Forum portalu turystyka-gorska.pl

Amazonka, a jeszcze chciałem zapytać. W tych Leogangach to wchodziłaś na Birnhorna? Jak ten szlak wygląda?

nie, na Mitterhorna, 400 m niższego. Ferratą oczywiście niebanalną Ale do schroniska dojście jest bez trudności

_________________
a do piekła zabiorę wspomnienia.....

Feuerpalfen 1741 m n. p. m.
Alpy Berchtesgadeńskie, listopad 2013

Feuerpalfen to nie tyle szczyt, co punkt widokowy, z którego można popatrzyć ponad kilometr w dół na taflę Königssee oraz Watzmanna, którego ściany wyrastają ponad 2 kilometry ponad to jezioro. Ja jeziora jednak nie zobaczyłem...

Tego dnia cała Bawaria była przykryta chmurami. Brzydko, ponuro - ten typ pogody, w którym nie chce się nic.

Nastrój tego dnia odzwierciedliła liczba spotkanych turystów - policzyłbym ich na palcach jednej ręki. Mojej trasy nikt poza mną nie przedsięwziął. Na śniegu spotykałem jedynie ślady zwierząt - dużych jakichś kopytnych, świstaków i kozic.

Königsbachalm:



Ja jednak w prognozach pogody górskiej widziałem coś innego - i ona się sprawdziła . Po wielu kilometrach długą doliną we mgle, już na wysokości 1300-1400 m n. p. m. o zobaczyłem prześwitujące światło. Niemal wybiegłem ponad ponure czeluści i odsłonił mi się taki widok:


(po lewej Jenner - 1874 m, po prawej Hohes Brett 2340)

Cała Bawaria była przykryta równą chmurową płaszczyzną. Ja byłem ponad i mogłem się w to brzydkie listopadowe popołudnie opalać niczym na jakiejś Majorce ;] Tego dnia morze chmur jednak nie płynęło. Cały dzień stało nieruchome w miejscu na jednym poziomie.

Doszedłem do malowniczej polany Gotzenalm (1685 m n. p. m.). Stąd widok na to moje wzniesienie Feuerpalfen:




Königssee tym razem schowane gdzieś głęboko pod białą pierzynką:




Tylko tyle było widać ze wschodniej ściany Watzmanna (2713 m n. p. m.):




Dużo czasu spędziłem na tej polance, nie chciało się schodzić. Potem słońce zachodziło, ale było wciąż ciekawie:




Był to niecodzienny dzień w górach.

WYPAS . Pięknie wygląda ta grań Watzmana . Obowiązkowo do zrobienia ale nie wiem kiedy. Tyle pięknych gór, że życia braknie.

_________________
Galeria zdjęć

Watzmann drugi po Zugspitze szczyt Niemiec
ja już byłam , chciałabym tam wrócić jeszcze na Hochkaltera

Kyjo zazdraszczam szczerze

_________________
a do piekła zabiorę wspomnienia.....

Dawno tu nie zajrzałem...

Jakoś w listopadzie zdarzyło mi się pojeździć rowerem w rejonie Zugspitze. To dla mnie odleglejszy rejon. Tak moim zdaniem z niemieckich Alp to te moje Berchtesgadeńskie wydają mi się ciekawsze. Poza tym jest to park narodowy, więc jest bardziej dziko. No, i tłumów mniej. Miasto Garmisch-Partenkirchen to takie Zakopane. Łatwy dojazd z Monachium, wielkie hotele, sklepy... Berchtesgaden jest bardziej kameralne, a tradycyjny klimat alpejski lepiej zachowany. Blisko też do Salzburga, jakby się chciało zobaczyć całkiem urokliwe miasto.

Ale wycieczka rowerowa bardzo przyjemna. To może coś o tym napiszę.

