Forum portalu turystyka-gorska.pl

To, że jesienią pojadę w góry wiedziałem od dawna. Z nałogiem nie ma co walczyć. W myślach już od dawna nosiłem plecak, rozbijałem namiot i rozpalałem ognisko. Na mój zew wyprawy odpowiedziała dwójka znajomych więc jedziemy w trzyosobowym składzie, z jedną niewiastą. Padło na Gorgany. Już pięć lat mija jak nie łaziłem po ukraińskich górach więc z przyjemnością wrócę w tamte tereny. Trzeba odpocząć od cywilizacji i tłoku.

DOJAZD - 13 października - Sobota

W nocy wyjeżdżamy autem z Lublina i przed świtem ustawiamy się w kolejce na przejściu w Krościenku. Na granicy stoimy 2,5 godziny. W końcu śmigamy dalej w miarę głównymi drogami przez Chyrów-Sambor-Drohobycz-Stryj... Jedzie się całkiem nieźle, na tym odcinku drogi były całkiem znośne. Zabawa się zaczyna gdy przed Kałuszem trzeba odbić w drogi lokalne by dojechać w głąb gór. Ostatnie 30 km trasy jechaliśmy ponad 2 godziny. Slalom pomiędzy dziurami pomaga przetestować układ kierowniczy, czy nie ma żadnych luzów.



Po drodze, nad Łomnicą, robimy postój by zaczerpnąć górskiego klimatu i coś przekąsić.



W końcu gdzieś po 15.00 udaje się dotrzeć do Osmołody. Zaglądamy do Wiktora, który wynajmuje pokoje. Niestety ma komplet, więc rozbijamy namiot obok, na jego polu namiotowym. Jest wiata, woda, a nawet prąd. Przy posiłku oczywiście asystują nam dwa niewinne koty, one tylko się przyglądają...



Zapada zmierzch, robi się chłodno, siedzimy sobie pod wiatą konsumując różne rzeczy i podziwiając gwiazdy...



Jutro ruszamy w góry...

C.D.N.

Dawaj, bo robi się ciekawie

_________________
Wenus w Milo

DZIEŃ 1 - 14 października - Niedziela

Wstaję przed świtem. Jest koło 0°C. Dolina, ciągnie od wody, więc odczucie jakby było zimniej. Na nasze pole namiotowe zakradły się dwa koniki i smacznie chrapały na trawie niedaleko namiotu. Poderwały się jak podszedłem bliżej. Pojadły trawy i sobie poszły.
Wstaje słońce i rozpala sąsiednią górę...



Szybko się ociepla. Posiłek, zwijamy graty i czas ruszać w góry. Gnaty nieprzyzwyczajone do plecaka, do tego plecaki pełne przysmaków więc początki zawsze trudne.
Centrum Osmołody, przy przystanku autobusowym.



Jeden sklep nieczynny, drugi w jakiejś rozbudowie. Idziemy w góry bez piwa.



Trasa nasza biegnie doliną, powoli łapiemy wysokość.



Gorgany to głownie lasy iglaste, ale początkowo kolorów jesieni nie brakuje.



Robi się ciepło, niektórzy wskakują w krótkie majty.



Dolina się zwęża, robi się coraz stromiej. Wąską ścieżką do góry.





Od pewnej wysokości zaczynają się magiczne, porośnięte mchami, gorgańskie lasy.



Pozostaje jeszcze strome podejście...



...i docieramy do dzisiejszego celu, do chaty na połoninie Płyśce. Wystarczy jak na pierwszy dzień.



Na Ukrainie jest jakiś długi weekend, pogoda piękna więc nie jesteśmy sami. Zajmujemy sobie poddasze chaty, czas się rozgościć.



Przed wojną to były polskie tereny i turystyka była całkiem rozwinięta. Stało dużo schronisk i schronów. Obecną chatę odbudowano jakieś 10 lat temu na miejscu dawnej. Nie są konstrukcyjnie identyczne, ale funkcje te same.







Latam sobie po najbliższej okolicy z aparatem, nieco powyżej chaty roztaczają się widoki na okoliczne góry.





