Moja podróż na Kaukaz rozpoczęła się już 36h przed dotarciem do Azau. Naszym polskim „szybkim” pojazdem szynowym dojechałam do Bydgoszczy skąd odebrał mnie Pablo. Zabraliśmy po drodze Anię i ruszyliśmy autem do Zielonej Góry, gdzie czekał na nas Rafał. Troszkę przepakowań, ważenie plecaków , drobne zakupy i w końcu ruszyliśmy na Berlin, skąd Aeroflot miał nas przetransportować do rosyjskiej stolicy. Na lotnisku spotkaliśmy się z Krzysiem i po jednym spojrzeniu na jego bagaż dostał od nas w prezencie 20m liny do noszenia. Bez problemów przeszliśmy przez wszelkie kontrole (pomacano tylko Anię po stopach
i godzinę później zgadywaliśmy już smak ciasta na pokładzie rosyjskiego air-busa. Na moskiewskim lotnisku można się troszkę pogubić ale skoro znaleźliśmy się z Jankiem to można stwierdzić, że jesteśmy nieźli w te klocki. I zaczęło się spędzanie czasu wolnego… Czyli próby spania na twardych krzesłach w głośniej hali odlotów… Mi niestety ta czynność nie wychodziła zupełnie, ale niektórzy poradzili sobie z tym doskonale (patrz zdjęcie poniżej).
Po bardzo przenikliwej kontroli i spokojnym locie znaleźliśmy się w Mineralnych Wodach, gdzie czekał już na nas Mohamet – właściciel hoteliku w Azau, gdzie mieliśmy przekimać się przed uderzeniem na Giganta. Długą drogę umilił nam pościg policyjny… za nami. Jak twierdzi Ania – nawiązała znacznie za długi kontakt wzrokowy ze stojącą na „jezdni” władzą. Czy chciał sprawdzić paszporty, otrzymać łapówkę czy wyłudzić numer telefonu od Ani – tego nie wiemy, gdyż akurat w momencie zatrzymania naszego pojazdu ciekawski kierowca łady wjechał w tył innej łady i służba bezpieczeństwa narodowego oddaliła się uspokoić tychże Rosjan. Po długiej podróży przez doliny Kabardii dotarliśmy w końcu do naszego hotelu. Następnego dnia ruszyliśmy na polanę o nazwie Czeget (w końcu zaczęła pisać o konkretach!), z której mieliśmy wejść na szczyt o nic nie różniącej się nazwie.
Wycieczka na tę „górkę” się lekko rozciągnęła… Szłam daleko za resztą i zastanawiałam się czy należy przykleić jakieś plastry na moich wspaniałych nowych towarzyszy pęcherzy na stopach. W połowie drogi dostałam małą zjebkę od Rafiego , która brzmiała: „Po ch@j założyłaś te cienkie skarpety skoro specjalnie kupiłaś grube Smartwoole?!” – niezapomniana rada do końca życia! (Serio! Potrzebowałam tego opierdzielu) . Idziemy twardo dalej. Stajemy, patrzymy – śnieg. Dużo śniegu. Mokrego śniegu. Rafael w typowym obuwiu sportowym rzekł nagle: „dalej nie idę”. Myślimy „to sobie siedź” i dumnie dalej idziemy na szczyt (bez potrzebnego ‘podobno’ permitu). Widok ze szczytu obłędny! Elbrus przed nami, naokoło czterotysięczniki Kaukazu – bajka!
