Gustaw napisał(a):
No to jesteśmy kwita ...
Jeszcze ja
Pudelek napisał(a):
sądzę, że jak ktoś nie zbiera i się nie interesuje to niech się nie wypowiada. na tej samej zasadzie uważam, że jeśli ktoś po jakiś górach nie chodzi i nie lubi to też niech się nie wypowiada, jak nie ma nic ciekawszego do powiedzenia oprócz dzielenia się swoimi mądrościami.
Jędruś napisał(a):
...w góry chodzi dla przyjemności i nie ma zgody na wszelkie próby instytucjonalizowania, formalizowania, współzawodniczenia w tej materii. Równie dobrze można by ustanowić odznakę melomana i rozliczać z ilości "zrobionych" koncertów czy godzin spędzonych w filharmonii. Tylko kto to kurde powiedział
Cytuj:
(...)Taternictwo i alpinizm są jednym z przejawów życia społeczeństwa, którego dążności i cele zmieniają się w czasie. Jedną z cech nowej, uniwersalnej cywilizacji przemysłowej, z wolna lecz konsekwentnie ogarniającej cały świat, jest rozwijająca się u człowieka potrzeba uznania, rzeczywistego czy tez pozornego, gdzie istotnym problemem zaczynają być inni ludzie, a nie wykonywana treść. Socjologowie ukuli nawet nowy termin na tę wrażliwość współczesnego człowieka - jaźń odzwierciedlona. Choć medale nie wpływają na wspaniałe osiągnięcia dzisiejszego alpinizmu, to jednak alpiniści będąc członkami społeczeństwa muszą wraz z nim ulegać tej wrażliwości.
Te cechy współczesnego człowieka zbiegają się, a może są wynikiem, innej właściwości cywilizacji przemysłowej, w której nieomal wszystkie dążenia ludzi zostały zinstytucjonalizowane, a przez to zaspokajanie ich jest ujmowane w poklasyfikowane statystyczne liczby. Stąd tez wywodzi się powstała jeszcze w 1935 r. Górska Odznaka Turystyczna.
Przypis: Turystykę uprawiają ludzie z wewnętrznej potrzeby i dla przyjemności. Równie zabawna byłaby odznaka nadawana przez filharmonię za wysłuchanie pewnej liczby koncertów.
Bolesław Chwaściński* "Z Dziejów Taternictwa - O górach i ludziach", s. 252, wyd. Sport i Turystyka, Warszawa 1979,
*
Bolesław Chwaściński urodził się 6 września 1909 r. w Warszawie (rodzice Edmund - inżynier komunikacji - i Jadwiga z domu Brun). W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 r. był gońcem w szpitalu polowym mieszczącym się w kinie "Colloseum" w Warszawie. W 1927 r. uzyskał świadectwo dojrzałości w Prywatnym Gimnazjum Męskim Sukcesorów Ludwika Lorentza w Warszawie. W latach 1928-1935 studiował na Wydziale Inżynierii Politechniki Warszawskiej, uzyskując dyplom inżyniera dróg i mostów. Po studiach odbył roczną służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Dęblinie. 1 stycznia 1938 r. otrzymał promocję na stopień podporucznika obserwatora rezerwy. Pracę zawodową rozpoczął w Biurze Konstrukcyjnym Departamentu Dróg Kołowych Ministerstwa Komunikacji. Uczestniczył w projektowaniu stalowego mostu przez Wisłę w Płocku. Od czerwca 1937 r. pracował w Towarzystwie Robót Kolejowych i Budowlanych "Tor" jako zastępca kierownika budowy linii kolejowej Częstochowa-Siemkowice. Prowadził budowę wszystkich mostów tej kolei.
