Na wrota zawsze było mi nie po drodze. Wiecznie jakieś inne plany, bardziej ambitniejsze. Ale przyszedł czas żebym brata na zesłanie do Krakowa na studia wywiózł (będzie meta). Patrzę w piątek na prognozy - będzie ok. Dzwonię do Radzia czy ma wolną niedzielę - nie zaprzecza więc jedziemy. 5 z rana jeszcze po ciemku wbijamy się na mokrą "Zakopiankę" mimo to parę minut po 7 mijamy bramki TPNu w Palenicy Białczańskiej. Droga do Moka mija nam niespodziewanie szybko. Widoczność kiepska - nawet wody w jeziorze z tarasu przed schroniskiem nie widać. Idziemy sobie tak w tych chmurach, powoli tracąc nadzieję, że accuweather nie ma racji. Dochodzimy do rozwidlenia szlaków w Dolince za Mnichem i nagle w ciągu pół minuty nie wiadomego pochodzenia siły wessały wszystkie chmury w doliny i naszym ślepiom ukazują się okoliczne szczyty. Robi się całkiem przyjemnie - dosłownie na 5 min. Później znowu na następne kilka minut mleko się podnosi. Do samej przełęczy idziemy już zadowoleni więcej w słońcu trochę w cieniu. Na siodle dostajemy po pyskach słowackim wiatrem. Chwilę siedzimy podchodzimy trochę wyżej i czas na odwrót. Podczas schodzenia w chmurze gubimy szlak i jakimś cudem lądujemy na Mnichowych Plecach. Tylko właśnie teraz nie wiem dlaczego zamiast schodzić w dół podchodziliśmy pod górę
. No ale skoro już tam zaszliśmy podejdziemy jeszcze ile się da pod Mnicha na obczajkę. "Akurat" chmury znowu rozwiało i pojawiły się ładne widoczki. Długo nie siedzimy. Parę fotek i schodzimy. Szybkim tempem schodzimy do Moka, jeszcze szybciej na parking mimo to dłużyło się niesamowicie. Dzień jak najbardziej udany taki na pożegnanie lata. po 21 jestem u siebie w domu. Radzio mając jedną trzecią drogi jest zaledwie godzinę przede mną.
Dziękuję za uwagę.
7 zdjęcie moje ulubione 
-----> czyt. 