania uprawnienia przewodnika
górskiego klasy III jest wykazanie się wiadomościami
i umiejętnościami w zakresie określonym
programem szkolenia, niezbędnymi do prowadzenia
wycieczek w warunkach letnich i zimowych po szlakach
i drogach dopuszczonych do ruchu turystycznego,
w tym także wycieczek autokarowych, na określonym
obszarze górskim, zwanym dalej „obszarem
uprawnień”.
2. Przewodnik górski klasy III ubiegający się o uzyskanie
uprawnień przewodnika górskiego klasy II na
danym obszarze jest obowiązany, oprócz wymagań
określonych w ust. 1, spełniać następujące warunki:
1) posiadać co najmniej dwuletni staż przewodnika
górskiego klasy III;
2) prowadzić wycieczki co najmniej przez 30 dni,
a przewodnik tatrzański co najmniej przez 90 dni;
3) wykazać się wiadomościami i umiejętnościami
z zakresu przedmiotów określonych w programie
szkolenia uzupełniającego na klasę II na tym obszarze;
4) złożyć oświadczenie o wykazie przejść, obejmującym
przejścia skalne wielowyciągowe, przejścia
lodowe i skalno-lodowe, a także przejścia narciarskie.
3. Przewodnik górski klasy II ubiegający się o uzyskanie
uprawnień przewodnika górskiego klasy I na
danym obszarze jest obowiązany, oprócz wymagań
określonych w ust. 1 i 2, spełniać następujące warunki:
1) posiadać co najmniej trzyletni staż przewodnika
górskiego klasy II;
2) prowadzić w klasie II wycieczki w warunkach letnich
i zimowych co najmniej przez 50 dni, a przewodnik
tatrzański co najmniej przez 90 dni;
3) wykazać się wiadomościami i umiejętnościami
z zakresu przedmiotów określonych w programie
szkolenia uzupełniającego na klasę I na tym obszarze;
4) złożyć oświadczenie o wykazie przejść, w okresie,
w którym posiadał uprawnienia przewodnika górskiego
klasy II, obejmującym przejścia skalne wielowyciągowe,
przejścia lodowe i skalno-lodowe,
a także przejścia narciarskie.
§ 13. 1. Uprawnienia przewodnika górskiego beskidzkiego
nadaje się na obszar Beskidów obejmujący:
Beskid Śląski, Beskid Żywiecki, Kotlinę Żywiecką, Pasmo
Babiogórskie, Działy Orawskie, Beskid Orawsko-
-Podhalański, Kotlinę Orawsko-Nowotarską, Beskid
Mały, Beskid Makowski, Kotlinę Rabczańską, Beskid
Wyspowy, Gorce, Beskid Sądecki, Kotlinę Sądecką,
Beskid Niski, Pieniny, Pogórze Spisko-Gubałowskie,
Rów Podtatrzański wraz z położonymi na północ od
nich Pogórzami: Śląskim, Wielickim, Wiśnickim, Rożnowskim,
Ciężkowickim, Strzyżowskim, Dynowskim,
Przemyskim, Jasielskim i Bukowskim, Obniżeniem
Gorlickim oraz Kotliną Jasielsko-Krośnieńską, Górami
Sanocko-Turczańskimi, Bieszczadami Zachodnimi,
a także częścią Płaskowyżu Hyrowskiego. Północną
granicę obszarów uprawnień stanowi linia kolejowa:
granica państwa—Zebrzydowice—Czechowice-Dziedzice—
Oświęcim—Kraków—Tarnów—Przemyśl—
Medyka—granica państwa; wschodnią: granica państwa;
zachodnią: granica państwa; południową: granica
państwa oraz granica Tatrzańskiego Parku Narodowego.
Obszar uprawnień obejmuje miasta, w tym leżące
na granicy uprawnień: Oświęcim, Zator, Wieliczkę,
Bochnię, Brzesko, Tarnów, Dębicę, Rzeszów, Łańcut,
Przeworsk, Jarosław i Przemyśl.
2. Uprawnienia przewodnika górskiego tatrzańskiego
nadaje się na obszar Tatr Zachodnich i Tatr
Wschodnich oraz obszar Podtatrza obejmującego: Pogórze
Spisko-Gubałowskie, Rów Podtatrzański, Kotlinę
Orawsko-Nowotarską i Pieniny, ograniczony doliną
rzeki Orawy, linią łączącą Przełęcz Spytkowicką, Chabówkę
i Przełęcz Sieniawską, doliną rzeki Lepietnicy
do jej ujścia do Czarnego Dunajca i dalej do Dunajca,
doliną rzeki Dunajec, przełęczą Krośnicką, rzeką Krośnicą
do jej ujścia do Dunajca, rzeką Dunajec do ujścia
rzeki Grajcarek, rzeką Grajcarek, potokiem Biała Woda,
przełęczą Rozdziele. Obszar uprawnień obejmuje
także drogę Jabłonka—Zubrzyca Górna (do Orawskiego
Parku Etnograficznego).
