Forum portalu turystyka-gorska.pl

Różne warianty wiosennego wyjazdu w góry chodziły mi po głowie, ale w końcu stanęło na Rumunii z dwójką znajomych. Tym razem padło na Góry Zachodniorumuńskie (Munţii Apuseni).

DOJAZD

W piątek (27.04) po południu pakujemy się do auta i jedziemy na południe kraju. Przed zmrokiem jesteśmy w okolicach Barwinka i nocujemy w Hucie Polańskiej. Pełna cisza i spokój, turyści jeszcze nie zjechali więc udaje się przespać w łóżku, miły nocleg w fajnej miejscówce. Chłonę klimat gór po półrocznej przerwie.
Sobota rano startujemy dalej. Słowacja, Węgry, granica z Rumunią przeskoczona w kilka minut, jeszcze kawałek i upragnione widoki.



Dojeżdżamy do podnóża gór, droga wbija się w ciasną dolinę i po kilku kilometrach stajemy w ostatniej wiosce Boga (taka nazwa ;]). Osada jest malowniczo położona, otoczona urwiskami skalnymi zwanymi Amfiteatrul Boga.
Rumuni też mają długi weekend, ale tylko do 1 maja, widać to wszędzie, sporo ludzi i aut. Znalezienie jakiegoś wolnego "pensiunea" graniczy z cudem więc wsiadamy do auta i pniemy się kilkaset metrów do góry, kilkunastokilometrową serpentyną na Płaskowyż Padiș.
Jeszcze tylko kilka kilometrów kamienistą drogą po której da się jechać w tempie marszu albo i wolniej, uważając żeby nie zostawić czegoś z podwozia, i dojeżdżamy do Cantonu Glavoi, gdzie znajduje się ogólnodostępny kemping. Kemping jest zapchany dość mocno. Parkujemy auto, wrzucamy plecaki na grzbiet i szukamy jakiegoś miłego miejsca na nocleg.

Ogólny widok na Glavoi:



Stawiamy sobie na uboczu nasz domek, dookoła malownicze skałki.



Wkrótce mamy i my swoje ognisko, co łatwe nie było. Trzeba się trochę nagimnastykować, żeby nazbierać drewna.



Generalnie nie lubię takich masówek i raczej unikam jak ognia skupisk ludzi, ale muszę przyznać, że polubiłem to miejsce. Czysto, brak głośnej muzyki, nikt nie drze japy, pełna kultura. Po rejestracjach pełen przekrój okolicznych krajów, dominują RO i H. Nie brakuje również SK i PL.

Wieczorny widoczek na Glavoi:



Pierwsza noc pod rumuńskim niebem rozświetlona masą gwiazd...

C.D.N.

zapowiada się ciekawie czekam na c.d

_________________
Galeria zdjęć

DZIEŃ 1 - Niedziela - 29 kwietnia
Wstaję standardowo wcześnie rano, zapowiada się kolejny pogodny upalny dzień. Lasy w pobliżu wyglądają malowniczo, pełno skałek.



Wstaje reszta ekipy, pakujemy graty i trzeba się ruszyć z ciężkimi tobołami. Generalnie przez trzy dni mamy zamiar unikać okolicznych atrakcji, niech się tłumy rozjadą do domów i potem będziemy oglądali.
Pierwsze zimowo-wiosenne akcenty na drodze.



Zbaczamy nieco z obranego kierunku, chcemy zobaczyć urwiska "Amfiteatru Boga". Ekspozycja robi wrażenie, ciężko to oddać aparatem.





Widać też pasmo gór Vlădeasa, ponad 30 kilometrowy grzbiet w kierunku którego idziemy. Górki na fotce mają ponad 1600 m.



Oczywiście żeby nie było za łatwo ścieżka nam się skończyła i trzeba chaszczować.



W końcu wyłazimy na bardziej ludzki teren. Malownicza polana.



W lasach śniegu jeszcze całkiem sporo.



