Właściwie to długi majowy weekend miał wyglądać całkiem inaczej. Planowany był wypad w Stołowe, ale kilkanaście dni przed wyjazdem okazało się, że jednak nic z tego nie będzie. Całe szczęście, na pomoc przyszło forum gdzie wyczytałem ogłoszenie Sokratesa, że ma wolne miejsce na wypad w Tatry. Zgadaliśmy się i 1 maja meldujemy się w schronisku na Nowotarskiej.
Dosłownie 3 godziny snu i o 7 rano wyruszamy do Chochołowskiej, a celem miał być Wołowiec przez Grzesia i Rakonia. Dolina wita nas jeszcze ładną pogodą, po bokach widać jeszcze pozostałości krokusów, a w tle ośnieżone szczyty. Krótki postój w schronisku i trzeba ruszać w drogę.
Po drodze zahaczam jeszcze o Bobrowiecką Przełęcz. Widoków stamtąd praktycznie nie ma, poza widoczną autostradą na Bobrowiec czyli pozostałości po dawnym szlaku.
Na Grzesiu zaczyna się psuć pogoda. Mocno wieje i zaczyna padać lekki deszcz. Szybko ruszam w stronę Rakonia. Na szczycie wieje już naprawdę mocno. Do tego zaczyna padać ostry śnieg, który momentalnie zasypuje ślady, a widoczność robi się marna. Robię jeszcze kilkadziesiąt kroków w stronę Wołowca po czym stwierdzam, że nie warto ryzykować. Ten kawałek jest najtrudniejszy, a pogoda coraz gorsza. Powrót tą samą trasą bardzo szybki. Jak jestem w dolinie, pogoda zaczyna się poprawiać. Ci co wyszli później pewnie mieli lepsze widoki.
Na drugi dzień w planach była Hala Gąsienicowa. Może Skrajny Granat, a może Kościelec? Jednak pogoda szybko zweryfikowała plany. Już droga przez Boczań, non stop w deszczu nie napawała optymizmem. Po dojściu do Hali okazało się, że po prostu nic nie widać. Niskie chmury i mgła wszystko skutecznie przesłoniły. Z nadzieją, że może się przetrze, ruszam w kierunku Kasprowego, potem w kierunku Świnickiej Przełęczy, a potem na Karb. Śnieg jest mokry i zapadający, ale w całkiem niezłym czasie udaje mi się osiągnąć przełęcz. Wydaje się, że w tym dniu tylko ja wpadłem na pomysł, aby iść tą trasą. Na przełęczy nikogo nie ma, dopiero gdzieś po 30 minutach zjawia się chłopak idący od Czarnego Stawu. Zastanawiam się nad Kościelcem, nawet idę kilkanaście kroków, ale mocno oblodzona skała daje mi do myślenia. Nie tym razem. Jeszcze chwilę stoję na przełęczy z zamiarem schodzenia do Czarnego Stawu gdzie miał być Sokrates. Niestety pogoda tak się pogarsza, że nie widzę końca kijka gdy wyciągnę rękę. Dlatego decyduję się na powrót tą samą drogą co wszedłem, po prostu jest mniej stroma i łatwiejsza. Z początku wszystko idzie łatwo, szybko zjeżdżam na butach na sam dół. Później, nawet nie wiem kiedy, coś pokręciłem w kosówce. Kilka razy się zapadłem, chciałem obejść i w końcu zorientowałem się, że jestem poza szlakiem. Zacząłem schodzić w dół, znowu przebijałem się przez pola kosówek, przekraczałem kilka żlebów, a wszystko to bardzo powoli, bo obawiałem się, że przy tej widoczności wejdę na któryś ze stawków, a ostatnie co mi było potrzebne to kąpiel w zimnej wodzie. Prawie po dwóch godzinach takiego powolnego przebijania wyszedłem na ścieżkę. Zrobiłem kilka kroków i okazało się, że jestem na niebieskim szlaku. Ale nijak nie był to szlak prowadzący na Karb, zresztą za długo szedłem. Zacząłem szukać w myślach niebieskich szlaków w okolicy lecz żaden nie przychodził mi do głowy. Po chwili nadeszła jakaś para i okazało się, że jestem dosłownie kilka minut od Murowańca na szlaku nad Czarny Staw. Czyli nieświadomie wyznaczyłem sobie zimowe przejście od Karbu do Czarnego Stawu trawersem podnóża Małego Kościelca.
Na szlaku czekam na Sokratesa, który wraca znad stawu i ruszamy do Murowańca. Tam kupa ludzi, nie ma nawet szans na jakieś miejsce, dlatego szybko się zwijamy i przez Jaworzynkę wracamy na kwaterę.
Dla Niego to koniec wypadu, następnego dnia z rana wraca do Białegostoku. Mi pozostaje jeszcze jeden dzień. Rano wreszcie lampa i tak ma być po wczesnego popołudnia. Wbijam się w busa i ruszam w kierunku Małej Łąki. Celem – Małołączniak, a później zejście do Przełęczy pod Kopą Kondracką i zejście do Kondratowej. Szybko wychodzę na Przysłop i wreszcie są widoki. Później znowu kawałek lasem aż do Kobylarza. Żleb cały w mocno zmrożonym śniegu. Miałem wyciągać raki, ale okazało się, że ktoś się wcześniej namęczył i wykuł takie piękne stopnie w śniegu, że wchodziłem dosłownie jak po schodach. Żleb zimą naprawdę robi wrażenie, a widoki sprawiają, że co chwila zatrzymuję się na zdjęcia. A jest co focić. Mimo wszystko utrzymuję dobre tempo, a na szczycie okazuje się, że zamiast 4 godzin ze znaku w Małej Łące, wchodziłem 2 godziny i 50 minut. Panorama ze szczytu wręcz powala. Ale mimo ładnej pogody i długiego weekendu tłumów nie ma, w ciągu 40 minut przez szczyt przewijają się 4 osoby.
Wyruszam w kierunku Kopy, a później na Przełęczy okazuje się, że mam na tyle dobry czas, że ruszam dalej na Kasprowy. Jeszcze po drodze bliskie spotkanie z kozicami i Kasprowy, gdzie zaczyna psuć się pogoda. Zaczyna prószyć lekki śnieg i zaczynam się zastanawiać czy niżej nie będzie to marznący deszcz. Do tego dochodzi już zmęczenie i decyduję się na zjazd kolejką.
Jeszcze tylko po torbę do schroniska i kolejny wypad w Tatry przechodzi do historii. Dobrze się stało, że Sokratesowi wypadła osoba, która miała z nim jechać. Była okazja się poznać, pogadać, połazić... Do następnego!
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
