Forum portalu turystyka-gorska.pl

Raczej nie relacja a impresja

Na Krym chciałam jechać "od zawsze". Pociągają mnie obszary określane modnym obecnie słowem "wielokulturowe", takie jak np. Górny Śląsk na którym mieszkam, jak bliski nam Spisz, czy trochę odleglejsza Bukowina na granicy Rumunii i Ukrainy.
Miejsca, gdzie obok siebie żyli w zgodzie przedstawiciele rożnych narodów, wyznający różne religie.

Takich obszarów, zwłaszcza naszej części świata przez która przetoczył się walec komunizmu jest coraz mniej. Ze Spiszu wysiedlono Niemców, którzy mieszkali tam od 800 lat, z radzieckiej Ukrainy wysiedlono Rumunów, z Beskidu Niskiego i z Bieszczadów wysiedlono Łemków i Bojków.

Wśród tych wszystkich miejsc Krym ma miejsce szczególne. Przez lata znanej historii, od starożytności po dziś zachodzą tam nieustanne zmiany - nakładanie się na siebie kultur wielu narodów, które kolejno chciały ten piękny kawałek ziemi ujarzmić.
Tych kolejnych narodów zajmujących Krym było od starożytności kilkanaście i każdy zostawił tam swoje ślady.

Tu niestety także przetoczył się walec stalinizmu, w latach czterdziestych wysiedlono z Krymu jego rodowitych mieszkańców - Tatarów Krymskich, Greków i Ormian. Tatarzy od roku 1990 powracają do swoich starych domów w podgórskich wioskach, ale te domy częstokroć bywają już zajęte.

A jednocześnie w takiej np. Eupatorii żyli obok siebie przedstawiciele siedmiu różnych wyznań, ich świątynie udało się nam zwiedzić w ciągu 4 godzinnego spaceru po mieście.
Niektórzy z nich przetrwali komunę i żyją tam nadal.


Tak więc Krym od dawna miałam w planie. Udało się wyjechać po raz pierwszy w roku ubiegłym, po raz kolejny w tym - i sądzę ze to jeszcze nie koniec, bo mam tam jeszcze mnóstwo do zobaczenia, ale teraz trzeba to będzie "smakować" lepiej, tak jak to bywa z trzecim piwem

Więc najpierw dojazd - pociągiem do Przemyśla, marszrutką na granicę, pieszo przez granicę i kolejną marszrutką z granicy do Lwowa.

Piękny dworzec kolejowy:



Malownicze zaułki:



Potem podróż koleją, która sama w sobie stanowi niezwykłą przygodę, bo w "plackartnym" wagonie nigdy nie wiadomo, kto będzie z nami jechał.

A spotkania bywają przeciekawe.



Na razie tyle, ciąg dalszy nastąpi.

B.

Dawaj, dawaj.

_________________
Pamiętasz co obiecywała?

Czekam z niecierpliwością
Powoli plan by tam w przyszłym roku pojechać staje się realny, więc pewnie w przyszłym, albo jeszcze tym roku pomęczę trochę o szczegóły natury logistycznej, okej?

A propos spotkań - ładna pani z grzywką na pierwszym planie

Jakieś takie czyste się wydają te kołderki w pociągu Respekt.

Czekamy na więcej. Podobuje mi się

ustawiam sie w kolejce czekających na c.d. - czytam z wielką przyjemnością!!

może grzywka ładna- twarz sprytnie ukryła

_________________
Bo ten, kto raz nie złamie w sobie tchórzostwa, będzie umierał ze strachu do końca swoich dni. A.S
" a mały lachon może być??" z cyklu znani i lubiani

Ciąg dalszy.


Podróżowanie pociągiem na Ukrainie i w Rosji to osobny temat.

Należy podkreślić podstawową rolę "prowadnika" lub "częściej "prowadnicy" bo to ważne stanowisko zwykle zajmują kobiety.

"Prowadnica" to o wiele więcej niż konduktorka.
Zaprzyjaźnić się z "prowadnicą" to podstawa dobrej podróży.

"Prowadnica" ma pod opieką jeden wagon, w którym jest około 50 miejsc.
Przy wejściu do pociągu sprawdza bilety, wydaje wszystkim czystą pościel (zapakowaną w ładnych woreczkach, czasem w komplecie z jednorazowymi chusteczkami), a pod koniec podróży ją zbiera i liczy. Budzi podróżnych na właściwej stacji. Poza tym sprzedaje kawę i herbatę (za grosze), wydaje darmowy wrzątek, a czasem (spod lady) sprzedaje piwo lub coś mocniejszego. Zamyka ubikację 20 minut przed każdą stacją (w tzw. sanitarnej zonie) oraz 20 minut od ruszenia ze stacji ją otwiera. Rozstrzyga ewentualne spory o miejsce, interweniuje w razie rozróby.