Połoniny coraz bliżej.





Przy opuszczonej bacówce postanawiamy pozostać na noc.



Stawiamy nasz domek i miło spędzamy wieczór. Gdyby jeszcze tych meszek nie było...





C.D.N.

Dzień 2 - Poniedziałek - 30 kwietnia

Pogoda stabilna czyli lampa od rana.



Trzeba się gramolić do góry...



Drogę wskazuje nam pomocnik...



Pojawiają się ładne widoki na sąsiednie pasmo gór Bihor.



Słońce praży bez litości, każdy cień na wagę złota.



Im wyżej tym więcej tych filetowych...



Każdy się chłodzi jak może...



"Czy tylko ja widzę fioletowe połoniny?" (pytanie do reszty ekipy)



Ktoś faktycznie je pomalował...



I tak maszerujemy sobie cały dzień po tych rozległych połoninach, a słońce nam spala co mu się uda.



Ciężko zrobić fotę w innym kolorze.





Czasami pojawią się jakieś skałki.



Czas szukać miejsca noclegowego, schodzimy na rozległą malowniczą pustą polanę.



Jest potok, jest fajne miejsce na namiot, zostajemy.



Dzisiaj będziemy mieli fioletowe sny...

C.D.N.

Połonina Chochołowska

_________________
SPROCKET
viewtopic.php?f=11&t=17068

Dzień 3 - wtorek - 1 maja

Pogoda stała się lekko monotonna. Ręce pieką, karki pieką, całe szczęście dzisiaj mamy w planach marsz dolinami/lasem więc będzie przyjemniej.
Poranny widoczek na nasz obóz.



Połoniny którymi szliśmy z góry wyglądały na rozległe i łagodne, ale zbocza już takie fajne nie są.



Jesteśmy w rejonie płaskowyżu Padiș, czyli w obszarze z dużą ilością krasowych cudów jak jaskinie, wywierzyska, ponory (woda sobie znika gdzieś pod ziemią) czy aweny (duże dziury w ziemi o pionowych ścianach). Dzisiaj mamy w planach zobaczyć wąwóz Someșului Cald i jaskinię Rădesei.
Schodzimy sobie na dzikusa do doliny.



Bez większych problemów docieramy do dna bocznej odnogi z jakąś tam drogą, jest przyjemnie.



Miejscami śniegu nie brakuje.



Malowniczych potoków również.



Dochodzimy do wąwozu o pionowych skałach, szlak biegnie po jednej i drugiej stronie. Odważni mogą forsować korytem. Wybieramy sobie prawą stronę i mozolnie na czterech łapach pod górę. Ludzi to tu za dużo nie łazi, szlaki na drzewach są, ale ścieżka jakaś mizerna. I do tego drzewa poprzewracane...



Postój przy jaskinii dla ochłody. Coś jak otwarta zamrażarka, uff.



Polazłem z ciekawości w głąb z 80m, korytarz zawija jakieś esyfloresy i coraz niżej, eee, to nie dla mnie...
Plecak na grzbiet i leziemy dalej.



Z jednej strony urwisko wąwozu, z drugiej pionowa skała, do tego porozrzucane wkoło jakieś kamienie. Widoki też się zdarzają.





Plantacja czosnku niedźwiedziego.



Im dalej tym więcej przewróconych drzew, duuuużo przewróconych drzew. Jakiś kataklizm tędy niedawno przechodził, igły na drzewach jeszcze zielone.





Z oglądania kolejnej jaskinii i wodospadu nici, drzewa leżą jakby ktoś nimi grał w bierki.

Odpoczynek na dnie wąwozu po akrobacjach nadrzewnych.



Mieliśmy cichą nadzieję, że dalej będzie lajcik, ale witki nam opadły jak wyszliśmy na górkę.



