Z powodu pogrzebu w rodzinie musieliśmy wrócić z rodzinnych wakacji nad morzem kilka dnie wcześniej. Był upalny czwartek 25 sierpnia 2016 roku. Ponieważ do pracy wracałem dopiero we wtorek, a prognozy pogody na weekend były rewelacyjne różne dziwne rzeczy zaczęły mi się pałętać po łepetynie. Zadzwoniłem do Pawła. Dopiero co wrócił z Alp i szykował się na kolejny wyjazd w Masyw Marmolady, więc odpadał. Wysłałem jeszcze kilka badawczych smsów i dwie osoby (Ania i Daniel) zgłosiły akces na weekendowe wojaże górskie. Nie wiem co mnie podkusiło, ale postanowiłem się wybrać na Rysy od polskiej strony. W sumie szedłem tędy tylko raz i to w stanie silnego zmęczenia materiału (było to pamiętne spotkanie użytkowników naszego forum w Roztoce we wrześniu 2009 roku).
Oczywiście planowanie Rysów od polskiej strony w upalny wakacyjny weekend (do tego ostatni podczas tych wakacji) było pomysłem o tyle śmiałym co i karkołomnym. Ale kiedyś przecież trzeba włazić na te Rysy. Wizji miałem kilka m.in. pozostawienie samochodu w Łysej Polanie, podjechanie komunikacją publiczną do Szczyrbskiego Plesa, wejście na Rysy od strony słowackiej i zejście na stronę polską, druga opcja to wybranie się na Rysy od polskiej strony z większym plecakiem, zejście na stronę słowacką i tam nocleg, a powrót następnego dnia przez Lodową albo Rohatkę. Ostatecznie wybieramy trzeci wariant czyli wyjeżdżamy wcześnie i parkujemy samochód u moich znajomych na Słowacji w Nowej Lesnej. Szybko się witamy, przebieramy a wybiegając na przystanek autobusowy zamawiam jeszcze obiad na wieczór dla naszej trójki. Ok. 7:30 jesteśmy już w centrum Nowej Lesnej przy kościele i czekamy na autobus. Jakie to szczęście, że jakiś Słowak w międzyczasie do nas zagadał. Pytał gdzie jedziemy, czym, itd. No i ta chłopina wyprowadziła nas z błędu, bo jak się okazało autobusy jadące do Smokowca i dalej do Łysej Polany nie wjeżdżają już do centrum Nowej Lesnej jak to było kiedyś, a zatrzymują się powyżej przy głównej drodze. Dziękujemy i nerwowo truchtamy na właściwy przystanek, bo do odjazdu autobusu zostały jakieś 3 minuty. Wreszcie jesteśmy, rzeczywiście ludzie czekają, a w oddali już majaczy sylwetka autobusu.
Problem w tym, że Ania robiła jeszcze zakupy i w ogóle nie wie gdzie jesteśmy. Nerwowo jej tłumaczę przez telefon jak ma się tu dostać. Mimo iż poranek jest całkiem zimny robi się gorąco. To co nas uratowało to indywidualna sprzedaż biletów każdemu podróżnemu przez kierowcę autobusu. Jeszcze tylko my z Danielem zostaliśmy na zewnątrz i w tym momencie zza zakrętu wyłania się Ania. Uff, mocne otwarcie.
Trzeba się odstresować. Zajmujemy miejsca na tyłach i spożywamy specjały Daniela.