Rowerem z Füssen do Garmisch-Partenkirchen
Rejony Alp Ammergawskich, Lechtalskich i Wettersteingebirge; listopad 2013
Już dawno planowałem odkurzyć rower i pooglądać Alpy z jego perspektywy. Kiedyś w czasach studenckich przejechałem rowerem trasę z Ceskych Budejovic do Hallstattu w Austrii i z powrotem i było to super, a teraz, kiedy w Alpy mam znacznie bliżej, jakoś przez cały rok nie zarowerowałem nigdzie tam.
Korzystając z dobrodziejstw łatwego i niedrogiego poruszania się koleją z tzw. Bayern Ticket, zajechałem do uroczej miejscowości Füssen u podnóża Alp Ammergawskich. Docierają tutaj miliony turystów, by zobaczyć pobliski tzw. zamek bajkowego króla - Neuschwanstein - popularny motyw puzzli i obrazków na ścianę. Zwykle fotografowany jest on z góry, gdzie ma bardziej fotogeniczną stronę z jeziorem Alpsee w tle, ale ja nie miałem tam jak wyjechać rowerem, no i mam zdjęcie z drugiej strony:

W pobliżu jest też drugi zamek Hohenschwangau:

Później jechałem austriacką stroną wzdłuż rzeki Lech. Miałem piękną, jesienną pogodę, był to ostatni tak ładny weekend minionego roku:

Opuściłem dolinę i rzeki i wyjechałem nad jezioro Plansee (ok. 1000 m n. p. m.) - popularne miejsce dla zmotoryzowanych, gdyż dojeżdża tam się normalnie asfaltem. Tam sielanka , powygrzewałem się na słońcu w przyjemnym miejscu:




Później zakosztowałem trochę jazdy terenowej. Górskimi wertepami zjechałem z gór i dojechałem do Garmisch-Partenkirchen. Stamtąd w pociąg i powrót do domu. Zrobiłem tego dnia jakieś 90 km na rowerze i z 500 km pociągiem.

Fellhorn 1765 m n. p. m.
Alpy Chiemgawskie, grudzień 2013

Fellhorn to góra dostępna z wielu stron. Ja szedłem długą trasą od północy. Rejon popularny wśród narciarzy biegowych, którzy mają tutaj przygotowane trasy. Startowałem z parkingu na 760 m n. p. m., więc tysiąc do góry. Temperatura rano -11 stopni. Najpierw las, las, las i niezbyt stromo. Gdzieś na 1200 polana z trasami narciarskimi. Na zdjęciu po prawej za drzewami zasłonięty ten Fellhorn, na który idę.


Później szturmowałem głęboki śnieg aż doszedłem do schroniska Straubinger Haus 1551 m n. p. m. Tam doszły ślady z innych szlaków, no i doszły wreszcie widoki.


Dzień się kończył, a ja dopiero docierałem na szczyt.
Po stronie zachodniej wybijały się z krajobrazu niższych gór ściany Kaisergebirge:


Doszedłszy do szczytu, ujrzałem pod sobą przepaść i olbrzymią panoramę. Trasa może nie była zbyt ciekawa, ale szczyt okazał się wspaniałym punktem widokowym:
Widok na Loferer Steinberge (prawa strona zdjęcia). Najwyższy z widocznych tu szczytów to Gr. Hinterhorn, na którym byłem w lipcu. Po lewej stronie jeszcze w słońcu Alpy Berchtesgadeńskie:


Cała panorama ze szczytu (z prawej w tle Wysokie Taury):


Na szczycie okrutnie wiało. Powrót nocą. Schodząc popsułem sobie trochę kolano i na jakiś czas muszę sobie zrobić przerwę z górami.

faktycznie dawno nic nie pisałeś lecz szybko kolano bo czekam na kolejne relacje

_________________
Galeria zdjęć

No, przyznam, że Alpy trochę zaniedbałem. Trochę mi się pozmieniało i w weekendy najczęściej jeżdżę do Polski. I zamiast po Alpach chodzę po Beskidach. Też fajnie

Ale wiosną na pewno znów będzie mnie ciągnęło wyżej

Kolano jednak ciągle pobolewa.

to widzę, że odwiedzasz moje rodzinne Beskidy

_________________
Galeria zdjęć

Fajnie tak powiedzieć o górach, że są rodzinne
Z Rybnika w Beskidy też nie było bardzo daleko, na rowerze zajeżdżałem

Teraz, kiedy wywiało mnie na ten Zachód, to z kolei myślę o przeprowadzce w rejony Lasu Bawarskiego. W Alpy miałbym nieco dalej, ale za to za oknem wzniesienia do 1400 m n. p. m.

fajnie jest mieć przy domu jakiekolwiek górki ja się nie mogę przyzwyczaić do mieszkania w Katowicach i mam nadzieję, że za jakieś 2-3 lata przeprowadzę się do Bielska

_________________
Galeria zdjęć

Ale w Kato masz górki przy domu...