Dzień powoli się kończy, ognicho płonie i przystępuję do realizacji swojego chytrego planu. Ogłaszam przyjaciołom, że mam dzisiaj urodziny i wyciągam pudło ciasta domowego, które taszczyłem z mozołem. Złożyli mi życzenia i... wręczają mi prezent. Kurczę, myślałem, że ich zaskoczę, a to oni mnie totalnie zaskoczyli, dostaję piękny nóż (pochwalę się fotką kolejnego dnia). Piękna pogoda, piękne miejsce, piękny prezent, lepiej urodzin spędzić się nie dało.

C.D.N.

Za to kocham to forum

Mapę Gorganów kupiłem jakieś 2 lata temu i czekam aż przyjdzie moment, że też spakuję namiot, a nie tylko palcem po mapie. Czekam na resztę.

_________________
A ja dalej jeżdżę walcem, choćby pod wałek trafić miał cały świat.

http://summitate.wordpress.com/

Są tu ludzie, którzy robią technicznie może lepsze zdjęcia niż Ty, ale u Ciebie jest magia, wrażliwość taka i coś nieuchwytnego, czego nie umiem nazwać, ma to jeszcze GB.

_________________
Urodziłeś się, by być prawdziwym, a nie perfekcyjnym.

Trochę jak jedyny trzeźwy na imprezie, który potrafi zrobić zdjęcie bo ręce mu się nie trzęsą.

_________________
A ja dalej jeżdżę walcem, choćby pod wałek trafić miał cały świat.

http://summitate.wordpress.com/

Dzięki, cieszę się, że się podoba

DZIEŃ 2 - 15 października - Poniedziałek

Wstaję o świcie, takie tam wyjazdowe dziwactwo. Aparat w dłoń i chłonę klimat poranka. Nie ma wiatru, kompletna cisza, aż w uszach piszczy. Na horyzoncie sterczą charakterystyczne "rogi", czyli czarnohorskie dwutysięczniki Howerla/Pietros.



Gdyby nie smugi po samolotach niebo byłoby kompletnie czyste.



Trochę się już rozwidniło, ale towarzysze ciągle w swoich kokonach i ciężko ich wyciągnąć.



W końcu ekipa wyspana i najedzona, gotowa do drogi. Ostatni rzut okiem na chatę...



Czas zdobyć jakąś górę, na pierwszy ogień idą Parenki.



Wkrótce zaczyna się kosówka, całe szczęście jest wycięta ścieżka. W tyle majaczy Grofa.



Otwierają się pierwsze szersze widoki.



Stajemy na szczycie/grzbiecie, ciężko określić, bo nie ma tu jakiegoś wybitnego wierzchołka. Widoki... zapierają. Morze gór dookoła. Jest gorąco, a widoczność na ponad 100 km. Widać zarówno polskie Bieszczady jak i rumuńskie góry Marmaroskie, Rodniańskie i Tibles.
Widok w stronę Polski. Po kliknięciu w zdjęcie załaduje powiększone.



Widok w drugą stronę (opis po kliknięciu w zdjęcie):



Jeszcze rzut okiem w stronę Sywuli, czyli najwyższej góry w Gorganach (centrum zdjęcia):



W tych pięknych okolicznościach przyrody zrobiłem sesję zdjęciową swojemu prezentowi.





Czas ruszać dalej, czeka na nas dzisiaj jeszcze jedna góra - Popadia.



Musimy stracić sporo wysokości i wdrapywać się ponownie. Popadia jest bardziej wymagająca, pokłady kamulców, czyli "gorganu", są obfite. Od małych kamyczków po głazy wielkości malucha.



Jeszcze kawałek...



...i po dziesięciu latach ponownie staję na Popadii. Tylko wtedy nie było takiej ładnej pogody i od dawna chodziło za mną powtórzenie trasy. Na szczycie stoi dawny polski słupek graniczny.



Można tu poczuć dzikość gór, dookoła po horyzont góry i wszędzie daleko. Dzień powoli dobiega końca, trzeba złazić.



Słońce coraz niżej...



Na przełęcz pod Popadią docieramy o zachodzie słońca. Miejsce na namiot znalezione, pozostała kwestia wody. Mapy na ten temat mówiły różnie. Latam po okolicy, obwąchuję jary, wody niet, a my nie mamy zapasów. Klops. Zbieramy do kupy każdą wilgoć jaką mamy w plecakach i wychodzi, że poza mocniejszym alkoholem mamy pół termosu herbaty i litr wina grzanego. Jakoś przeżyjemy.
Ognicho, kiełbaski, niesamowite niebo pełne gwiazd i trzeba spać.



