Ponieważ zaczęłam drugi rok studiów i mam kaca powakacyjnego oraz multum wątpliwości jak się ze wszystkim ogarnę, potrzeba mi było się porządnie stytłać, albowiem zaprawdę powiadam wam, człowiekowi dobrze wyje***emu przez okoliczności przyrody durne schizy wylatują z głowy.
No a oczywiście jak się stytłać to tylko w Cairngormsach!! W naszych szkockich Karkonoszach większość wycieczek to pętelki na minimum 30 km.
Wyjechaliśmy w piątek, przekimaliśmy w namiotach na parkingu, wypite browary obudziły nas bezbłędnie o piątej mailując do pęcherzy. Wymaszerowaliśmy około szóstej.
Fshut był ładny
Chyba jednak tego piwa było troszku za dużo, bo swe napoje bezalkoholowe wykończyłam jeszcze za nim w ogóle pokazały się docelowe góry. Mogłam sobie na to pozwolić albowiem szliśmy wzdłuż rzeki.
Kefir, nie wybaczę ci nigdy tytułowego tekstu. Musisz sobie z tego zdać sprawę.
Poligon dla testów jądrowych, pffff.
Szczyt pierwszego munrosa był łatwy do znalezienia, co na cairgormskich płaskowyżach absolutnie nie jest regułą
Po wbiciu się na niego...
... należało się polansować <dziubek mode on>
Schodząc spotkaliśmy znajomego z którym do niedawna łaziliśmy
Chyba powinniśmy zacząć grywać w totka coś mnie się wydaje.
Drugi munros nie miał tych skalnych systemów, więc szukanie wierzchołka było trochę bardziej zaawansowane.
W końcu się udało! Kupa kamieni w roli kopczyka szczytowego była akurat tutaj wysoce uzasadniona
Było naprawdę ładnie, chociaż momentami odruchowo wypatrywałam grzyba atomowego w tle.
Powrót... się dłużył. Zrobiliśmy w sumie 35 km. Cel został osiągnięty: wygrzmociło mnie tak że zaraz zaczęłam myśleć rozsądniej i poukładałam sobie priorytety
Jedyny (duży) minus to taki że po powrocie o 22 musiałam wstać o 6 i zapinać do pracy na 12 godzin, ale tłumaczę sobie, że przynajmniej rozchodziłam zakwasy 
.