_________________
'Tatusiu, zostań w samochodzie, a my zobaczymy gdzie zaczyna się nasz szlak.'

wzniesienie w parku się nie liczy dla mnie góry przy domu to maks 5km dojazdu. W WG wychodzę z domu i od razu idę pod górę

_________________
Galeria zdjęć

Wielu robi tu podsumowania roków, to i ja zrobiłem sobie taką listę. Rok miałem zdecydowanie górsko udany - prawie 30 wycieczek w 13 różnych pasmach górskich. Wcześniej aż takich nie miałem.

Taki był ten mój 2013:

STYCZEŃ
- Wielki Chocz (1611 m) – Góry Choczańskie, Słowacja
- Wielki Fatrzański Krywań (1709 m) – Mała Fatra, Słowacja
- Stoh (1607 m) – Mała Fatra, Słowacja

LUTY
- Wielki Rozsutec (1610 m) i Mały Rozsutec (1343 m) – Mała Fatra, Słowacja
- Turbacz (1310 m) przez Maciejową (852 m) – Gorce

MARZEC
-

KWIECIEŃ
- Sonntagshorn (1961 m) i Peitingköpfl (1720 m) - Alpy Chiemgawskie, Austria

MAJ
- Jenner (1874 m) – Alpy Berchtesgadeńskie, Niemcy
- Seehorn (2321 m) – Alpy Berchtesgadeńskie, Austria
- Toter Mann (1392 m)- Alpy Berchtesgadeńskie, Niemcy

CZERWIEC
- Hintere Goinger Halt (2192 m) – Wilder Kaiser, Austria
- Hoher Dachstein (2995 m) przez Hunerkogel (2700 m) – Dachsteingebirge, Austria
- Losegg (1647 m) – Dachsteingebirge, Austria

LIPIEC
- przełęcz Ruselabsatz (855 m, rowerem) – Las Bawarski, Niemcy
- Großes Hinterhorn (2506 m) – Loferer i Leoganger Steinberge, Austria
- Große Hundhorn (1705 m) - Alpy Berchtesgadeńskie, Austria
- Małołączniak (2096 m) i Kopa Kondracka (2005) – Tatry Zachodnie
- przełęcz Czerwona Ławka (2352 m) – Tatry Wysokie, Słowacja
- Mała Wysoka (2429 m) – Tatry Wysokie, Słowacja
- Babia Góra (1725 m) – Beskid Żywiecki

SIERPIEŃ
- Hochkalter (2607 m) przez Kleinkalter (2513 m) – Alpy Berchtesgadeńskie, Niemcy
- Raucheck (2431 m) – Góry Tennen, Austria

WRZESIEŃ
- Schönfeldspitze (2653 m) przez Sommerstein (2308 m) - Alpy Berchtesgadeńskie, Austria

PAŹDZIERNIK
- Scheibstein (2276 m) – Alpy Berchtesgadeńskie, Niemcy
- Kammerlinghorn (2484 m) przez Karlkopf (2195 m) – Alpy Berchtesgadeńskie, Austria

LISTOPAD
- jezioro Plansee (976 m, rowerem) – Alpy Ammergawskie, Austria
- Feuerpalfen (1741 m) – Alpy Berchtesgadeńskie, Niemcy

GRUDZIEŃ
- Fellhorn (1765 m) – Alpy Chiemgawskie, Niemcy
- Równica (885 m) - Beskid Śląski

Kyjo piękny rok oby nowy sezon był jeszcze lepszy

_________________
Galeria zdjęć

zaczęło się od Malinowskiej Skały Doliną Zimnika
ładnie tam drzew ubyło

Hieh, dawno mnie tu nie było...

Ale ten rok w Alpach jednak znacznie gorszy. Dużo jeździłem na weekendy do Polski. Niemniej coś jednak było...

