W tę sobotę padło na Curved Ridge. Na tej scramblingowej grani już byliśmy (relacja gdzieś tu wisi), ale z przewodnikiem. Funny? Cóż, niezależnie od stażu w wędrówkach górskich, nasze doświadczenie konkretnie w scramblingu i w samodzielnym wybieraniu drogi w nieznanym a trudniejszym terenie jeszcze wtedy raczkowało. Postanowiliśmy po paru latach wrócić na Curved Ridge i sprawdzić jak odbieramy ją teraz.
Curved Ridge jest jedną z licznych grani w słynnej wschodniej ścianie munrosa Stob Dearg, słynnej dlatego że jak na szkockie warunki oferuje zaskakującą ilość możliwości scramblingowych i wspinaczkowych skumulowanych na w sumie niewielkiem terenie - tutaj to jest coś. Curved Ridge akurat należy do łatwiejszych opcji wejścia, bo cała jest scramblingowa, jedyne miejsce zaklasyfikowane jako rock climbing jest omijalne (i to był jedyny fragment gdzie poprosiłam o linę, ale mi nie odmówiono, żeby nie było że taszczymy szpej na darmo
).
To poniżej to oczywiście nie to miejsce, z niego akurat zdjęć nie ma. Ale tyż piknie
Ale trasa jest ogólnie zajebista, jest przestrzeń, widoki i prawdziwy, soczysty scrambling, i owszem tam byliśmy jak najbardziej DLA przyjemności
W tle Rannoch Wall, tam są konkretniejsze trasy:
Kiedy CR się skończyło, pozostało jeszcze trochę opcji do szczytu. Żeby zrobić kropkę nad i weszliśmy na pinakla wieńczącego sąsiednią hardkorowszą opcję, Crowberry Ridge - a pinakiel Crowberry Tower prezentował się nam już na zdjęciach w przewodnikach zajebiaszczo:
Myśmy sobie na Wieżę weszli totalnie na dzika, bo nie planowaliśmy się tam wbijać, ale nie okazało się trudno.
A tu Wieża w tle, bo z samej ładnych zdjęć nie ma ze względu na wszechobecne mleko.
Stob Dearg nas ewidentnie nie lubi, jak trzeci raz na nim stanęliśmy tak trzeci raz szczelił focha pogodowego. Ale spokson, my nie z tych co się poddają
Tu już Marcin zdjęty z poniżej linii chmur:
A tu dwie limonki (rozwala mnie to zdjęcie
):
I na finisz Stob Dearg, widać profil sąsiedniej Crowberry Ridge a Wieża to ten pinakiel przed szczytem:
Podsumowując. Progresja zaistniała, grań przeszliśmy z wyjątkiem jednego miejsca (inicjatywa wyjątku podkreślam MOJA) na żywca i większych trudności nie zauważyliśmy. Nie padł nowy munros, nie przeżyliśmy przygody, ale bardzo mi się podobało i cieszę się że jest taka przepaść między moimi ówczesnymi, a obecnymi możliwościami.
Sobota na plus