Po ochach i achach zaczęliśmy schodzić. Pojawiła się pierwsza krew – lekko się poślizgnęłam
Poza tym czułam, że dochodzi mi paru nowych towarzyszy pęcherzy, tym razem z przodu stóp, na palcach. Cały zestaw słów „polskiej łaciny” latał mi wtedy po głowie. A w tym samym czasie Rafi konsumował na czegetowej polance ente piwko i masował brzuch po drugim zjedzonym daniu. Ba! Nawet zdążył się zdrzemnąć na ławce. Doszliśmy na dół. Miałam ochotę iść dalej na boso! Na myśleniu o tym się na szczęście skończyło i tego nie uczyniłam. Późno już się zrobiło i warto by było zebrać się do hotelu aby spakować się na jutro, czyli na TEN dzień, kiedy to wyruszamy na Mingi Taj. Ale – no przecież trzeba koniecznie teraz kupić pamiątki! Kupujemy koszulki zdobywców – każdy wybiera inny kolor, dobrze idą również naszywki, Pani umiejętnie wciska widokówki… Zarąbisty dzień! W hotelu czas na pakowanie i operację „unicestwić pęcherze”. Sześć, bardzo dobrze nawodnionych sztuk, dumnie prezentuje się na stopach. Rada Krzysia – przebij i odetnij nożyczkami całą skórę. Do rana wyschną. Jeny, szczypie – co za idiotyczny pomysł i ja się na to zgodziłam! Noc bezsenna. Gdzie dotknę stopami tam pada słowo „ał”. Cóż. Następnym razem o wszystko pytam się Rafała! TEN DZIEŃ – spakowani i obładowani pstrykamy sobie wspólną fotkę przed „Wirażem”.
Grupa dzieli się na dwie ekipy – jedna „sportowa” –tj. Ania, Krzysiek i Janek idą od samego dołu z buta, „wygodna” – czyli ja (zganiam na rany na stopach), Pablo i Rafi plus ciężkie plecaki sportowców podchodzących „na lekko”, wjeżdżamy kolejką do Stacji MIR (3500m). Tam, wygrzewając się w słońcu i podziwiając totalny syf tam panujący, czekamy na naszych kompanów brnących przez żwiry i piaski wulkaniczne. Obserwuję ludzi – ekipa rosyjskich robotników wjeżdża kolejką, stają naprzeciwko siebie i… zaczyna się wojna na śnieżki. Ok. Po jakimś czasie wysiada para – Ona to jakaś akrobatka i zaczyna robić szpagaty na śniegu. Faceci dostają ślinotoku. Ok. Następny przypadek – Japonka, w japonkach. Co robi? Zakłada na japonki bawełniane skarpety i tak oto chodzi po śniegu. Ok. Ciekawy ten Mir, ale niech już przyjdą. Doszli. Jesteśmy z nich dumni!
Ale jeszcze 300m podejścia do Beczek i tam poszukiwanie dobrego terenu pod nocleg. Szło się fantastycznie, widoki super – tylko te cholerne ratraki. Co chwilę trzeba było im schodzić z drogi. W Beczkach jakaś fajna babka pokazała nam dobrą miejscówkę na rozbicie namiotów – trzy drewniane platformy. Szybko się rozłożyliśmy i zaczęliśmy pierwszą konsumpcję naszego żarcia liofilizowanego. Zerknięcie na latrynę bez drzwi, ze sporym zapasem śniegu (i nie tylko) wewnątrz i pada decyzja o toalecie za piątym dużym kamieniem. Takiego widoku z kibla jeszcze nigdy nie miałam!
Nadeszła noc. Z uwagi na katar udało mi się przespać 3h. Next Day – wstajemy, kopiemy śnieg na wodę i śniadanko, robi się kolejka do latryny a każdemu, który wychodzi z uśmiechem niemal bijemy brawo . Zwijamy manatki i robi się już 11. Powoli, naprawdę powoli, dochodzimy po kilku godzinach do Prijuta na 4100m. Tam to jest śmietnisko!
Znajdujemy bardzo fajny zakątek na nasz obóz i bierzemy się do pracy. Znaleźliśmy nawet dechy do naszej „jadalni”! – czego na tym Elbrusie znaleźć nie można…?!