3. Uprawnienia przewodnika górskiego sudeckiego
nadaje się na obszar Sudetów obejmujący: Karkonosze,
Góry i Pogórze Izerskie, Obniżenie Żytawsko-
-Zgorzeleckie, Góry i Pogórze Kaczawskie, Rudawy
Janowickie oraz Kotlinę Jeleniogórską, Bramę Lubawską,
Góry Kamienne, Góry i Pogórze Wałbrzyskie, Góry
Sowie, Góry Bardzkie, Góry Stołowe, Obniżenie
Nowej Rudy, Obniżenie Ścinawki, Pogórze Orlickie,
Góry Bystrzyckie, Góry Orlickie, Masyw Śnieżnika,
Góry Złote, Góry Opawskie i Kotlinę Kłodzką, wraz
z położonymi na północ od nich Wzgórzami Strzegomskimi,
Obniżeniem Podsudeckim, Równiną Świdnicką,
Wzgórzami Niemczańsko-Strzelińskimi, Masywem
Ślęży, Przedgórzem Paczkowskim i Obniżeniem
Otmuchowskim. Obszar uprawnień obejmuje teren
położony na południe i południowy zachód od drogi
Jędrzychowice—Bolesławiec (droga nr 94)—Złotoryja
—Jawor (droga nr 363)—Strzegom (droga nr 374)—
Świdnica (droga nr 382)—Tworzyjanów (droga nr 35)
—Sobótka—Jordanów Śl. (drogi lokalne)—Łagiewniki
(droga nr

—Strzelin (droga nr 39)—Sarby—Szklary
—Karłowice Wielkie—Otmuchów (drogi lokalne)—Nysa
(droga nr 46)—Prudnik—Trzebina (droga nr 41). Na
odcinku Trzebina—Jędrzychowice granicę obszaru
uprawnień stanowi granica państwa. Obszar uprawnień
obejmuje następujące miejscowości położone na
granicy obszaru: Bolesławiec, Złotoryję, Jawor, Strzegom,
Świdnicę, Sobótkę, Łagiewniki, Strzelin, Otmuchów,
Nysę, Prudnik.
§ 14. 1. Ustala się następujące stopnie trudności
tras i wycieczek prowadzonych przez przewodników
górskich odpowiedniej klasy:
1) przewodnik górski klasy III, II i I jest uprawniony do
prowadzenia wycieczek w warunkach letnich
i zimowych po szlakach i drogach dopuszczonych
do ruchu turystycznego, w tym także wycieczek
autokarowych;
2) przewodnik górski tatrzański klasy II jest uprawniony
ponadto do prowadzenia wycieczek górskich
po drogach taternickich do III stopnia trudności
w warunkach letnich i do II stopnia trudności
w warunkach zimowych;
3) przewodnik górski tatrzański klasy I jest uprawniony
ponadto do prowadzenia wycieczek górskich
po drogach taternickich do IV stopnia trudności
w warunkach letnich i do III stopnia trudności
w warunkach zimowych.
2. Prowadzenie wycieczek w warunkach wysokogórskich
w Tatrach powyżej IV stopnia trudności
w warunkach letnich i powyżej III stopnia trudności
w warunkach zimowych wymaga uprawnień przewodnika
górskiego tatrzańskiego klasy I i odbycia dodatkowego
szkolenia uzupełniającego, określonego
w załączniku nr 9 do rozporządzenia, zakończonego
egzaminem zdanym u organizatora szkolenia, potwierdzonym
zaświadczeniem o zdaniu egzaminu,
oraz wpisania przez marszałka województwa do legitymacji
przewodnika turystycznego uprawnień do prowadzenia
wycieczek w warunkach wysokogórskich
w Tatrach powyżej IV stopnia trudności w warunkach
letnich i powyżej III stopnia trudności w warunkach zimowych,
na podstawie zaświadczenia o zdaniu egzaminu.
§ 15. Posiadanie uprawnień przewodnika miejskiego
jest wymagane w przypadku wykonywania zadań
przewodnika turystycznego w następujących miastach:
1) Gdańsk, Gdynia, Sopot (łącznie);
2) Katowice oraz inne miasta konurbacji górnośląskiej:
Będzin, Bytom, Chorzów, Czeladź, Dąbrowa
Górnicza, Gliwice, Mikołów, Mysłowice, Piekary
Śląskie, Radzionków, Ruda Śląska, Siemianowice
Śląskie, Sosnowiec, Świętochłowice, Tarnowskie
Góry, Tychy, Wojkowice, Zabrze (łącznie);
3) Kraków;
4) Lublin;
5) Łódź;
6) Poznań;
7) Szczecin;

Toruń;
9) Warszawa;
10) Wrocław.
§ 16. Uprawnienia przewodników miejskich obejmują
także oprowadzanie po obiektach i obszarach
znajdujących się w strefie podmiejskiej, jeżeli te obiekty
i obszary są związane z historią, kulturą lub gospodarką
miasta.
§ 17. Organizator turystyki powierzający na podstawie
art. 30 ust. 1 ustawy wykonanie usługi przewodnikowi
turystycznemu jest obowiązany w obsłudze
grupy turystów do zapewnienia udziału:
1) przewodnika miejskiego — dla miast wymienionych
w § 15, jeżeli program imprezy obejmuje
zwiedzanie miasta lub wybranych obiektów na jego
obszarze, w muzeach i obiektach zabytkowych,
w których nie oprowadza uprawniony pracownik
etatowy;
2) przewodnika górskiego — na obszarach górskich
określonych w § 13, jeżeli program imprezy przewiduje
wycieczki piesze poza obszarem zabudowy
miejscowości;
3) przewodnika miejskiego w przypadku, o którym
mowa w § 16, lub przewodnika terenowego —
w parkach narodowych, krajobrazowych i rezerwatach
udostępnianych do ruchu turystycznego,
jeżeli program imprezy obejmuje zwiedzanie tych
miejsc, w muzeach i obiektach zabytkowych,
w których nie oprowadza uprawniony pracownik
etatowy, a także na obszarach, na których obowiązujące
przepisy porządkowe prawa miejscowego
nakładają taki obowiązek.
W nowej ustawie nie ma słowa przewodnik terenowy.