Ścieżka i szlak zrobiły puff i nima. Mapa, kompas i intuicja idą w ruch. Raz pod drzewem na brzuchu, raz po drzewie na 2 m i tak... kilka godzin. Udało nam się dojść do szlaku i końca małpiego gaju akurat w okolicy największej atrakcji czyli jaskinii do której wpada potok i kilkaset metrów dalej leci w wąwóz. Uh, jakoś nikt z nas nie ma ochoty na eksplorację...



Jeszcze trochę i się na pewno uda...



Udało się! Wyszliśmy z lasu i wita nas tabliczka i ...burza.



Dobrze, będziemy pamiętali gdyby nam się zachciało ponownie tu wrócić na tym wyjeździe.
Mamy niedużą plandekę więc robimy sobie mini zadaszenie i czekamy na koniec burzy. Dwie godziny do zmroku, to co powinniśmy przejść w 2h szliśmy 6h. Rozbijamy namiot czy piłujemy jeszcze 7km do Glavoi i kempingu. Zwycięża opcja z piłowaniem i ruszamy z buta gdy po kilku minutach na pustej drodze pojawia się ON, zabiera nas na pakę i podwozi 5 km.





Wysiadamy, pięknie dziękujemy za podwiezienie i dalej z buta, już niedaleko. Widoczki poburzowe i klasyczne w górach Rumunii.





Jeszcze kawałeczek...



...i na godzinę przed zmrokiem siedzimy w barze przy piwie. Uff. Ciężki dzień. Wczoraj były kwiatki, dzisiaj drzewa...
Dobrze nam się spało.

C.D.N.

Dzień 4 - środa - 2 maja

Glavoi opustoszało. Skończył się długi weekend dla Rumunów. Ci co pozostali to w 90% Polacy.



Wszyscy śpią więc kręcę się z aparatem. Przybarowa lodówka, chwilowo jeszcze bez piwa.



Stoją luksusowe dacze.



Wygrzewają się leniwce.



Nasz namiocik stoi pomiędzy obozem speleologów ze Śląska, a dwoma kamperami, oczywiście z Polski.
Załoga wstała, wyruszamy dalej podziwiać cuda krasowe. Najpierw docieramy do Polany Ponor. Jest to rozległa, niezwykle malownicza dolina z potokiem.



Spory potok płynący środkiem, wypada sobie kilkaset metrów wcześniej z wywierzyska/jaskinii, by pod koniec dolinki zapaść się pod ziemię. Ot taki urok tutejszych potoków, że nie wiadomo jak długo będą płynąć. Podobnie zresztą jest na kempingu Glavoi, potok znika po kilkuset metrach.
Idziemy obejrzeć wywierzysko. W te upalne dni takie miejsca to zbawienie.





Wracamy na polanę. Wody coraz mniej.



Pod koniec znika w różnych dziurach.



Wchodzimy w las i idziemy obejrzeć największą atrakcję Padiș, Twierdzę Ponoru (Cetățile Ponorului). Trzy olbrzymie "dziury" w ziemi z urwistymi zboczami. Schodzimy do pierwszej dolinki, stromizny, cztery łapy w użyciu cały czas. Pod koniec łańcuchy.



Miejsce robi wrażenie. Potok spadający kaskadami znika w największym portalu jaskiniowym w Karpatach, jedyne 74m wysokości.





Jak ktoś ma zapał to przez jaskinię wzdłuż potoku można dotrzeć do odciętej doliny nr 3 i kolejną jaskinią wrócić do doliny nr 2. My z tobołami sobie darujemy. przedzieramy się do doliny nr 2.





Wyjście na powierzchnię to śnieg, mokre kamulce, gdzieniegdzie łańcuch. Cztery łapy znowu w użyciu.



Uff, siedzimy zziajani i obmyślamy co dalej. Jakoś nam dzień uciekł, w kościach czuć wysiłek. Do Glavoi mamy godzinę, gdzie indziej trzeba tuptać dłużej. Zapada decyzja, wracamy do Glavoi. Czyli dla sportu urządziliśmy sobie wycieczkę "na ciężko".