Na Łysą Polanę mamy jakąś godzinę jazdy. Niby czas nam ucieka przez palce, bo słońce już wysoko, ale taką wersję wybraliśmy i trzeba ponosić tego konsekwencje. Na Łysej Polanie jesteśmy dobrze po 9. Wszystkie parkingi już totalnie zatłoczone. Parkingowi już sami nie wiedzą gdzie kierować kolejne oczekujące samochody. Dobrze, że nasz pojazd jest bezpieczny daleko stąd. Ruszamy żwawym krokiem w stronę Palenicy Białczańskiej. Nie ma chwili do stracenia. Tempo mamy dobre, wyprzedzamy kolejne osoby. Gdzieś w połowie drogi do Włosienicy przerwa na piwo. Siedząc na ławeczce – urządzamy sobie małą minizabawę w typowanie kto z przechodzących może mieć dziś w planach Rysy. „Ci nie, ci na pewno nie, ci zdecydowanie nie, ci mogą iść – maja niezłe buty i dobrze wyrzeźbione łydki
”. Piwo wypite, idziemy dalej. Jak wiadomo w drodze do Morskiego Oka najgorsze jest to, że w ogóle istnieje i trzeba ją raz na czas pokonać.
Wreszcie po nieco ponad 2 godzinach – licząc od Łysej Polany jesteśmy nad najpopularniejszym jeziorem w naszym kraju. Robimy sobie pamiątkowe zdjęcie i dalej w drogę.
Upał się wzmaga. Obawiam się trochę, bo wiem jak mnie wykańcza w górach wysoka temperatura, a Rysy od polskiej strony to szlak jednak forsowny. Obchodzimy Morskie Oko. Tutaj klapkowiczów, trampkowców i dresiarzy trochę mniej, ale jeszcze nie do końca się poddają. Tradycyjnie Czarny Staw „przeprowadzi” ostateczną selekcję.
Jesteśmy już przy rzeczonym.
Rzeczywiście stanowił on cel sam w sobie dla wielu piechurów. Przyznam, że podejście do CzSpR może wykończyć – zwłaszcza w upalny dzień. A perspektywa kolejnych prawie 1000 metrów w pionie może zachwiać pewnością siebie. Lekko nie będzie. Z mozołem zaczynamy piąć się w górę. Czemu ten mój plecak taki ciężki ??? A może to ja taki cienki dzisiaj jestem ? Widoki powoli się rozszerzają. Widać już nie jedno jeziorko a 2
.
Gdzie te łańcuchy ? Chyba już tu gdzieś powinny być. Choć patrząc na liczbę schodzących, już wiem, że raczej się do nich nie dopchamy. Jesteśmy jednymi z ostatnich podchodzących, ale w dół zmierza prawdziwa pielgrzymka. Oto dlaczego należy co najmniej 2 a może i 3 razy dobrze się zastanowić przed wybraniem się w polskie Tatry Wysokie w pogodny, wakacyjny (w dodatku ostatni) weekend.
Tak jak przypuszczałem łańcucha dane mi było dotknąć może 2 góra 3 razy i tak docieram bo słynnej półeczki.
Tutaj ruch wahadłowy, a czas oczekiwania można oszacować na 20 -30 minut. Pewne rzeczy są nie do przeskoczenia. To miejsce nie jest trudne, ale mijanie się na wąskiej półce ponad kilkusetmetrową przepaścią byłoby dosyć ryzykowne. I tak już niektóre osoby sprawiały wrażenie mocno spanikowanych.
Na szczęście były stąd niezłe widoki na Niżne Rysy…
I na Gerlach i Ganek
Wreszcie moja kolej. Szybko przechodzę półeczkę i w kilka minut wchodzę na graniczny wierzchołek Rysów. Ania i Daniel są już na szczycie. Załapali się na wcześniejsze „światła”
. Kilka fotek na jednym i drugim wierzchołku Rysów i trzeba schodzić.
Zejście na stronę słowacką jest moim zdaniem bardziej przyjemnie, widokowe i nietrudne technicznie. Jak ktoś nie ma wielkiego doświadczenia górskiego to zdecydowanie polecam wariant od strony słowackiej. Kiedy byłem po raz pierwszy na Rysach prawie 20 lat temu to też wchodziłem ze Szczyrbskiego Plesa i szlak był całkiem przyjazny dla niedoświadczonego turysty jakim wtedy byłem.
