Środa, ok. 3:00 w nocy.
Pogoda przywitała nas opadami śniegu i soczystym mrozem.
Razem z Michałem i Kubą wyruszamy w Tatry
W drodze towarzyszą nam rozmyślania nad warunkami atmosferycznymi: wracać-nie wracać, a może w Niżne lub w Fatre?
I tak przy lekkiej śnieżycy jedziemy sobie Drogą Wolności...
Po 6:00 zaczyna się robić jasno i nagle pogoda zmienia swoje oblicze, myślimy sobie: jesteśmy w... (nie nie nie, nie w pupie) w domu!
Zaparkowaliśmy kawałek dalej-pod penzionem Tri Studnicky, żeby leśniczego nie obudzić przypadkiem.
Dalej zielonym lub na czuja gdy go nie widać. Wszakże po Wielkiej Kalamicie nie sposób wszystkie stare drogi odnaleźć.
Po pewnym czasie dochodzimy pod wierzchołek jakiejś kapustki, był to Gronik, czyli szczyt o którym Michał nawijał już od tygodnia. Niestety musiał się obejść smakiem ponieważ nie dostał pozwolenia na atak szczytowy. Powód dość częsty w wysokich górach: nie sprzyjające warunki atmosferyczne, końcówka tlenu w butlach, a linka mogła by być za krótka.
Na szczęście po nie długim czasie ukazał nam się cel rezerwowy:
Nie wiem czy to Michała pocieszyło, ale mi i Kubie humory się troszkę poprawiły.
Po kilku chwilach jesteśmy na Wyżniej Przehybie:
Dalej postanowiliśmy iść wprost granią lub lekko po jej 'prawej' stronie
Pod szczytem było nawet kilka fajnych miejsc, w których użycie czekana było wskazane. Już tylko kawałek!
Po prawie 4h dymania w końcu szczyt! Widać połowę krzyża, więc nie jest źle. Na potrzeby zdjęć wydobyło się jeszcze kilka dodatkowych centymetrów
Niestety Michał nie zwraca na ów krzyż większej uwagi
Nadal marzy mu się upragniony Gronik!
Widoczki ze szczytu pierwsza klasa, tak więc siedzimy tam dobrą godzinę i opalamy się
Schodzić postanawiamy ramieniem-zaliczając przy okazji Mały Krywań, a następnie dalszym grzbietem
W okolicach 1700m wpadamy w ciemną chmurę (przed momentem mocne słońce, a nagle mglisto i śnieżek padający dość gęsto),która zmienia trochę nasz punkt widzenia. Nie żebyśmy byli topograficznymi ch.ujami ale zrobiliśmy sobie wycieczkę góra, dół, góra aż w końcu trafiliśmy gdzie trzeba
W końcu dochodzimy nad Jamski Staw i dalej magistralą do Trzech Źródeł.
Fajna, 9 godzinna wycieczka i kolejny z serii WKT !
na górę ze szlakiem? 