Po sporej dawce liofili nadeszła pora na spacer aklimatyzacyjny w kierunku Skał Pastuchowa. Zrobiliśmy może 100 m i przed nami pojawiły się ciężkie chmury, zaczął padać grad. Grzmot. I chichot. Za moimi plecami. Odwracam się a moja ekipa się tylko patrzy i śmieje… Stało się bowiem coś specyficznego – stanęły mi… włosy. Ciekawe zjawisko. Martyna, jak widać, jedyna już nie jest
Drugi grzmot i Janek odskakuje od kijków trekingowych. Dostał niewielką dawkę prądu w prezencie. Wieje coraz bardziej, więc zakładam czapkę i kaptur. Odwracam się w stronę chłopaków a oni… już dużo niżej, bardzo żwawym krokiem zmierzają w kierunku namiotów. Uśmiechnęłyśmy się z Anią do siebie i poszłyśmy jeszcze jakieś 70 metrów w górę. Spotkałyśmy schodzących Polaków, parę Marcina i Elę, którzy chcieli jednego dnia zaatakować szczyt. Nie udało się. Ale dotarli aż do siodła! Niesamowita kondycja! Opowiedzieli nam o swoich przygodach podczas podróży pociągiem, w którym to ktoś przywłaszczył sobie ich plecak. Podzieliliśmy się naszym zapasem słodyczy i obiecaliśmy, że jak burza przejdzie to wpadniemy na herbatkę do ich namiotu, który rozbity był zaledwie kilkanaście metrów poniżej naszych. Wicher na zewnątrz, więc zrobiliśmy sobie małe „party” w namiocie Rafiego i Krzysia wcinając krem amaretto – oczywiście z torebki. Później długie pogaduchy w namiocie naszych nowych znajomych z Polski i trzeba spać! Noc zdecydowanie lepiej. Z połowa na pewno przespana. Kolejny dzień i znowu ogromna lampa. Tego dnia wędrowaliśmy już duuuużo dłużej. Mieliśmy do pokonania 700m wysokości. Pablo, mimo że poprzedniego dnia blado wyglądał, dostał „kopa” i bardzo szybko zostawił nas w tyle. Pewnie o tym nie wie (do teraz) ale dostał od nas przydomek „cudowne dziecko Diuramidu” – kondycję miał naprawdę niesamowitą. Za nim w oddali tuptaliśmy ja, Rafi i Janek a sporo za nami Krzysiu i Ania. Jeny - stromo. Odwracam się na chłopaków, żeby pstryknąć im fotkę i wywalam się do tyłu – lekko mnie przeciążyło. Dochodzimy na 4800m. Yes!
Zaczyna znowu się chmurzyć i zawiewa śniegiem. Pablo z Jankiem rozstawili już domek a my z Rafałem czekamy na nasze drugie połówki z częściami namiotu. W końcu dochodzą. Ania, a za nią – po jakimś czasie – Krzyś. Nie za dobrze wygląda, czas reagowania, choćby na odpowiedź, ma długi, ale przecież zrobiliśmy 700m przewyższenia z tobołami i każdy z nas jest wyczerpany. Ale jeszcze krótki spacer aklimatyzacyjny – jesteśmy uparci.
Powstaje plan na atak szczytowy – wstajemy o 3, wychodzimy o 4, Krzyś zostaje. Kładziemy się spać. Jeny jak tu wieje! Nie mogę usłyszeć własnych myśli i jeszcze ta niesamowicie irytująca linka od namiotu, która w niego uderza non stop. Pochlastam się chyba a nie zasnę. Wiem już na przyszłość – bezcenne - leki nasenne, stopery do uszu lub dobry nóż aby uciąć w cholerę wszystkie linki namiotowe. Dzwoni budzik – chłopaki krzyczą czy wstałyśmy. Nie wstajemy. W końcu krzyczę, że wyjdziemy później z Rafim. Pada odpowiedź, że Rafał już czeka gotowy przed namiotem. Ok – szybko podnosimy tyłki. Ale topienie śniegu do termosu, śniadanie i cała akcja z ubieraniem się zajmą nam wieki! Męska trójeczka opuszcza więc obóz. Wychylamy się z Anią z namiotu – wieje i jest naprawdę zimno. Mimo to sporo ludzi gęsiego lub trawersem pokonuje już drogę wiodącą na szczyt. Nie założyłam rękawiczek i po 5 minutach nie czuję już dłoni. Ania pomaga.