To ostatnie to dla mnie teoria.
W ukraińskich pociągach nigdy nie spotkałam się z chamstwem i z rozróbami, chociaż impreza trwa tam właściwie na okrągło.

W wagonie podróżuje sporo rodzin z dziećmi, często małymi, ale zawsze jest z kim wypić. Odbywają się bardzo ciekawe rozmowy, można spotkać ciekawych ludzi. Cały 50-osobowy wagon jest jak jedna rodzina i pod koniec podróży wszyscy są ze sobą zaprzyjaźnieni.

Oczywiście najlepiej jest rozmawiać po rosyjsku lub ukraińsku (zależy od rejonu) ale po polsku też się da dogadać.
W każdej podroży spotkaliśmy w wagonie przynajmniej jedną osobę, która się chwaliła, że ma polskich przodków.

Jadąc na Krym i z powrotem pokonaliśmy 4 odcinki - Lwów - Kijów ok 12 godz., Kijów - Symferopol - 18 godz., Symferopol - Odessa - ok. 12 godz. i Odessa - Lwów ok. 14 godz.

Na niektórych stacjach, co 2-3 godz. są dłuższe 20 minutowe postoje, wówczas na stację wylega chyba cala wieś i sprzedaje co się da - domowe pierożki i drożdżowe ciasta (pyszne !), owoce, suszone ryby (bo jechaliśmy długo wzdłuż Dniepru).
Wsiadając do pociągu na 18 godzinną podróż nie trzeba nic kupować, bo wszystko kupi się po drodze, bardzo nieznacznie drożej.

Nie mam na razie więcej zdjęć z podróży, ale jak będę miała od innych uczestników to wkleję.

A dziewczyna z grzywką była w naszej grupie.

B.

No to jedziemy dalej w kierunku Krymu

Ze względów logistycznych - nie od razu.
Ponieważ bilety Lwów - Symferopol są praktycznie nieosiągalne już od wiosny, wobec tego najwygodniej jechać przez Kijów.
Jedzie się w nocy, a rano będąc wyspanym można zwiedzać miasto.

W tym roku, mimo wcześniejszej rezerwacji biletów przez specjalną stronę internetową (super wygodna sprawa, płaci się kartą cenę biletu + niewielką prowizję i można mieć pewność rezerwacji) nie udało mi się kupić biletów do Symforopola od razu na dzień przyjazdu, tylko na dzień kolejny, a więc zarezerwowałam w Kijowie noclegi w hostelu (też przez Internet) i mieliśmy na zwiedzanie miasta nieco ponad 1,5 dnia.

A w Kijowie zwiedza się przede wszystkim cerkwie.


Ławra Pieczerska - Sobór Uspienski





Cerkiew św. Michała o złotych kopułach

Średniowieczna cerkiew zburzona do fundamentów w latach 30 XX w. odbudowana w latach 90.





Sofia Kijowska

Świątynia w stylu bizantyjskim z bardzo cennymi mozaikami wewnątrz (niestety nie wolno ich było fotografować)





Cerkiew św. Andrzeja

Też w ruinie po czasach komuny, teraz odrestaurowana.
Bardzo piękne jest jej wnętrze.









Kobiety mogą wchodzić do cerkwi tylko "odpowiednio" ubrane, to jest m.in w obowiązkowych chustach zakrywających włosy, tak więc zawczasu, jeszcze przed wyjazdem poinformowałam o tym dziewczyny.
Tu żeńska część obozu (4-krotnie liczniejsza niż męska) w "strojach cerkiewnych", na terenie Ławry Pieczerskiej, wspaniałego zespołu świątyń, takiej "Ukraińskiej Częstochowy".



Poza tym "Andriejewski Spusk", uliczka artystów:




Głowna ulica miasta Chreszczatyk:





I sąsiadujący z nim Majdan Niepodległości, główny plac stolicy





No i na wieczór plaża nad Dnieprem i zimne piwo.





Piwo i zamoczenie nóg w Dnieprze było niezbędne, bo o godz. 22 temperatura na Chreszczatyku wynosiła 32 stopnie.
Masakra !



Tyle w maksymalnie dużym skrócie o stolicy Ukrainy, teraz już pojadę na Krym..

ciąg dalszy nastąpi.

B.

Te cerkwie są absolutnie przepiękne!

_________________
[https://wordpress.com/view/3000stop.home.blog]239, zostało 43[/url]

Skoro słowo się rzekło, trzeba by kontynuować, sama nie wiem kiedy skończę.

Jak już pisałam z Kijowa na Krym jedzie się 18-20 godz. (zależy od pociągu).

