Sonntagshorn 1961 m n. p. m. oraz Peitingköpfl 1720 m n. p. m.
Alpy Chiemgawskie, kwiecień 2013
Witam Wszystkich,
takie czasy, że ludzie wybierają emigrację. Mnie też wywiało. Udało się jednak zamieszkać w miejscu, gdzie blisko do gór - mieszkam od niedawna na Bawarii. Do gór Lasu Bawarskiego mam jakieś 40 km, a na południe Alpy (to one bardziej przyciągają) zaczynają się ok. 120 km ode mnie. Czyli nie ma problemu wyskakiwać tam choćby na jednodniowe wycieczki.
I tak zamierzam.
Najbliżej mnie położone są Alpy Chiemgawskie, nieco dalej Alpy Berchtesgadeńskie, bez przeszkód mogę też szybko zajechać w Alpy Salzburskie, Loferer und Leoganger Steinberge czy Kaisergebirge. I dalej ;]
Zakładam ten wątek, żeby dzielić się wrażeniami z moich wycieczek. Na razie zacząłem od samotnych wędrówek, ale liczę, że to się zmieni. Może ktoś to przeczyta, kto gości gdzieś w Alpach Niemieckich i Austriackich, i uda się zgadać na wspólną wyprawę? Ale to pewnie, gdy śniegi stopnieją i przyjdzie na to lepszy sezon.
Na razie, kiedy przyszła wreszcie wiosna, a wraz z nią odwilż i przeskok zagrożenia lawinowego w Alpach z 2 na 3, zacząłem od stosunkowo niższych Alp Chiemgawskich i ich najwyższego szczytu - Sonntagshornu (1961 m n. p. m.), do którego dołożyłem niższy Peitingkoepfl (1720 m). Góry te popularne są wśród skitourowców, gdyż szlak na nie zasadniczo omija tereny zagrożone lawinami. Szczyt Sonntagshornu leży na granicy niemiecko-austriackiej, a wchodzi się od południa, od strony austriackiej.
Wygląda tak (widok z Peitingkoeplfu):
Szlak rozpoczyna się od położonego w pobliżu austriackiej miejscowości Unken parkingu Heutal na wys. 966 m. n. p. m.. Czekało więc prawie 1000 km podejścia do góry. Pogoda była jednak cudowna, dzięki czemu ciężkie człapanie bez nart ani rakiet po grząskim, mokrym śniegu było niesamowicie przyjemne. Do bacówkowego terenu ze schroniskiem na hali Jausenstation Hochalm szło się szeroką, wydeptaną drogą. Powyżej narciarze mieli już swoje różnorakie tory jazdy, a piechur idący na wprost musiał się mocno namęczyć.
Śniegu było sporo.
Widoki ze szczytu na Alpy Berchdesgadeńskie i inne "skalne morza" wynagradzały jednak wszystko:
Spotkani na szczycie niemieccy narciarze wskazywali mi czubek odległego o jakieś 100 km Grossglocknera.
Na wierzchołku towarzyszyły mi też dwa ptaki. Nie znałem ich wcześniej z Tatr. Sprawdziłem, że zwą się wieszczkami i rzeczywiście w Polsce są spotykane niezmiernie rzadko. Tam natomiast wyraźnie czyhały na jedzenie rzucane przez turystów.
Później wszedłem jeszcze na nieco niższy Petingkoepfl:
Popołudniu zaczęło ładnie słońcem przygrzewać. Buty z czasem poddały się mokremu śniegu i przemokły, a twarz mi trochu opaliło. Ale schodząc miało się poczucie, że oferta tych gór jest przeogromna i choćbym chciał, to życia nie starczy, by przejść to wszystko, co widziało się ze szczytu Sonntagshornu.
Do zaś ;]
Najpiękniejsze to co nasze, polskie 