W końcu ruszamy. Jakie widoki, strzelamy co chwilę fotki, albo ktoś nas zatrzymuje i prosi o zdjęcie na tle wschodzącego słońca. Spotykamy Elę i Marcina. Jak się później okaże, dogonili chłopaków i razem z nimi szczytowali! Niesamowici! Idziemy powoli. Nie mogę się zdecydować czy walić prosto czy trawersować. Powyżej 5 tysięcy zaczyna mnie boleć głowa, odczuwam lekkie zawroty a nawet niewielkie nudności. I jeszcze to zmęczenie. Ania mnie wyprzedza. Wlokę się powoli a w głowie powtarzam sobie „idź, nie medytuj”. Przerwa. Siadam, piję herbatę – wiem, że zrobiłam jej zdecydowanie za mało. I jeszcze rozlewam zawartość, zanim dociera na moje spodnie, zamarza. Podnoszę cztery litery i sukcesywnie idę w górę. Po drodze mijam sporo osób, które nie wyglądają zbyt dobrze. Pewnie ja wyglądam podobnie. Tym bardziej, że w pośpiechu zapomniałam nałożyć krem z UV i czuję pieczenie na twarzy. Będzie idealnie opalona kominiarka.
Dochodzę do siodła i te kilkaset metrów po prostej pozbawia mnie nudności i zawrotów. Pozostał lekki ból głowy. Teraz Ania zwalnia i zostawiam ją nieco w tyle. Spotykamy chłopaków. Janek obiecuje, że będzie na nas czekał w obozie z ciepłą herbatką. Taaak! Czułam już, że brakuje mi wody w organizmie. Idziemy dalej. Wyszłyśmy na prostą. Strasznie wieje, ale - widzę szczyt! Jeszcze tylko kilkanaście metrów. Pod goglami popłynęła mi łezka szczęścia. Udało się!
Spełniają się moje marzenia. Stanęłam na szczycie - 5.642m n.p.m. Byłam z siebie dumna. Chociaż nie wiem czy bardziej od dumy nie przeważało zmęczenie, ale powiedzmy że odczuwałam wewnętrzną radość. (Prośba o opisanie odczuć chłopaków w momencie ataku szczytowego – odpowiedź Rafała: „idę, patrzę szczyt, to wchodzę”).
