Cóż mi teraz pozostało? Tylko kapcie, robienie obiadów i wyprowadzanie szczura...
Po dwóch tygodniach próśb, błagań i tysiącu zadań do wykonania, dostałem zgodę na wyjazd w góry i do tego skaliste.
Okazało się, że żona będzie mnie nadzorować. Do tego bierzemy szczura...
Udaje się i szczur nie rzyga w busie i szczęśliwie dojeżdżamy do Szczawnicy...
Pogoda jest niezła, wziąłem kapok, więc dostaję pozwolenie żeby zbliżyć się do wody.
Jako, że ładnie zjadłem śniadanie możemy zajrzeć śmierci w oczy i wyjść wyżej.
Nachodzi mnie myśl, że może by gdzieś uciec, skryć się. Poczuć znowu wiatr we włosach, jak to jest być wolnym. Szczur nie spuszcza mnie z oka.
Wracamy do mieszkania do szarej rzeczywistości. Za trzy miesiące znowu góry!