C.D.N.

to zdjęcie podoba mi się najbardziej

Chyba na odwrót Taki ktoś nawalony, rozedrgany, a foty jak złoto

Dziwne mam skojarzenia z tym prezentem, a raczej z jego pochwą

_________________
Urodziłeś się, by być prawdziwym, a nie perfekcyjnym.

Zboczeńcy, wszędzie zboczeńcy...

Ukraina ma swój klimat i te ceny... Mozna się poczuć jak panisko .

_________________
Góry mogą zastąpić wiele leków, ale żaden lek nie zastąpi gór.

Super relacja, czekam na więcej.

_________________
'Tatusiu, zostań w samochodzie, a my zobaczymy gdzie zaczyna się nasz szlak.'

DZIEŃ 3 - 16 października - Wtorek

Wstaję jak zwykle wcześnie. Nie ma wody, nie ma kawy, a pić się chce. Słońce powoli oświetla zbocza Popadii.



Ponad kosówką widać w oddali inną gorgańką górkę - Strimbę.



Pakujemy graty i trzeba ruszać dalej, śniadanie zjemy jak znajdziemy wodę. Z trzech możliwych dróg wybieramy dalszą wędrówkę starą granicą RP. Trawersujemy Koretwinę:



Wkrótce wkraczamy do lasu, dawna granica biegnie dalej zalesionym grzbietem. Po godzinie marszu trafiamy na często użytkowane miejsce biwakowe. Jest i woda, trzeba jednak spalić trochę kalorii żeby do niej zejść w stromy jar. Nie pamiętam kiedy ostatnio mi tak woda smakowała, wypiłem trzy kubki. Można zjeść śniadanie i napić się kawy.
Maszerujemy dalej lasem, czasami otwierają się jakieś widoki lub przechodzimy przez nieduże polany.





Po drodze sporo słupków granicznych, stojących lub leżących, są pomocne w orientacji.



Na tej leśnej drodze nie brakuje "małpich gajów", co chwilę trzeba przełazić przez zwalone drzewo lub obchodzić.



Docieramy do Niemieckiej Polany, przełęczy na głównym grzbiecie. Koło gustownego, zamkniętego domku przerwa na odpoczynek.



Dalej główny grzbiet wznosi się i wkracza w świat kosówki. Dawno temu się tamtędy przedzierałem, nie wiem jak to teraz wygląda, czy jest wyrąbana ścieżka czy trzeba walczyć. Schodzimy do doliny Łomnicy starą drogą, na odcinkach zachowały się jeszcze bale, którymi była wyłożona droga.



I te gorgańskie lasy dookoła...



Niestety wkrótce wkraczamy w zrywkową rozpierduchę. Rozjeżdżone koryto potoku, wszędzie błoto...



Po półgodzinie taplania się w błocie docieramy do głównej doliny. Kiedyś to było malownicze miejsce, szeroka dolina, czysty potoczek, tylko rozbijać namiot. Zdjęcie sprzed lat:



Obecnie doliną biegnie szutrowa autostrada, potok rozjeżdżony sprzętem ciężkim, wygląda jak błotny ściek, po dawnym uroku nie został ślad, ehh.



Znajdujemy sobie w miarę ustronne miejsce w lesie nad potokiem i rozbijamy namiot.

C.D.N.

Wszystkie góry da się zepsuć

Dziwne jest to, że tyle picia mieliście, a rano dalej suszyło

_________________
A ja dalej jeżdżę walcem, choćby pod wałek trafić miał cały świat.

http://summitate.wordpress.com/

Czytam tę relację z zainteresowaniem, nigdy tam nie byłam. Fajnie przybliżasz te nieznane mi rejony .

DZIEŃ 4 - 17 października - Środa

Oczywiście wstaję pierwszy. Autor przy gorącej porannej kawie:



Chcieliśmy poszukać starych dróg, którymi doszlibyśmy do dawnej grzbietowej granicy, ale obecna sytuacja w dolinie zmieniła nasze plany. Dreptamy nową autostradą.