Robimy kilka zdjęć i schodzimy. Teraz już w ogóle czuję się padnięta. Ostatni odcinek na prostej pomiędzy Skałami Pastuchowa a wierzchołkiem wschodnim pokonuje na zasadzie „20 kroków i stop”. Rozważam zjazd na tyłku, ale rezygnuję z tego pomysłu. Widzę już z daleka nasz obóz… Coraz bliżej i bliżej – jesssu, jak daleko! Myślę już tylko o tej obiecanej przez Janka herbacie. Zaczynam zauważać stojące postaci chłopaków przed namiotem, ale ciągle straszny kawał drogi. Dochodzę, widzą mnie i nie reagują. Podchodzę. Pablo mówi, że z Krzysiem jest źle i trzeba sprowadzić pomoc. Ja myślę „pić” i mówię „pić”. Rafał oznajmia, że Krzyś nam umiera a ja nadal jedyne co mogę powiedzieć to „wody”. Spoglądam z daleka do wnętrza namiotu, w środku leży Krzyś i się nie rusza. Bez wzruszenia przechodzę obok, siadam koło namiotu, zdejmuję uprząż, raki i myślę jedynie o H20. Dochodzi Ania. Jej sposób reakcji na wiadomość o koledze jest taki sam. Idzie do namiotu i kładzie się na podłodze. Ja biorę Jetboila i zaczynam gotować śnieg. Docierają do mnie już fakty. Sytuacja jest ciężka. Jesteśmy na 4800m i trzeba Krisa jak najszybciej sprowadzić na dół. Janek idzie kilkaset metrów w dół aby sprowadzić ratrak. Załatwia go, ale w międzyczasie podjeżdża ratrak zamówiony przez polską ekipę komercyjną schodzącą ze szczytu. Prosimy, aby zabrali Krzyśka. Zgadzają się i chłopaki wnoszą chorego na pokład. Jednak Rosjanin się wścieka, że drugi ratrak już jedzie po nas a taka podróż kosztuje 300 EUR. Oznajmia, że nie ruszy tym ratrakiem z Polakami jeśli nie damy mu natychmiast do ręki całej kwoty. Ludzie z „komercyjnej” wkurzeni, sami mieli 3 osoby już na holu, Pablo rozmawia z ratrakarzem, Ania biega i zbiera pieniądze, Janek już spakowany, Rafał pakuje namiot a ja… siedzę na kamieniu i topię nadal śnieg. W końcu Rosjanin dostał połowę kwoty – połowę mamy dać temu drugiemu co wjedzie. Zaczęli zjeżdżać. Nikomu wtedy nie było do śmiechu ale z perspektywy czasu – ten kierowca musiał mieć nas za bandę zakręconych dziwaków – totalna dezorganizacja i chaos. Każdy robił coś innego. Przyjechał drugi pojazd, poczekał aż złożymy z Jankiem i Anią ostatni namiot i zjeżdżamy do Beczek, bo tam poprzedni ratrak zostawił Krzysia. Ktoś go obejrzał. Wysokościówka plus odwodnienie. Jak najszybciej na dół. Po drodze nie mogliśmy wyjść z wrażenia jak wielki kawał zrobiliśmy przez te 4 dni. Kolejka. Zjeżdżamy wszyscy. Idziemy do naszego hotelu. Chcemy wezwać karetkę bądź lekarza ale mamy kłopoty z ubezpieczycielem. W końcu po kilku godzinach walki o pomoc dzwoni konsul. Właściciel naszego hotelu załatwia auto i Janek wraz z Krzysiem jadą do szpitala. 2 zastrzyki, łapówka i Kris jest już z nami z powrotem. Musi odpoczywać, ale – będzie dobrze! Ufff… Co za dzień. 14 czerwca 2012 na długo zapamiętamy. Następnego dnia leczymy rany, głównie po słoneczne. Z powierzchni czarnego nosa sączy się jakiś płyn surowiczy. Nie tylko mi. Usta jak u murzynki mają białą skorupę z czerwonymi pęknięciami… Masakra. Z chorym coraz lepiej. Siedzimy przy kolacji, Rafał patrzy na komórkę. Pada tekst „5 września mają bilety do Genewy za 26 euro” i już wszystkie spalone mordki patrzą na siebie z uśmiechem. Jest następny plan! Kolejne dni to już tylko wielka laba. Spacerki, posiadówki w rosyjskich knajpkach z żarłem, kanapki z mielonką na rajskiej polance… Była również Stolicznaja, Elboros i jakaś Biała Daroga (ohydne to!), tradycyjna suszona ryba, mecze, „za Rassiję” i niezwykle sympatyczny wieczór z miejscowymi.
Cel przez większość ekipy został osiągnięty, wszystko dobrze się skończyło. Moim zdaniem było po prostu ZAJEBIŚCIE! (Prawda? Teraz poznam ich zdanie
Dziękuję ekipo!
Jeszcze raz gratuluję...
Widać waszą szczerą radość na tych fotkach 