Großer Donnerkogel 2054 m n. p. m.
Dachsteingebirge, marzec 2014
(niezdobyty)

Na tego Donnerkogela wiedziałem, że nie wejdę. Mimo łagodnej zimy był to jednak marzec. Celem moim było właściwie wejście na grzbiet Gosaukamm gór Dachsteina, na wierzchołek o nazwie Strichkogel (2035 m n. p. m.) - od niego prowadzi w stronę Donnerkogela trudna trasa granią, raczej nie na zimowe warunki.

Miło było jednak zobaczyć już wiosnę w Alpach. Całe zbocza pokrywały kwitnące ciemierniki:


Polana Stuhlalm wita mnie widokiem na najbardziej efektowny i najwyższy szczyt grzebienia Gosau - Bischofsmütze (czyli czapka biskupa - 2458 m n. p. m.). Na ów szczyt nie prowadzą jednak znakowane szlaki, jedynie drogi wspinaczkowe.




Powyżej polany Stuhlalm zaczął się śnieg, a śladów ludzkich już nie było. Zaczęło się torowanie i odgadywanie drogi. Szedłem do góry, ale grzązłem w ośnieżonej kosodrzewinie. Ok. 1800 m n. p. m. zmęczony dałem za wygraną. Tutaj na zdjęciu niedoszły cel mojej wędrówki - grań od Strichkogela po Gr. Donnerkogel.


Kolejne wycieczki wkrótce.

Byłem w zeszłym roku na Grosser Donnekogel, jego głównym atutem jest widok na jezioro Gosau oraz Dachstein z Gosaukamm.

Z tego co widzę, chyba podchodziłeś nie od strony jeziora Gosau, tylko z przeciwnej.

_________________
http://naszczytach.cba.pl/ Aktualizacja 2023 - nowe: Góry Skandynawskie, Taurus w Turscji, Alpy Julijskie, Kamnickie, Ennstalskie, Tatry Bielskie, Murańska Planina, Haligowskie Skały i wiele innych. Zapraszam

Oo

Tak, ja podchodziłem z drugiej strony, by więcej drogi przypadało na zachodnie, bardziej nasłonecznione zbocza (by więcej trasy było bezśnieżnej). Choć, jak patrzę na mapę, minąwszy Gablonzer HUtte, również musiałeś przejść na "moją" stronę Gosaukamm, no ale nasze szlaki i tak połączyłyby się dopiero tuż przed wierzchołkiem.
Gdybym chciał wejść ściśle na Donnekogla, to może i lepiej byłoby iść Twoim szlakiem, bez drogi granią, ale ja właściwie myślałem tylko o dojściu do grzbietu, by w marcu zobaczyć jeziora Gosau z 2 tysięcy.

Großglockner 3798 m n. p. m.
Wysokie Taury, czerwiec 2014
(niezdobyty)

Tak, ten on.




Nigdy mnie tam nie ciągnęło, bo to nie to, co ja kocham w górach. Ale mój bardzo dobry kolega (+ dwóch jego kolegów) się nań wybierał, więc nie mogłem odmówić sobie dłuższej wycieczki w Taury. Tym bardziej, że akurat był długi czerwcowy weekend.
Prognozy na dzień akcji były jednak fatalne. Z góry założyłem, że nie muszę wchodzić na szczyt, chciałem dojść do schroniska Erzherzog JH, by przekroczyć granicę 3 tysięcy.

Ja do Kals dojechałem w środę wieczorem, towarzysze w czwartek nad ranem. Gdy oni zmęczeni podróżą z Polski dojechali, ja byłem już wyspany i gotów do walki. A że oni posnęli, ja skoro świt rozejrzałem się wokół, gdzie by tu wejść, by z innej perspektywy zobaczyć Glocknera. Poszedłem na zbocze z lewej strony doliny i zrobiłem sobie wspinaczkę na przełaj przez górskie pastwiska w stronę niejakiego Figerhorna (2743 m n. p. m.). Niestety gdy dotarłem do grani, Glockner był już przysłonięty chmurami. Dane mi było widzieć jedynie owce, świstaka i zwiędniętą szarotkę alpejską.