Noclegi mieliśmy, już drugi raz w Bakczysaraju, w południowo-zachodniej części półwyspu.
Jest to około 40-tysięczne miasto, dawna stolica Chanow Krymskich, a obecnie mieszka tam największy procent ludności tatarskiej.
Nasz gospodarz też jest Tatarem, urodził się w Taszkiencie, gdzie jego rodzina była zesłana przez Stalina.

Na Krym powrócili w roku 1991 r.
Bardzo przedsiębiorczy, a przy tym solidny i pracowity człowiek.

Widoczki z naszego miejsca noclegu:



Ten pierwszy to widoczek sprzed kibla.

A i oto kibelek:




I ogródek przed domem i nasze pranie





W Bakczysaraju zwiedza się piękny Pałac Chanów:
















A w nim ogląda m.in. słynną Fontannę Łez o której pisali Puszkin i Mickiewicz.





Sale w pałacu:






Meczet:






Za meczetem jest cmentarz Chanów Krymskich:




Taki typowo krymsko-ukraiński obrazek:






Na przeciwko pałacu skalne "Sfinksy", też opisywane przez Mickiewicza.





Ciąg dalszy nastąpi.
(Ale zbyt upierdliwa nie będę)


B.

Baśka, ja jordolę, robisz zapisy na te Twoje wycieczki?

_________________
Pamiętasz co obiecywała?

Sama nie wiem kiedy tam znowu pojadę.
Wszyscy (tzn. uczestnicy i rożni znajomi) mnie namawiają aby znowu w przyszłym roku, ale nie wiem.
Przydało by się coś nowego.

Tymczasem paręnaście fotek ze Skalnych Miast jakich jest na Krymie kilkanaście, tych bardziej znanych 6.
Myśmy byli w pięciu.

Skalne Miasta to były istniejące przeważnie od około V-VI w. n.e. aż do wieku XVII-XVIII twierdze położone na niedostępnych płaskowyżach.
Niektóre z nich upadły już w VIII-IX w. i te są najmniej zbadane (np. Tepe-Kermen), niektóre jak np. Mangup-Kale były ośrodkami niezależnych państw. Mangup - niezależnego księstwa Teodoro istniejącego do XV w. a będącego kontynuacją tradycji Bizancjum. Zostało zdobyte przez Tatarów w połowie XV w.
W Czut-Kale i w Mangup-Kale aż do XVIII w. mieszkali Karaimi - przedstawiciele odrębnego narodu i religii (zbliżonej do mojżeszowej, ale nie uznają Talmudu).
Zresztą dużo by pisać, lepiej pokażę zdjęcia.

Czufut-Kale:




Kenesa, czyli świątynia Kraimska w Czufut-Kale:





Widok z Czufut-Kale na sąsiedni płaskowyż:





Koleiny wyrzeźbione w wapiennej skale płaskowyżu





Cmentarz karaimski (Karaimi w celach religijnych używają języka i pisma hebrajskiego)





Tepe-Kermen

Widok na Tepe-Kermen:





W grotach Tepe-Kermen:





Widok z góry na sąsiednie płaskowyże (tu Kyz-Kermen):





Tepe-Kermen od południa:





Eski-Kermen











Cerkiew "Trzech Jeźdźców" z freskami





Skały w pobliżu:











Skalny klasztor Szułdan:











Skalny klasztor Kaczy Kalon:























I w końcu Mangup-Kale (wpisane na listę UNESCO).
Twierdza jest położona na stołowej gorze mającej ciekawy kształt dłoni z czterema "palcami"





Widok z czwartego "palca" Teszkli-Burun na trzeci - Czufut-Czegan-Burun





Cytadela:





Powierzchnia płaskowyżu:





Groty:











Skalna cerkiew:







I to na razie chyba na tyle, ciąg dalszy nastąpi.

W tych wszystkich skałach nie widziałam prawie śladów aby ktoś się wspinał. "Prawie" bo w samym Bakczysaraju była założona tyrolka, poza tym - żadnych spitów, ringów itd.

B.

Basiu, na Krymie byłem przelotem jadąc do Abchazji, do Picundy na wczasy. Byliśmy potem w Soczi na wycieczce, ale nie pamiętam zbyt wiele bo nie trzeźwiałem przez całą drogę. Więcej już z Tbilisi. Pięknie tam, i ja uwielbiam Twoje relacje - pokazują klimaty jakie kojarzą mi się z Jadąc do Babadag.

_________________
http://3000.blox.pl/html

"Listy z Ziemi" Twaina: poszukaj, przeczytaj... warto

Super, niecierpliwie czekam na ciąg dalszy.
Ja się też pytam o ewentualne zapisy na wycieczki (niekoniecznie na Krym) - bradzo poważnie.