Od piętnastego roku życia zajmował się taternictwem. W 1929 r. wraz z Justynem Wojsznisem i Wiesławem Stanisławskim dokonał pierwszego wejścia na Rumanowy Szczyt wschodnim żebrem. W 1932 r. wszedł po raz pierwszy środkiem północnej ściany Małego Kiezmarskiego Szczytu. Od 1929 r. był członkiem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. W 1934 r. wraz z Justynem Wijsznisem i kilkoma wspinaczami uczestniczył w wyprawie w Marokański Atlas Wysoki. Dokonali trudnych wspinaczek i pierwszych wejść, m. in. na Dżebel Tubkal (4165 m), Amsodu (4070 m) i Dżebel Tinerget (3555 m). Uczestniczył również w wyprawach w Alpy (1932 r.) i Kaukaz (w 1935 r.), gdzie dokonano trudnych wspinaczek w masywach Dych-Tau, Adi-Choch Burżuli. 17 maja 1930 r. został sekretarzem i skarbnikiem utworzonego w Warszawie Koła Wysokogórskiego Oddziału Warszawskiego Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego.
W lutym 1939 r. wyjechał do Afganistanu podpisując trzyletni kontrakt z Ministerstwem Robót Publicznych. Projektował i budował pierwsze w tym kraju nowoczesne drogi oraz mosty. Kierował budową drogi z Kabulu do Dżalalabadu w bardzo trudnym rejonie górskim, wzdłuż rzeki Kabul (dopływu Indusu), płynącej skalistymi wąwozami. Według jego projektu wykonano zejście serpentynami przez gardziel Tangi Garu, będącą kluczem całej drogi. Droga ta nadal stanowi główne połączenie Afganistanu z Pakistanem. W grudniu 1940 r. zrezygnował z kontraktu, odrzucając propozycję wywiadu brytyjskiego, który był zainteresowany jego znajomością terenu i miejscowego języka. Przez Bombaj i Przylądek Dobrej Nadziei w Afryce przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie w kwietniu 1941 r. wstąpił do Polskich Sił Powietrznych. Trafił na przeszkolenie do szkoły nawigatorów 1 AONS w Prestwick, po której ukończeniu skierowany został do 18 OTU w Bramcote na kurs zgrywania załóg i doskonalenia bojowego. W październiku 1941 r. ze swoją załogą został przydzielony do 301 Dywizjonu Bombowego "Ziemi Pomorskiej". W jednostce tej wykonał turę lotów na Wellingtonach, latając jako nawigator i strzelec pokładowy. Uczestniczył w minowaniach i bombardowaniach Francji i Niemiec, m. in. latał nad Cherburg, Brest, Kolonię, Hamburg, Essen, Lubekę i Rostok.
W październiku 1942 r. Chwaściński został odkomenderowany do brytyjskiego 5002 Airfield Construction Squdron (dywizjon budowy lotnisk), a następnie skierowany do Inspektoratu Sił Powietrznych w Londynie, obejmując dział budowy lotnisk. W styczniu 1943 r. przydzielony został do laboratorium doświadczalnego budowy dróg, a w lipcu 1943 r. do polskiego Działu Organizacji Technicznej i Zaopatrzenia przy brytyjskim Air Ministry (Ministerstwo Lotnictwa). W 1945 r. służył w Dowództwie PSP w Londynie, a od 31 stycznia 1946 pracował w laboratorium mechaniki gruntów w Road Research Laboratory w Harmondsworth pod Londynem. W czasie wolnym od lotów i zajęć służbowych wspinał się w górach Szkocji i Wali. Napisał również słownik i gramatykę języka farsi-kabuli, powszechnie używanego w Afganistanie (opracowanie to udostępnił w 1958 r. polskim drogowcom, wysłanym do Afganistanu; wielokrotnie przepisywane na maszynie długo służyło przebywającym tam Polakom). Zdemobilizował się w polskim stopniu kapitana i brytyjskim Flight Lieutenanta. Za bohaterstwo w walkach powietrznych został odznaczony Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari (nr 9469) oraz trzykrotnie Krzyżem Walecznych. Zdecydował się na powrót do ojczyzny i w maju 1946 r. przypłynął "Sobieskim" do Gdańska. Zamknięto go na trzy dni w obozie we Wrzeszczu, gdzie był przesłuchiwany przez funkcjonariuszy UB.