Zszedłem i ruszyliśmy już wspólnie w drogę. Schronisko Stüdlhütte przywitało nas piękną pogodą.



Niestety tylko przywitało. Nim zdążyliśmy zjeść obiad lub "obiad", zaczęło sypać śniegiem i silnie wiać...

No, i tak... Ja mam taką zasadę w górach, że, jeśli nie muszę, nie chodzę po nieznanym terenie w ciężkich warunkach pogodowych. Bo nie czerpię z tego przyjemności, no i może to być niebezpieczne. Ja mam jednak trochę inaczej, bo w Alpy teoretycznie mogę jechać w każdy weekend. Koledzy natomiast czekali długi czas na tę wyprawę i nie chcieli rezygnować. Zostałem w StUdlu, oni zaś doszli na nocleg do Erzherzoga.

W tym momencie wiedziałem, że Glocknera nie będzie. Niemniej miałem plan na nazajutrz, by drogą przez grzbiet Luisengrat dojść do punktu zwanego Schere (3037 m n. p. m.). Niestety, kiedy wstałem warunki były jeszcze gorsze niż poprzedniego dnia. Próbowałem, jednak skała była śliska, a wiało niemiłosiernie. Bez sensu... Zawróciłem.



Siedziałem cały dzień w StUdlu, czekając na kolegów. W tym czasie poznałem tam sporo osób - Niemców/Austriaków i Polaków. Każdy wracał zmordowany, jedni byli na szczycie, inni nie. Powyżej 3 tysięcy było tylko mleko, wiatr i sypiący śnieg. Mówili, że idąc związanym ze sobą nie widzieli śladów partnera. Było plątanie się linami oraz błądzenie w mleku... Ktoś tam nawet poleciał, ale koledzy go zatrzymali.

Dla mnie zaskoczeniem było, że mimo ciężkich warunków tak dużo osób jednak szło na szczyt. Dotąd w Alpach byłem przyzwyczajony do samotności nawet przy dobrych warunkach, a tutaj taka dupówa, a wszyscy idą.

Kolegom udało się wejść na szczyt i szczęśliwie wrócić, czego im gratuluję. Mają satysfakcję i zdjęcie przy krzyżu na białym tle

Ja jednak wolę coś innego w górach. Coś, co było już następnego dnia w sobotę, gdy wchodziłem na niejakiego Wildenkogela (3021 m n. p. m.) w Grupie Venedigera. Lubię słowo "eksploracja"

Kyjo dawno Cię nie było

_________________
Galeria zdjęć

Cieszy się też z twojego powrotu osoba, która dała ci nominację w MA FTG za 2013 rok, czyli ja

_________________
Nutko moja
https://www.youtube.com/@CarpathianMusicWorld/playlists

Miło Dziękuję bardzo
Szczerze, wstyd się przyznać, ale dopiero z Twojego postu dowiedziałem się o takowym plebiscycie. Najczęściej na tym forum czytam dział relacji... Niemniej dokopałem się tam, przejrzałem i dziękuję wszystkim za głosy
Postaram się już tak nie zaniedbywać tego mojego wątku. Wkrótce opiszę kolejną wycieczkę.

Nie zaniedbuj, nie zaniedbuj, przyznam że i ja bardzo lubię te rejony, byłem raptem trzy razy, ale same najmilsze wspomienia.
Cały czas snuję plany ale jakoś się nie składa, komunikacja z Wawy niestety nie ta co w Tatry, więc już dawno w ogóle mnie tam nie było .
To przyjemnie od czasu do czasu chociaż popatrzeć.
Swoją drogą - fajny pomysł, zamiast wrzucać koljne relacje w osobnych wątkach jeden wątek na wszystkie, nie ma problemu z szukaniem starych.

_________________
Widzisz lewaka, nie stój z boku, reaguj!! Pamiętaj, lewactwo karmi się obojętnością i bezczynnością.

Nom, wyszło mi z tego coś w rodzaju blogu...

Wildenkogel 3021 m n. p. m.
Wysokie Taury, czerwiec 2014
(niezdobyty)

Znów porażka i pewnie znów będę się z niej tłumaczył, ale może to po prostu ja jestem taki daremny
Dzień po zejściu z grzbietu Glocknera, kiedy koledzy wracali już do Polski, ja przejechałem się do Grupy Venedigera, by tam przekroczyć 3000. Na Wildenkogla próbowałem już wchodzić w maju 2010 r., kiedy to pierwszy raz zagościłem w Taurach. Wtedy plany pokrzyżowały nam obfite majowe opady śniegu, nie doszliśmy nawet do 2000 m n. p. m.

Teraz był pierwszy dzień lata i diametralnie inna pogoda niż dzień wcześniej na Glocku. Niemniej nie sądziłem, że tamten dzień pozostawi jeszcze tyle śniegu u góry.

Było to to, co ja uwielbiam w górach! Kwintesencja eksploracji. Spotkałem w sumie 3 osoby. Najpierw, jeszcze w lesie, jakiegoś działacza AV, który szedł machając maczetą, by szlak nie zarósł roślinnością. I później jeszcze sympatyczną parę z labradorem. Właściciel trochę mi poopowiadał o swoim górskim psie, który wszedł nawet na Grossvenedigera!

Trasa przepiękna! Jedna z piękniejszych, jakimi szedłem. Cały czas szło się wzdłuż spływającej wody, która tworzyła przeróżne kaskady i wodospady...


Szło się, że przez kolejne polodowcowe kotły. Gdy wspinałem się na pierwszy z nich,dostrzegło mnie stado owiec... i chyba uznało mnie za swojego pasterza. Szły za mną przez niemal godzinę. Zatrzymywały się, kiedy ja się zatrzymywałem i ruszały, gdy ja ruszałem. Spotkało Was kiedyś coś takiego? Dopiero rzeczka, którą trzeba było przekroczyć, skacząc po kamieniach, je zatrzymała.



Dochodzę do pierwszego jeziora - LObbensee (2228 m n. p. m.). Cudo



Później były jeszcze dwa kolejne jeziora. Wspinam się ciągle po spływającej z góry wodzie, coraz częściej zasłoniętej śniegiem. Zaczynają się pola śnieżne i rozszyfrowywanie mapy, jak właściwie przebiega szlak. Trochę się nakrążyłem i namęczyłem w tym śniegu. Dochodzę do bardziej stromego terenu i nie czuję się już bezpiecznie, nie będąc z nikim związanym. Urok samotnej wędrówki. Mniej więcej na wysokości 2700 m n. p. m. postanawiam zawrócić. Gdzieś tam przede mną była już grań szczytowa. Dzień jednak też się kończył. Niestety rano zbyt długo przesiedziałem w Kals i dojechałem pod szlak dopiero koło 10.00.



Widoki na Wysokie Taury były jednak niesamowite. Że też tego dnia nie wchodziliśmy na Glocknera! Tutaj na zdjęciu to ten najwyższy na horyzoncie.





Trasę polecam naprawdę każdemu, kto się znajdzie w Taurach. Bez schroniska do zrobienia przy całodniowej wędrówce. Start z miejsca, gdzie wychodzi się również na Grossvenedigera, przy wyjściu płatnego tunelu Felbertauernstrasse. Mi już 2 razy się nie udało, a to piękna i nietrudna technicznie trasa... tylko latem

do mnie owce przyklejały się już tyle razy, że zaczęłam się sobie podejrzliwie przyglądać...
(najbardziej pamiętam, jak jedna za drugą pędziły ścieżką za mną niemal na sam dół, gdy zbiegałam pędem z Dresdner hutte na ostatni autobus)

_________________
Nutko moja
https://www.youtube.com/@CarpathianMusicWorld/playlists

Sympatyczne to Ale to też symptom posiadania Alp tylko dla siebie, chodzenia po "dzikich" szlakach, gdzie człowiek(!) jest dla zwierzęcia atrakcją.