Powrót niby leśnym szlakiem, ale te tereny są nieprzewidywalne. Oprócz standardowych powalonych drzew, nagle ni z pietruchy wyskakuje skała i trzeba przełazić jakimiś mokrymi żlebami.



Kolejny nocleg w Glavoi. Bary otwarte, ceny nieduże biorąc pod uwagę lokalizację. Piwo w butelce 4-5 lei, dla oszczędnych są duże piwa w plastiku 2,25l za 10 lei. Gospodarz baru koło nas ma dzisiaj urodziny czy tam imieniny i częstuje wszystkich palinką, tutejszym domowym wyrobem. My odpuściliśmy bo wiemy czym to grozi , sąsiad z kampera i kilku Słowaków się skusiło, więc wracali mocnym wężykiem.
Wesoły wieczór.

C.D.N.

Dzień 5 - czwartek - 3 maja
Senny poranek z widokiem na bar.



Zanurzamy się w las. Oczywiście połamańców nie brakuje.



Kolejne uroczyska z jaskiniami. Jedni wolą się wygrzewać na słoneczku, inni chłód jaskini i śniegu.



Fantazyjne śnieżne czapy.



Innym razem, dla odmiany, słoneczne urwisko, Piatra Galbenei.





Po słonecznym urwisku kolejna dziura w ziemi, malownicza jaskinia Focul Viu (Jaskinia Lodowa Żywego Ognia), gdzie przez cały rok jest na minusie. W stropie jest dziura która oświetla wnętrze i sypie się śnieg.





Odpoczynek na łące.



Czas szukać miejsca na nocleg.



Namiot rozbijamy w malowniczym miejscu, niedaleko potoczku wypadającego z ziemi, jakżeby inaczej.



Jest kobieta to i kwiatki muszą być na biwaku.



Wieczorne ognisko i spać.





C.D.N.

Dzień 6 - piątek - 4 maja

Kolejny ciepły pogodny dzień.



Kręcimy się wokół nieodległego wąwozu Galbenei. Skała, woda i mchy.





W okolicy niesamowite lasy bukowe pełne kwitnącego czosnku niedźwiedziego.





Nawet szlakoznaki bywały nietypowe.



Przy awenie Bortig spotykamy znajomych polskich speleologów. Bortig robi wrażenie, duża dziura w ziemi.





Mijamy Twierdzę Ponoru, tym razem od góry, zaglądając w przepaście.





Zbliżamy się do Glavoi i auta. Kończy się nasza wędrówka.



Ostatnia noc i następnego dnia kierunek Polska.



Wyjazd bardzo udany. Było więcej dziur w ziemi niż spektakularnych widoków górskich, ale to i lepiej w te upały. Krasowe cuda robiły duże wrażenie. Zawsze coś nowego.

KONIEC

wyprawa marzenie, pewnie tam nie trafię, relacja ciekawa, różnorodna, z przyjemnością czytałam

_________________
Nutko moja
https://www.youtube.com/@CarpathianMusicWorld/playlists

Dzięki.

Byłem tam w 2013 roku a za niespełna 2 tygodnie będę ponownie . Robiliśmy m.in. Cheile Rametului i wąwóz Galbanei. Bajka. Wrzuciłbym nawet moją starą relację, ale zdjęcia wessało i muszę je od nowa wrzucić na inny serwer.

_________________
Góry mogą zastąpić wiele leków, ale żaden lek nie zastąpi gór.

Spojrzenie bardziej filmowe...

Góry, na pierwszy rzut oka, niby niczym specjajlnym się nie wyróżniają, ale, jak się okazuje, skrywają wiele niezwykłych miejsc. Taka ilość fioletowych krokosów na zboczach to naprawdę coś niezwykłego, natomiast przy czosnku niedźwiedzim musieliście mieć przyjemny zapach Super wyprawa, uwielbiam takie tułanie się z namiotem po jak najdzikszych terenach