Od czerwca 1946 r. pracował w Przedsiębiorstwie Robót Komunikacyjnych jako kierownik budowy. Budował linię kolejową Tomaszów Mazowiecki-Radom. Od 1949 r. kierował budową kolei Skierniewice-Łuków. Budował m. in. most na Wiśle w Górze Kalwarii. W 1953 r jako osoba "niepewna" i "podejrzana", został przeniesiony na małą budowę na Śląsk. Koordynował budowę kolei Kochłowice-Janów-Zawiercie. W grudniu 1953 r. rozpoczął pracę naukowo-dydaktyczną w Katedrze Mechaniki Gruntów i Fundamentowania na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Był kolejno starszym asystentem, od 1960 r. adiunktem, a od 1964 r. wykładowcą. W 1965 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych. W latach 1955-1956 wraz z grupą polskich ekspertów uczestniczył w wyprawie inżynierskiej na pustynię Wielki Nefud na Półwyspie Arabskim w celu przygotowania oferty projektu odbudowania linii kolejowej z Medyny do Ma'an, zniszczonej w czasie I wojny światowej. Wspinał się wtedy w Górach Hidżaskich w Arabii Saudyjskiej, Jordanii i Syrii, gdzie zdobył najwyższy szczyt Antylibanu Dżebel el-Szejkh (2814 m). W 1957 r. uczestniczył w polskiej wyprawie na Kaukaz i zdobył Elbrus (5595 m). W 1960 r. był organizatorem i kierownikiem pierwszej polskiej wyprawy w góry Hindukuszu do Afganistanu, która odegrała ważna rolę w rozwoju polskiego alpinizmu. Zdobyto wtedy Noszak (7492 m), ustanawiając ówczesny polski rekord wysokości. W latach 1966-1968 wykładał fundamentowanie oraz kierował pracami dyplomowymi z budowy dróg w College of Engineering na Uniwersytecie w Mosulu w Iraku. Wracając z kontraktu wykładowcy zdobył biblijną górę Ararat (5156 m) w Turcji. W 1970 r. w związku z reorganizacją uczelni został przeniesiony do Instytutu Dróg i Mostów. W 1973 r. został powołany na stanowisko docenta.
Po przejściu na emeryturę w 1975 r. poświęcił się pracy na nad historią polskiego drogownictwa i budowy mostów. Był autorem opracowań: "Zarys dziejów mostów drogowych w Polsce do 1945 r." i "Mosty na Wiśle i ich budowniczowie" oraz podręcznika "Projektowanie palowań fundamentowych". Do "Słownika Biograficznego Techników Polskich" opracował blisko tysiąc biogramów. Był również autorem: "Wśród gór Maroka" (wraz z Justynem Wojsznisem), "Ku niezdobytym szczytom", "Z dziejów taternictwa. O górach i ludziach" oraz kilkuset publikacji poświęconych taternictwu i alpinizmowi, również w specjalistycznych czasopismach zagranicznych. Zgromadził materiały do życiorysów około 500 taterników i turystów tatrzańskich. Wspomnienia z czasów wojny: "Pod rozkazami Bomber Command", opublikował w "Przeglądzie Technicznym" w 1982 r. W latach 1976-1981 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Historii Nauki, Oświaty i Techniki Polskiej Akademii Nauk. W latach 1977-1979 był członkiem Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaciół Warszawy.
Za powojenne osiągnięcia otrzymał nagrodę II stopnia ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, tytuł Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej oraz liczne odznaczenia resortowe (Medal 60-lecia powołania Generalnej Dyrekcji Dróg i Mostów przez Ministerstwo Komunikacji, Złotą Odznaką Zasłużony dla Transportu). Był także członkiem honorowym Klubu Wysokogórskiego.
Bolesław Chwaściński zmarł 25 grudnia 1992 r. w Warszawie. Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Był żonaty z Hanną z Napieralskich.
źródło:
http://www.polishairforce.pl/chwascinski.html
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
TG
Pamiętam, że jakieś pierdoły wyrzucała, trza uważać z tym liczeniem 
Wpisywanie jak i cały regulamin GOT jest POWALONE
