Jeśli przypadkiem akurat znalazłeś się w północnej Norwegii (nie wiem – wyszedłeś do sklepu po zakupy lub do kiosku po gazetę, bądź zabłądziłeś w czasie spaceru z psem) cel możesz wybrać tylko jeden. Otóż i my nie mogliśmy inaczej – jedziemy na Lofoty. W niemal każdej relacji z tej części Europy, Lofoty pełnią rolę wisienki na torcie, o ile nie są tortem samym w sobie. Zatem i nas nie mogło tam zabraknąć. Poza tym mieliśmy już dość marnej pogody na Nordkapp, a jak wieść gminna niosła, aura na wyspach była zdecydowanie lepsza. Dopiero samemu siedząc w samochodzie człowiek może się przekonać jakim wyzwaniem jest przemieszczanie się po Norwegii. W Szwecji też co prawda mieliśmy do czynienia z dużymi przebiegami, lecz wskakiwałeś tam na autostradę (darmową!) i pykałeś z tempomatem przez świat. Tutaj natomiast droga wije się wzdłuż niesamowicie rozbudowanej linii brzegowej i nie ma mowy o rozwinięciu sensownej prędkości przelotowej. Poza tym ich legendarnie drogie mandaty – nie chcieliśmy głupio wpaść, więc grzecznie trzymaliśmy się dopuszczalnej prędkości (ale bez przesady).
Przedsionek archipelagu – Narvik, osiągamy dopiero po 12 godzinach jazdy, późnym popołudniem. Pogoda zgodnie z prognozami poprawiła się znacznie, co niezmiernie uradowało serca fotografów. Zdążyliśmy przyzwyczaić się już do braku nocy, więc po krótkim namyśle decydujemy, że ciśniemy maksymalnie do końca wysp, a potem się zobaczy co dalej. Widoki rzeczywiście są spektakularne. Zaśnieżone, poszarpane szczyty, sięgające nierzadko kilometra w górę, opadają stromymi ścianami niemal prosto do morza, poprzez soczyście zielone łąki u ich stóp. Co jakiś czas zatrzymujemy samochód w miejscach, obok których obojętnie przejechać po prostu się nie da. W jednym z takich miejsc głód bierze jednak górę nad zachwytami i postanawiamy, że tu zrobimy sobie ognisko. Na tę okoliczność odwiedziliśmy wcześniej jeden z rzadkich w tej okolicy marketów i zaopatrzyliśmy się w koszmarnie drogą kiełbasę. Nie bylibyśmy sobą, gdyby miało zabraknąć przy tej okazji płynów eksploatacyjnych, więc do listy zakupów każde z nas dorzuciło jakieś najtańsze piwo. O ile z wyborem miejsca nie było żadnego problemu, to ze znalezieniem drewna kłopot był już spory. Rachityczna roślinność nie dawała nadziei na długą imprezę toteż poszukiwania paliwa skierowaliśmy ku morzu, które ma zwyczaj wyrzucać na brzeg dryfujące palne szczątki. W nieodległej zatoczce było tego pełno. Aby tylko nie zapaść się w jakąś nieapetyczną maź na plaży...