Liczymy na stopa, ale wszystko co jedzie w naszą stronę to załadowane drewnem kolosy, wzbijające tumany kurzu.
Koniki wciąż pomagają przy zrywce:





I tak idziemy sobie doliną, pogoda monotonna, już zapomniałem jak chmurka wygląda.





Wiele kilometrów taką drogą jest gorsze od łażenia po górach, mamy już dosyć tej autostrady.



Przez Gograny przebiega jakiś rurociąg, przelatuje nad doliną, znika w zboczu, by pojawić się ponownie gdzieś dalej.



W końcu odbiliśmy z głównej autostrady. Zatrzymujemy się przy opuszczonym budynku, dzisiaj nocleg pod dachem.



Dzień się kończy, już tylko grzbiet Ihrowca oświetlony słońcem. Klasycznie ognisko, pogaduchy i gapienie się w gwiazdy. Jutro ponownie będziemy się wspinać do góry.



C.D.N.

To ja czekam na jutro. Kurcze, myślałem, że w takich dzikich górach poza lasem, gołoborzem i zwierzętami to nie wiele będzie śladów człowieka, a tu jakiś rurociąg, tam buda, tutaj autostrada...

_________________
A ja dalej jeżdżę walcem, choćby pod wałek trafić miał cały świat.

http://summitate.wordpress.com/

DZIEŃ 5 - 18 października - Czwartek

Nasze poranne apartamenty:



Poranny transport robotników w głąb doliny.



Czas wyruszać w góry, ostatni rzut okiem na nasze miejsce noclegowe.



Zagłębiamy się w las, wspinamy się ścieżką coraz wyżej przez mchy i kamienie.



Na rozstaju dróg trzeba podjąć decyzję gdzie dalej idziemy. W okolicach Sywuli, czyli najwyższego szczytu Gorganów, jestem czwarty raz a jakoś nigdy nie było okazji na nią wejść, może tym razem się uda. Żeby nie łazić tą samą drogą w te i nazad wybieramy najpierw obejście pasma trawersem, a jutro przejdziemy grzbietem. Na drogowskazie niby 6,5 km i 2h 15min ale już wiemy, że musimy dodać ze 30% i wyjdzie nasze tempo.
I tak sobie maszerujemy czasami lasem, czasami kamienistym zboczem, czasami kosówką... Raz łatwo, raz trzeba się przedzierać.



Widoków nie brakuje...



Moje ulubione gorgańskie lasy...



Trawersu końca nie widać... Za to widać masę sosny limby, upodobały sobie te zbocza.



Daleko na widoku majączą gorgańskie pagóry.



Dzień się kończy, a my dalej walczymy z trawersem.



Ostatnia prosta przez las...



...i w końcu o zmierzchu dochodzimy do polany Ruszczyna. Malownicze łąki u stóp pasma Sywuli. Namiot stoi, ognisko płonie, czas na konsumpcję i sen.

C.D.N.

DZIEŃ 6 - 19 października - Piątek

Skończył się okres z ciągłym słońcem na niebie, pojawiają się pierwsze chmury.



Powoli zbieramy swoje zabawki. Polana Ruszczyna, w tle pasmo Sywuli.



Na Ruszczynie stało przed wojną schronisko. Niestety, jak wszystkie w tym rejonie, nie przetrwało wojny.



Została tylko kupa kamieni.



Zdobywamy trochę wysokości i pojawiają się pierwsze widoki. Powietrze mało przejrzyste, ale jest ciepło i bezwietrznie, więc nie ma co narzekać.



Zdobywamy Małą Sywulę. Widok na tą większą.



Będąc w terenie tego nie zauważyłem, dopiero obrabiając fotki w powiększeniu zauważyłem, że na stoku znudzeni turyści wykazali się kamienną twórczością artystyczną.



Rzut okiem na Małą Sywulę.



No i doszliśmy.



Dalsza droga grzbietem wygląda na przyjemną, rzeczywistość bywa różna.



Rzut okiem za siebie.



Ślady Wielkie Wojny, pomimo 100 lat, całkiem wyraźne.





Kończy nam się pasmo Sywuli.



Wkraczamy w bajkowe lasy.



Biwak na przełęczy Borewka, pomiędzy pasmem Ihrowca i Sywuli.



Na tej przełęczy stał przed wojną schron bezobsługowy.



Koniec kolejnego dnia w górach.