...

Nie wiem jak Basia, ale słyszałem że Keff organizuje niedługo jakiś wyjazd..

To prawda.

_________________
- Ej, Panie Derechtórze! Mom takom, wicie, mature do godania... telobyk godoł, ino, wicie... nie wim, o cyim!

Dokąd tym razem? Byłbyś skłonny zabrać chwastka?

...

Nie Koleżanko, skądże znowu.


Dasz się namówić na, choćby małą, relację?

Ja to rozumiem, sam nie lubię ze sobą podróżować.



No to powinna być z tego ciekawa relacja. Te pełne emocji cieszą się popularnością



Oczywiście.

_________________
- Ej, Panie Derechtórze! Mom takom, wicie, mature do godania... telobyk godoł, ino, wicie... nie wim, o cyim!

Z moim rozsądkiem to też różnie bywa, ale faktem jest ze chyba z wiekiem się mądrzeje

Co do Krymu - kolejny temat to miasta i zwiedzanie.
W tym roku udalo się zwiedzić Sewastopol, Bałakławę - bazę atomowych łodzi podwodnych, Jałtę i Ałupkę, potem Sudak (Twierdzę Genueńską) i Nowy Świat oraz Eupatorię.

Bałakława:








Rejs na "Srebrną Plażę", widok na Twierdzę Genueńską:



Samo miasteczko:




Sewatopol:





Chersonez Taurydzki, ruiny greckiego, rzymskiego i bizantyjskiego miasta:








Jałta





Pałac Carski w Liwadii, miejsce Konferencji Jałtańskiej.
Robi niesamowite wrażenie.


























Na piętrze odtworzono apartamenty rodziny carskiej.

















Gaspra (tylko z daleka):





Pałac Woroncowa w Ałupce:











Przepiękne ogrody schodzące ku morzu











Sudak, Nowy Świat i Eupatoria będą w kolejnym odcinku.


B.

Zajefajna miejscówka na leżenie bykiem.

_________________
Pamiętasz co obiecywała?

Ale z daleka. Z bliska to niestety betonowy zameczek.

Lenin nadal patrzy w stronę McDonald'a?

_________________
Tatrzańskie szlaki

Piękne te impresje! Za rok - jadę!

_________________
Zob za zob - glavo za glavo
Zob za zob na divjo zabavo!
Alpy Julijskie www.gavagai.ngt.pl

Na razie ostatni "odcinek" po miastach i zabytkach, na koniec zostawiam góry.

Sudak

Wg planu mieliśmy tam kilka dni mieszkać, dosłownie w ostatniej chwili przed wyjazdem okazało, się, że osoba u jakiej mieliśmy zarezerwowane noclegi odmówiła ich bez podania przyczyny.

O noclegi tam ogólnie nie trudno, ale nie dla grupy 20 osób !

Tak więc przedłużywszy noclegi w Bakczysaraju do Sudaku pojechaliśmy busem tylko na jeden dzień i przez to niestety nie zwiedziliśmy rezerwatu Kara-Dag ze słynnymi "Złotymi wrotami" - skałą w kształcie bramy wystającej z morza.

Niemniej Twierdza Genueńska w samym Sudaku jest również warta obejrzenia. Trafiliśmy akurat na "Festiwal Rycerski", więc dało się obejrzeć ciekawe obrazki.
































Pokazanie rezerwatu Nowy Świat zostawiam na potem.

Zaś teraz Eupatoria.

Tego nie mieliśmy w planie, ale ponieważ niestety wypadły nam z programu góry (o czym potem) w "wolny dzień" pojechaliśmy zwiedzać miasto.
Tam właśnie w całej pełni objawia się "wielokulturowość - meczet przez ulicę sąsiaduje z cerkwią a dwie ulice dalej kienesa karaimska i synagoga.


Po kolei zwidzieliśmy następujące świątynie (niektóre niestety tylko obejrzeli z zewnątrz, bo były zamknięte)


Cerkiew ormiańska








Teke - świątynia derwiszów











Cerkiew p.w. św. Mikołaja zbudowana podobno na wzór Hagia Sofia








Meczet Dżuma-Dżami











Kienesy karaimskie - mała i wielka











Synagoga





Na koniec spacer po uliczkach Eupatorii










Obiad w karaimskiej restauracji





Oraz fotka przed tablicą poświęconą Mickiewiczowi





I jeszcze 2 godz. na plaży (nareszcie były fale)




Grupa była na praw wyjątkowa, po 6 godz. chodzenia po Eupatorii i zwiedzania którejś z kolei świątyni w 30 stopniowym upale wcale nie mieli dość i chcieli jeszcze.


B.