Wydawało mi się, że w promieniu 200 km od domu nie ma pasma górskiego, którego bym choćby lekko nie nadkąsił. Myliłem się jednak. Beskid Śląsko – Morawski - tam moja stopa nigdy jeszcze nie stanęła. Jak jeszcze przy okazji pierwszego wejścia na Koziarza w tym roku Monika wspomniała o Lysej Horze – podjąłem decyzję, że szczyt ten musi wkrótce paść moim łupem. Pozostało tylko czekać na odpowiedni moment. Padło na sobotę – 30 marca 2019r. Prognozy pogody były świetne, ekipa szybko się zebrała, więc nie pozostało nic innego jak powzięty zamiar wcielić w życie.
Wyjeżdżamy równo o 5-tej zabierając po drodze Monikę i Anię. W Pawłowicach dosiada się do nas Ewka - moja stara dobra znajoma jeszcze z czasu studiów. Przekraczamy granicę w Cieszynie i uważamy by nie wpakować się na płatną autostradę. Snujemy się powoli jak to w Czechach by nie prowokować tamtejszej policji, która bardzo chętnie zatrzymuje polskich kierowców. Tuż po 9-tej jesteśmy na miejscu czyli w miejscowości Malenovice. Parkujemy na dużym darmowym parkingu przy hotelu Rajska Bouda. Gruby polar zostawiam w samochodzie. Jest naprawdę ciepło. Ruszamy żółtym szlakiem, ale z jakimiś dziwnym oznaczeniem – taka głowa misia
Okazało się, że to jakaś ścieżka dydaktyczna, która prowadzi przy istniejących wyciągach narciarskich, z których spływa już śnieg.
No ale musimy dotrzeć na właściwy żółty szlak. Nie jest to zbyt trudne, bo w terenie jest dużo nieoznakowanych ścieżek. Z takiej łącznikowej drogi widać już dokładnie nasz cel.
Mały postój na pigwówkę i ruszamy dalej. Wkrótce jesteśmy już na właściwej oznakowanej ścieżce na szczyt. Jest tu spora altana, gdzie można usiąść, odpocząć i coś zjeść. Jest bardzo ciepło. Odpinam nogawki od spodni i zakładam koszulkę z krótkim rękawkiem.
Ruszamy dalej. Na szlaku ruch jak na rezurekcyjnej procesji. Widać, że ten szczyt jest bardzo popularny wśród Czechów. Nie dziwi to bardzo, bo nie mają oni takiego wyboru jak choćby Polacy. Szlak cały czas pnie się w górę, ale jakoś tak przyjaźnie dla turysty jest wytyczony. Kolejne metry zarówno w poziomie jak i w pionie pokonuje się bez jakiegoś wielkiego wysiłku. Widoki się rozszerzają, szczyt Lysej Hory mamy już na wyciągnięcie ręki. Uwieczniamy naszą piątkę na tym jakże zacnym tle. Ruszamy dalej. Mocno szarpię nogę do góry i nagle ups – w moją ogumowaną od góry śnieżną bestię north face wbija się ostra jak nóż złamana gałąź. Chodzę już jak dziad nie patrząc pod nogi
.
Ostatnie nieco ostrzejsze podejście i niepostrzeżenie stajemy na najwyższym szczycie Beskidu Śląsko – Morawskiego. Śniegu jest tutaj mnóstwo. Myślę, że dobrze ponad metr. Widać to choćby po drewnianej rzeźbie, której ledwo głowa wystaje ponad pokrywę śnieżną.
Na wierzchołku mnóstwo ludzi – to takie nasze Skrzyczne. Mocno zagospodarowane i tłumnie odwiedzane. Ponoć są tacy, którzy wchodzą tu codziennie
.
Spędzamy na szczycie półtorej godziny podziwiając widoki. Widać choćby ośnieżone szczyty Niskich Tatr. To świetne miejsce na wschód, albo zachód słońca bo widoki są naprawdę rozległe. Z moich koron, które mi jeszcze zostały z ubiegłorocznego wyjazdu do Szumawy wysupłałem na lanego radegasta w nowiutkim schronisku.
Zaczynamy zejście początkowo szlakiem żółtym. Ale jeszcze wcześniej kolejna sesja zdjęciowa, bo widok stąd kapitalny.
Początek stromy, więc właściwie to bardziej zjeżdżamy na butach. Miło się choć czasami poczuć jak Pirmin Zurbriggen
. Przydałyby się tu jabłuszka.
Z ulgą pokonujemy kolejny stromy zaśnieżony odcinek. Mijamy po drodze kamienną mogiłę.
Przy rozejściu szlaku zastanawiamy się czy sobie nieco nie wydłużyć drogi. Ostatecznie Mariusz z obtartymi piętami schodzi zgodnie z pierwotnym planem szlakiem niebieskim a ja z dziewczynami ruszamy szlakiem czerwonym na kolejny szczyt o miło brzmiącej nazwie Kukulka. Do dodatkowe 160 m w pionie, dzięki czemu nasz licznik zatrzymał się dopiero na sumie podejść 1050 m, czyli całkiem przyzwoicie.
Potem już tylko w dół szlakiem zielonym, a potem niebieskim. Po drodze jeszcze kilka kapitalnych widokowo miejsc.
I już zupełnie z dołu – gdzie chciałoby się powiedzieć: śnieg ? jaki śnieg ? A przecież przed chwilą byliśmy w Karakorum
.
Ostatecznie tuż po 16-tej docieramy do samochodu domykając pętelkę. Wracając w okolicach Pszczyny obserwujemy jeszcze piękny zachód słońca i tak kończy się ta piękna pogodowo i towarzysko sobota.
Do następnego.
Wojtek
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