O 1.30 docieramy do Å – rybackiej wioski na krańcu Lofotów. O tej porze nigdzie żywego ducha, co nadaje temu miejscu tajemnicy i nieco upiornego klimatu. Włóczymy się bez celu po okolicy, kombinując co dalej. Mamy dwa wyjścia, albo wsiadamy w samochód i tą samą drogą wracamy i skręcamy na południe, albo łapiemy się na drogi prom (zresztą po co to pisać – tu wszystko jest drogie) i w kilka godzin jesteśmy w Bodø. Wybieramy tę drugą opcję, bo choć cena odstrasza to korzyści są oczywiste – od czasu do czasu człowiek musi się przecież przespać. A sen na promie przyszedł na tyle szybko, że z rejsu zapamiętałem tylko darmowe wi-fi... Niczym młodzi bogowie (i boginie) schodzimy na ląd w Bodø. Teraz czeka nas droga do trzeciego z obowiązkowych celów tej wyprawy. Do Galdhøpiggen (2469 m n.p.m.) mamy ponad tysiąc km, a czas nie stoi w miejscu. Bez zbytniego ociągania mijamy koło podbiegunowe, gdzie Norwegowie pobudowali całe centrum handlowe, a komercja wyłazi z każdego miejsca. W sumie nie ma się czemu dziwić. Tabuny turystów zatrzymują się tu w drodze w obie strony, więc dlaczego tego nie wykorzystać. Natomiast my na nocleg znowu szukamy jakiegoś ustronnego miejsca, najlepiej czystego jeziora w spokojnej okolicy i – cóż za przypadek – udaje nam się to już w drugim podejściu. Odpoczynek na pewno się przyda, bo – żartujemy – kto wie, czy znowu nie trzeba będzie przedeptać następnych 50 km. Tradycją stało się już, że u podnóża góry jesteśmy po południu, korzystając z nieustającego dnia. Nie inaczej jest i teraz. Pogoda wciąż jest piękna i już się cieszymy na rozległe widoki z najwyższego szczytu północnej Europy. W odróżnieniu od dwóch poprzednich wierzchołków jest tu dużo ludzi, choć sezon wciąż jeszcze się nie zaczął. Oczywiście w porównaniu z Tatrami to niemal bezludna pustynia, jednak dla nas te kilkanaście osób na szlaku to i tak nieprzebrane tłumy. Droga jest oznaczona i przedeptana, ciężko byłoby się zgubić. W miarę zdobywania wysokości przybywa chmur i już wkrótce gęsta mgła otula wierzchołek. Ech, szlag trafił piękne widoki. Może chociaż sklepik na szczycie (bo jest tam sklep z pamiątkami) będzie otwarty – wiadomo – browarów nigdy za wiele... Na nic jednak złudne nadzieje. Na szczycie jest cicho, szaro i pusto, a sklepik zamknięty na amen. W przygnębiającym półmroku sięgam do plecaka, wyciągam puszkę i ratuję w ten sposób niezręczną sytuację. O mur budynku stoi oparte składane krzesełko. Siadamy na nim po kolei i od razu przypomina mi się teledysk jednej znanej grupy. Jednak lodowate podmuchy zmuszają nas do szybkiej ewakuacji w jakieś osłonięte miejsce, gdzie przy czekoladzie i innych przyjemnościach regenerujemy siły.
Program obowiązkowy wykonany, zatem teraz tylko jazda na południe. Jeszcze przed wyjazdem nawiązałem kontakt z Jarkiem, który również podjął się walki o Koronę Europy. Co więcej – chce to zrobić w 46 miesięcy, czyli tyle, ile jest szczytów w Koronie. Jarek zaprosił nas do siebie, oferując metę i zawartość lodówki, głupio byłoby więc nie skorzystać z takiej propozycji. Malutki szkopuł polegał jedynie na tym, że niespecjalnie było nam po drodze do niego, lecz która kobieta oprze się pokusie gorącego prysznica? A świeże ciało to i świeże spojrzenie na sytuację. Okazało się, że choć nie zdążymy odwiedzić wszystkich celów w tej części Norwegii to z pewnością damy radę skoczyć na Preikestolen. Stojąc na krawędzi tego liczącego ponad 600 m wysokości klifu czujesz lekkie mrowienie, zupełnie jak na jakiejś wąskiej grani. A jeszcze ta świadomość, że tuż za plecami masz masę rozchichotanego towarzystwa... Dotarliśmy w jeden z najbardziej zatłoczonych punktów w czasie naszej przygody i cała ta gawiedź skutecznie zniechęcała nas do dłuższego pobytu w tym miejscu. Niestety zabrakło już czasu na takie atrakcje jak choćby „Język Trolla”, bo choć prom odpływał dopiero za 30 godzin to jednak wciąż do przejechania zostało ponad tysiąc kilometrów. Galdhøpiggen jest moim 45 szczytem w Koronie Europy i powoli zaczynam zadawać sobie pytania typu: co dalej po Islandii? Jednak odpowiedź spokojnie mogę odwlec aż do maja przyszłego roku. Tymczasem wjechaliśmy na prom do Polski. Towarzystwo jakby podobne do tego z pierwszego rejsu, jednak dużo bardziej rozrywkowe. Ale to już temat na zupełnie inną opowieść...
_________________ Zaoszczędzone można przepić. Korona Europy
Szukałam przed chwilą, czy była relacja z Narodnej - no i widzę, że zmiotło wszystkie twoje posty. Chyba nie chcesz powiedzieć, że poprzednie relacje wcięło na amen i nie masz ich gdzieś zapisanych
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