C.D.N.

Zarąbiste klimaty, niezłe widoki. Ale widząc wasze wypakowane plecaki, to nie pisałbym się na taką wędrówkę. Moje nogi by tego nie wytrzymały. Respect

_________________
http://naszczytach.cba.pl/ Aktualizacja 2023 - nowe: Góry Skandynawskie, Taurus w Turscji, Alpy Julijskie, Kamnickie, Ennstalskie, Tatry Bielskie, Murańska Planina, Haligowskie Skały i wiele innych. Zapraszam

DZIEŃ 7 - 20 października - Sobota

W nocy pada, ranek mglisty, góry w chmurach. Nie pchamy się już na pasmo Ihrowca, kierujemy się do Osmołody. Kilka godzin przez las...



...i różne błota.



W końcu lądujemy na szutrowej drodze na dnie doliny.



Jeszcze kilka kilometrów. Mijamy kolejne miejsce gdzie stało schronisko, tzw. "Na Jali".



Postój na posiłek przy napotkanych stołach umilają nam gustowne grzybki.



W końcu docieramy do punktu wyjścia. Osmołoda wita nas pochmurną pogodą.



Nowa linia wózków dziecięcych.



U Wiktora tym razem zastajemy wolne pokoje. Ja taszczę plecaki na salony, towarzysze lecą do wsi polować na sklep, jedzenie nam już całe wyszło. Podobno sklep który jest w rozbudowie działa, tylko trzeba się zakręcić. Właścicielka sprzedała towar z własnej domowej kuchni zawalonej sklepowym towarem.
U Wiktora oprócz nas nocuje polska ekipa która dopiero startuje. Współczujemy, bo prognozy mają deszczowo-śnieżne.
Z rana odpalamy nasz czterokołowy wehikuł i próbujemy wyjechać z gór, co nie jest łatwe. Ponad 2 godziny zanim dojechaliśmy do normalnej drogi.



Jeszcze w Krościenku postój na granicy 2,5 godziny i już po polskich luksusowych drogach wracamy do domu.

Wyprawa udana. Kilku napotkanych turystów pierwszego dnia i kilku ostatniego na ostatniej prostej. Poza tym my i góry.

KONIEC

Piękna wędrówka. Trochę szkoda tych godzin marszu drogą, ale łatwiej było nieść plecory... Super, że chciało ci się wstawiać archiwalne zdjęcia i je zestawiać z obecną rzeczywistością, to bardzo podnosi wartość relacji.

_________________
Wenus w Milo

Poczekałam na całość, żeby zatopić się w klimacie
Bosko tam jest. Wyprawa marzenie.
Zdjęcia - dokładnie takie jak trzeba.
Ja mam taki odcinek w drodze do pracy, gdzie często wyobrażam/przypominam sobie: jest rano, jestem w górach, właśnie wyruszam na trasę.

_________________
Nutko moja
https://www.youtube.com/@CarpathianMusicWorld/playlists

Zgadzam się.

_________________
'Tatusiu, zostań w samochodzie, a my zobaczymy gdzie zaczyna się nasz szlak.'

Mam pytanie techniczne. Waga plecaków ? I tak jakoś dużo w nich rzeczy mieliście z dołu. Namioty chyba ? Czy to nie przeszkadzało w marszu ? Pytam bo się przymierzam do dłuższej tury i plecak i jego spakowanie to dla mnie kluczowy problem.
Nie mieliście poobcieranych obojczyków ? Szukam patentu.

_________________
Gdzie wola - tam droga.

Każdy musi sam sobie znaleźć receptę na swój plecak. Nie wiem ile ważył mój plecak, sądzę że na początku ze 20 kg. Mam praktycznie stały zestaw gratów które dźwigam, różnice są tylko w ilości żarcia i płynów. Mieliśmy duży namiot, żeby we trójkę z tobołami wejść bez problemu, podzielony na pół, więc we dwóch nieśliśmy gdzieś po 2,5kg namiotu. Kolega jakoś tak niedbale swoją część podczepiał pod namiot, że sam się dziwiłem, że mu to nie przeszkadza.
Dla mnie najgorszy jest pierwszy dzień, plecak ciężki, plecy i ramiona nieprzyzwyczajone. Później już się idzie dobrze.

Filmowa kompilacja z wędrówki: