Dzień V
Tego dnia wraz z Robertem postanawiamy ponownie wybrać się do wąwozu Galitzenklamm na ferratę Dopamin  .
Ferrata ma dwa warianty. Jeden hardcorowy „E-F” a drugi „D”. Wybieramy ten drugi  .
Topo: http://www.bergsteigen.at/pic/pdf/2458_ ... g_topo.pdf
Przed wejściem na ferratę stoi tablica informacyjna z topo drogi lecz jej wycena w niektórych miejscach jest zaniżona czasem aż o 1,5 stopnia. Nie wiedząc, że tak jest stwierdzamy, że spokojnie damy radę to przejść. Szpeimy się i atakujemy. Idę pierwszy. Przechodzę przez mostek, wchodzę w ścianę i od razu są spore trudności. Robertowi idzie to zdecydowanie wolniej więc czekam na niego w łatwiejszym miejscu.
Przepuszczamy tutejszych wyjadaczy aby ich nie spowalniać i ruszamy dalej.
Dochodzimy do miejsca zwanego „steiler Pfelier” gdzieś w połowie drogi. Jest to kilkumetrowa pionowa ściana. Jej pokonanie wymaga dużo siły. Ja przechodzę to bez większego problemu. Robertowi jednak zabrakło już sił. Próbuje ponownie kilka razy ale bez skutku.
Zrobiło się trochę nieciekawie bo zastanawiam się jak teraz zejdzie na dół skoro są tam same trudne odcinki. Postanawiamy, że ja idę dalej a on spróbuje schodzić przez łatwiejszy teren i poczeka na mnie przed tymi trudnymi. Ja obejdę trasę, pójdę do samochodu po linę i pomogę mu zejść. Trochę zestresowałem się przez tą sytuację i nie idzie mi się zbyt pewnie a ekspozycja jest coraz większa. Dochodzę do rozwidlenia ferrat. Na prawo biegnie hardcorowy wariant a mój – na wprost.
Przechodzę po mostku w sporej ekspozycji.
Potem jest dość trudny kominek i znów mostek. Napieram cały czas do przodu żeby jak najszybciej obejść tą ferratę. Muszę jednak zrobić na chwilę odpoczynek bo też zaczyna mi brakować sił. Po kilku minutach ruszam dalej. Ostatni odcinek wiedzie samą krawędzią płyty. Lufa jest konkretna.
Wychodzę na górę, wpisuję się do książki wejść. Ręce tak mi się trzęsą ze zmęczenia, że ciężko coś napisać. Na planszy pokazywało, że droga zejściowa to ferrata trudności „B” więc będzie łatwo. Okazuje się jednak, że są miejsca za „C/D” więc trzeba się jeszcze trochę sprężyć. Schodzę jednak dość szybko.
Podchodzę pod początek ferraty i widzę, że Robert siedzi i czeka na mnie. Oznajmiam mu, że pójdę po linę i pomogę mu zejść. W między czasie inny zespół pyta się go czy nie potrzebuje pomocy. Po paru minutach wracam. Instruuje Roberta jak ma schodzić. Kilkadziesiąt minut odpoczynku przywraca mu trochę sił więc idzie mu to nie najgorzej. Wchodzę na ferratę i pomagam mu się przepiąć w najtrudniejszych miejscach. W końcu jesteśmy na dole . Wracamy na camping. Po południu pogoda się psuje. Pada deszcz który dopiero przestaje nad nad ranem.
|
.
.