Schodzimy na Wagę, następnie do Chaty pod Rysami, gdzie wypijam ostatnie piwo. Poniżej schroniska widać złożone jakieś metalowe platformy. To była przygotówka do budowy „schodów” na Rysy, o których w ostatnim czasie zrobiło się głośno. Przy pierwszym strumyku zebrał się tłum turystów. Każdy chciał przynajmniej przemyć twarz, a przede wszystkim napić się wody. Ludzie byli wykończeni i bardzo spragnieni. Upał w skalistych górach nie jest łatwy do zniesienia. Po drodze musiałem licho wyglądać bo dwóch rosłych Słowaków proponuje mi banieczkę swojskiego specjału. No dobre to było, na drugą nóżkę też się wypiło. Tuz przed schroniskiem przy Popradskim Plesie odwdzięczam się moją miętówką. Międzynarodowa integracja postępuje w najlepsze. Jesteśmy już na asfaltowej drodze wiodącej do Popradskiego Plesa. Tutaj nic złego nam się już stać nie może, więc nie przejmujemy się tym, że zapadły ciemności. Tak w połowie drogi mówię do towarzyszy byśmy przyspieszyli bo dawno nie słyszałem odgłosu jadącej kolejki. Posłuchali mnie. Idziemy coraz szybciej , trochę podbiegamy i gdy prawie jesteśmy na dole dostrzegamy światła pociągu zmierzającego w kierunku Popradu. Biegniemy, ile fabryka dała. Początkowo drogą, potem przez tory. Ta stacja musi być gdzieś tutaj. Wskakujemy w biegu do kolejki. Znowu mamy fuksa.
Na kwaterze jesteśmy kolo 22. Nim się wykąpaliśmy i zjedliśmy pyszny obiad było po 23. Nie bardzo mieliśmy już ochotę na knajpę, więc skończyło się na kilku symbolicznych piwkach przy kuchennym stole.
Dzień IIWstajemy dosyć wcześnie bo plan dość ambitny. Na rozkładzie jest Świstowy, który „chodzi” za mną od jakiegoś czasu. Wejście pozaszlakowe, ale raczej proste. Po śniadaniu nie chce nam się iść na elektrićkę tylko idziemy na przystanek autobusowy. W Smokowcu jesteśmy koło 8. Tam umówiłem się z Moniką, która wybiera się z koleżanką na Czerwoną Ławkę. Ale nie wiedzieć czemu nie spotykamy się na parkingu. Jej telefon jest poza zasiegiem, a gdy wreszcie udaje nam się połączyć to ja jestem w połowie drogi na Hrebienok a ona w drodze do Chaty Zamkowskiego. No cóż tym razem się raczej nie spotkamy. Tak to jest zdzwaniać się z kimś w górach. Wędruję sobie spokojnie na Hrebienok, podziwiając Łomnicę.
I Niskie Tatry z Kralową Holą na czele
Jest pięknie ale duszno i zajebiście gorąco. Na Hrebienoku spotykam Anię i Daniela bo ten odcinek pokonywaliśmy oddzielnie. Siadamy na ławeczce, podziwiamy widoki, pijemy piwo i coś tam jemy. Tak nieśmiało pytam – tak szczerze to chce Wam się dziś iść na ten Świstowy dzisiaj ? Myślałem, że wytoczą od razu ciężkie działa, ale to ziarno padło na całkiem podatny grunt. Popatrzyliśmy na siebie, uśmiechnęliśmy się, no niekoniecznie. Każde z nas miało jakąś drobną kontuzję, wczorajsze Rysy w nogach, a przede wszystkim panował nieznośny upał, który mnie w górach totalnie dobija. Ale co w zamian bo przecież tak pogodnego dnia nie zmarnujemy. Tu już nie miałem wątpliwości. Nic tak dobrze nie smakuje jak mieszanka Wysokich Tatar ze Słowackim Rajem. Tylko muszę im zaproponować w Raju coś konkretnego. Wiadomo, że Suche Bele, Kisiele i Przełomy Hornadu będą zatłoczone. Wielki Sokół przechodziłem stosunkowo niedawno. Drogą eliminacji zostały mi Piecky i Sokolia Dolina. Ta ostatnia wymaga trochę więcej czasu, więc chcąc nie chcąc padło na Piecky. Chcąc, bo byłem tam do tej pory tylko raz, a nie chcąc bo znajduje się tam najwyższa w Słowackim Raju drabina, która powoduje u mnie migotanie przedsionków. Robimy sobie wspólne zdjęcie i schodzimy do Smokowca.
