Poniedziałek, rozkminka pogodowa, jedziemy dnia kolejnego, we wtorek, tym razem w chwalebnej trójcy. Niestety najpierw musimy dojechać do Władka, gwiazdy Podhala, szanowanego horskiego vodca i zwolennika wychodzenia na spacer na Czerwone Wierchy. Godzina odjazdu PKSa z pewnością znana każdemu szanującemu się górołazowi, fiku miku, miku fik, 05:45 jesteśmy w Zako na dworcu. Władek nie byłby sobą, gdyby się nie spóźnił, więc czekamy chwilę w budynku, bo tu nie piździ. Koło 06:00 jest, ale jedziemy jeszcze po Władkowe śniadanie.
- Hmmm, nie ma parkingu... O jest postój taksówek, ja szybko skoczę do sklepa, a wy jakby co odjedźcie jakby się kto czepiał.
- Się wie...
Władek generalnie uznaje swoje przepisy za jedyne właściwe, bo przecież żadnego znaku max. 50km/h nikt tam nigdzie w mieście nie postawił, więc ciśniemy po zakrętach na granicy przyczepności. Raz, dwa, osiem i my są pod Hrebeniokiem, dobry drajver. Znowu ten głupi asfalt i znowu wyścig, kto szybciej zrzuci plecak na Hrebenioku na chwiejący się stół z wielką kartką, aby na nim nie siadać. Jestem zażenowany, bo kolejka już zjeżdża z pierwszego kursu na dół, "To ktoś już wylazł w góry przede mną?! Hańba mi! ". Znowu w tę samą dolinę co tydzień temu, choć tym razem do Zamkovskiego dajemy na skróty, w które wtajemnicza nas nasz przodownik wycieczki. Koło schronu się rozstajemy, bo Władek ciśnie w prawo obczaić, czy coś się zmieniło na górnej stacji kolejki w stosunku do jego ostatniej wizyty 9 dni wcześniej. Za karę musi tam iść znowu, ale o tym innym razem.
My natomiast z Rafałem dajemy w lewo, szukać wody w pobliskiej dolinie i podobnie jak tydzień temu okazuje się, że tej dalej ni ma. Zastanawiamy się, jakby tu iść, czy teraz skręcić w lewo, czy może dopiero na progu tej doliny położonej nieco wyżej. Mam chytry plan skręcić w lewo wcześniej, aby potem móc zlikwidować dodatkowy czekpoint w schronie (GEKONY - szacunek za to określenie
) i tak też robimy. Przez dno doliny przechodzimy suchą stopą i wbijamy w piargi i takie tam różne parchy, aby dojść pod próg. Najpierw jest ring z długą taśmą, potem jest i stan zjazdowy. Stąd po stromych trawkach, czasami przez jakieś progi szybko robimy wysokość. Już w okolicy przełęczy Rafał zrzuca 15-calowy telewizor:
- Kamień kvrwa !!!
- jeb, jeb [to kamień]
- Yyyy? Ałaaa...
- jeb, jeb, jeb, bum i znowu jeb i cisza [to znowu kamień]
- Miałem go złapać, czy przyjąć na klatę?
Czuć tylko zapach siarki, zrobiło się trochu mrocznie, ale po chwili jesteśmy na przełęczy. Jeszcze jakieś 10m przed przełęczą wyłania się Belzebub we własnej osobie, jednak szybko znika widząc nas. Nazywając rzecz po imieniu, nie miał szans w starciu bezpośrednim, więc się ulotnił.
Na przełęczy Rafał obserwuje przepał.
Na przełęczy siedzimy z 10minut, no ale czas goni nas, więc zdupcamy w dalszą drogę. [tu następuje nudne podejście na wierzchołek, o którym nie warto wspominać] Na wierzchołku nikogo nie ma, a jakiś buc zgubił puszkę, bo książka wejść leży tylko w dwóch reklamówkach, a przy okazji jest trochu spleśniała. Wywalamy ją na słońce, niech się suszy. Likwidujemy czekpoint, szama, foty, głupie gadanie.
Prawie jak na plaży.
Dzwonię do Władka z pytaniem, czy coś będzie z tych zdjęć, a ten mówi, że już schodzi. Wbiegł tam, szatan, no ale do Góroli to się nie ma co równać. Nie przejmując się zbytnio umówioną godziną 16:00 z powrotem na parkingu idziemy do Terinki likwidować kolejny czekpoint. Raz dwa jesteśmy na tej wyższej przełęczy, potem mamy mały problem ze znalezieniem rynny zejściowej i próbujemy najpierw na prawo od przełęczy, "wygląda na chodzone". Szybko jednak zmieniamy zdanie widząc pełno sporych rozmiarów telewizorów, których lepiej w ogóle nie dotykać, bo grawitacja zrobi swoje. Wracamy z powrotem na przełęcz i szukamy tym razem po lewej, jest i rynna jak się patrzy. Każdy spadający syf z góry znajduje tu swoje miejsce docelowe, dlatego szybko zmieniam zdanie w stosunku do tego, co było w drodze do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Na szczęście rynną nie złazi nikt więcej, dlatego jak coś spadnie, to tylko na Rafała
. Prawie po każdym kroku z pod nóg leci jakiś parch, jednak dopóki nie ma kilku cali, jest dobrze. Dochodzimy do ławki, stąd na chwilę na przełęcz i z powrotem na dół. Tu Rafał obczaja jakąś trójkę idącą na ławkę grańką podejściową,
- Ej, ale oni są związani...
- No i? Spokojnie dasz se radę
.
W końcu też ich mijamy, Słowacy, mówimy gdzie byliśmy łamaną słowaczczyzną, cześć, cześć i każdy rusza w swoją stronę. Grańką też się specjalnie nie przejmujemy, dopiero próg z zębem rekina ludojada (kto był ten wie o co chodzi
) wymaga chwili zastanowienia. Po chwili jest już daleko za nami i zaczynamy zejście, aby zahaczyć o Terinkę. Tu zza winkla znowu wyskakuje Belzebub, teraz jest jeszcze bliżej, chyba planuje atak. Widząc jednak nasze gęby przepełnione agresją i dążące jak najszybciej do pobliskiej chaty, gdzie sprzedają złoty trunek, odpuszcza. Przed Terinką na zejściowych skałach, "Ej, ale coś nierówno tu ten beton wylali, bo jakieś takie zagłębienia tu są...". W schronie szybciutko bierzemy tylko to, co nas interesuje i z powrotem na zewnątrz. Aaahh, ten smak . Niestety wszystko co dobre szybko się kończy i zwijamy się na dół, jest koło 14:30 więc i tak się spóźnimy na umówioną godzinę. Okazuje się jednak, że tempo mamy całkiem niezłe, bo w 1.5h zbiegamy do parkingu. Władek spał w aucie i nie dawno się obudził, zresztą na telefonie mam 3 nieodeberane połączenia od niego. My jeszcze szybciutko idziemy uzupełnić zapasy do Potravin, aby w aucie zlikwidować kolejny czekpoint i wracamy do Polszy. Rozstajemy się na PKSie, Władek wraca do domu, a my ładujemy się w Szwagropola do Krakowa.
Chmury zjadły góry.
. Będzie 15, a co! 