Ja mało chodziłem po Taurach, a w tych moich północnych wapniakach praktycznie nie ma wypasu owiec, wszędzie tylko krowy

Plattenberg 1970 m n. p. m.
Loferer i Leoganger Steinberge, czerwiec 2014

Ostatniego dnia tego długiego weekendu chciałem zrobić coś już z tylko 1000 metrów przewyższenia. No, i chciałem w końcu wejść na jakiś szczyt, a że w tym roku jestem daremny pod tym względem, to poprzeczkę zawiesiłem nisko Leogangi miałem po drodze z Wysokich Taurów do domu i zrobiłem sobie tutaj mały alpejski relaksik.



To właściwie nie szczyt, tylko długie ramię masywu Leoganger Steinberge:


Wejście szybkie, z rana, z ładnymi widokami na Wysokie Taury i Alpy Berchtesgadeńskie.
Szlak prowadził tylko do początku tego szczytu. Ale ja przeszedłem całą grań, skacząc sobie i wspinając się po ładnie ukształtowanych wapieniach. To była przyjemna górka, ale na pewno tu wrócę, by zdobyć najwyższy szczyt grupy - Birnhorn (2634 m n. p. m.) - tutaj widoczny z mojego Plattenbergu, ten z lewej, z tyłu duży przyczajony za mniejszymi szczytami:



Grań w drugą stronę:

Großer Hundstod 2593 m n. p. m.
Alpy Berchtesgadeńskie, lipiec 2014

Großer Hundstod (czyli wielka psia śmierć ) to sąsiad Watzmanna. Nie jest to tak potężny masyw, ale też zawsze rzucał mi się w oczy. Wybrałem się na niego w upalny lipcowy dzień, kiedy po zimie w Berchtesgadeńskich nie było już praktycznie śladu.

Trasa przyjemna, już od samego parkingu (1095 m n. p. m.) z ładnymi widokami, i różnorodna (wchodziłem też tędy na Seehorna w maju zeszłego roku). Od początku towarzyszą widoki na imponujące masywy Loferer i Leoganger Steinberge.
Po nieco ponad godzinie dochodzę do moich ulubionych alpejskich pastwisk Kallbrunnalm. Warto odwiedzić to miejsce, gdzie tradycyjna hodowla spotyka się z naprawdę malowniczym krajobrazem (z każdej strony otaczają je góry). Można też skosztować robionego na miejscu sera.
Na zdjęciu ten zielony pod chmurką to odwiedzony wcześniej Seehorn, a za nim po prawej przyczajony cel mojej wycieczki Hundstod (rzeczywiście przypomina psa).



Dochodzę następnie do sztucznego zbiornika Diesbachstausee. Hundstod ciągle schowany, a po prawej od niego zaczyna się kamienne morze (Steinernes Meer):



Wyżej, gdzie rozwidlają się szlaki na Seehorna i w kierunku Ingolstädter Haus, w oddali słychać szum fajnego wodospadu, do którego podchodzę:



Dochodzę do schroniska Ingolstädter Haus (2119 m n. p. m.) a zarazem Steinernes Meer. Mam tylko jeden dzień weekendu, więc choćbym chciał, nie mógłbym tu przenocować.



Płaskowyż Kamiennego Morza na ponad 2000 metrów bardzo skraca perspektywę i sprawia, że szczyty wydają się mniejsze. Mój Hundstod już też wygląda znacznie mniej imponująco. Czeka mnie jednak trochę wspinaczki, która przy ładnej pogodzie nie sprawiła żadnych trudności.



Kamienne morze z góry:






W końcu szczyt. Będąc na nim miałem wrażenie, że jestem w absolutnym centrum tych moich gór. Widziałem niemal wszystko, po czym tu chodziłem, nawet te oddalone pasma: od Kaisergebirge po Grossglocknera aż po Dachsteina. A sąsiedni Watzmann wydawał mi się mniejszy od mojego szczytu:



Powrót tą samą drogą zapowiadał się przyjemnie. Jednak tuż po minięciu schroniska zaczęło w oddali grzmieć. Miałem w sumie 1,5 km zejścia, więc trzeba było zacząć zbiegiwać. 2 godziny później, gdy byłem juz obok zbiornika Diesbachstausee, znalazłem się w centrum burzy. Zaczęło okrutnie lać, później waliło gradem i piorunami wokół. Na szczęście było to już grubo poniżej szczytów, więc poza zmoknięciem niewiele mogło mi się już stać.