Na dworcu podziwiamy zabytkowy tramwaj. Jakaś nowa atrakcja Starego Smokowca.
Przejeżdżamy kolejką do Nowej Lesnej i wracamy z buta na kwaterę. Stąd są kapitalne widoki na Tatry…
Przesiadamy się w samochód i ruszamy w stronę Pili. Przemierzam tą drogę nie po raz pierwszy, więc trasę znam na pamięć. W Pili jesteśmy o 13:30. Kupujemy bilet wstępu
(1,50 euro od osoby plus 2 euro za parking). W cenie biletu jest ubezpieczenie, więc bez tragedii. Zaraz po wejście w chłodny wąwóz Piecky zgodnie stwierdzamy, że podjęliśmy dobrą decyzję.
Początek spokojny, płaski, ale dobrze pamiętam co za chwilę nas czeka. I wreszcie jest, to ona, która śniła mi się po nocach. Przeszedłem w Słowackim Raju wszystkie ubezpieczone szlaki po kilkakrotnie i w moim odczuciu w tym parku narodowym nie ma takiego drugiego miejsca. Powszechnie za najtrudniejszy szlak uważana jest Sokolia Dolina, ale przechodziłem ją pod prąd i nie ma tam momentu powodującego takie emocje jak ta drabina w Pieckach. Przynajmniej takie jest moje subiektywne odczucie.
Pierwszy wchodzi Daniel, my stoimy z Anią na dole i zastanawiamy się jak zjeść tę żabę
Tam w dole widać nasze sylwetki.
Ostatecznie Ania wchodzi jako druga a ja tuż za nią. Daniel nagrał podczas tej akcji filmik, który jest dostępny na youtube…
https://www.youtube.com/watch?v=MN0sgdQ ... e=youtu.beJesteśmy w górze. Najgorsze za nami.
Dalej szlak jest bardzo przyjemny. Łańcuchy, metalowe podeściki, drewniane drabiny, a wszystko to w cieniu i przyjemnym chłodzie.
Jest wreszcie i druga długa stalowa drabina, ale to już nie to samo. Tę pokonuje się z marszu bez większych emocji.
Po zejściu z niej można nawet zrobić jaskółkę
Jeszcze kawałek przyjemnego ubezpieczonego szlaku i wracamy do normalności.
Ciąg dalszy już bez fajerwerków. Schodzimy z powrotem do Pili szlakiem typu „beskidzkiego”.
Mila niespodzianka czeka na dole. Otwarty bar z lanym zimnym piwem za niewiele ponad 1 euro. Ależ smakowało.
Ponownie w Nowej Lesnej jesteśmy koło 19. Nie spieszymy się. Wszyscy w poniedziałek mamy wolne, więc możemy sobie pozwolić na późny wyjazd. Zjadamy kolejny pyszny obiad, żegnamy się z Lidką i pozostałymi domownikami. Wyjeżdżamy koło 20:30 i jest to świetne posunięcie. W domu jestem przed północą. Ostatni weekend wakacji 2016 – godnie spędzony. Całkowity koszt wyjazdu – niewiele ponad 100 zł na osobę – razem z noclegiem, dwoma obiadami, dojazdami i browarami. Śmiech na sali. Ukraina z krakowskim PTTK już się zbliżała wielkimi krokami. Ale zaprawę miałem niezłą, więc o formę byłem spokojny…
Wojtek
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
