Za namową Mazia postanowiłem skorzystać z nieobecności szefa w firmie i napisać parę słów na temat tego co wyrabiało się w ostatnim tygodniu w Tatrach.
Wszystko z praktycznie rok temu, gdy po powrocie z głównych szlaków Tatr, z dwoma moimi kumplami z Poznania, postanowiliśmy zaplanować już kolejny wypad w góry. Tym razem nie miało być tak "miło i przyjemnie" bo nie mieliśmy w planach żadnych luźnych szlaków jak to miało miejsce rok temu (czerwone wierchy, szpiglas, rakoń itp) a tym razem mieliśmy uderzyć w coś bardziej mocnego typu Orla Perć (cała), Rysy, MPpCh, Polski Grzebień itp. Generalnie plan zakładał obładowanie się tobołami (fast & light) do 60-cio L plecaków, nocowanie w schroniskach i naparzanie po zaplanowanej wcześniej trasie. Skoro rok temu w Maju pogoda udał się wyśmienicie to w tym roku przecież nie mogło być inaczej. Dodatkowo, ponieważ tym razem mieliśmy chodzić po Tatrach Wysokich i to szlakami, na których jednak lepiej gdy śniegu nie ma, zwłaszcza, że moi kumple mają tyle wspólnego z górami, że wyjeżdżają z domu raz na rok a resztę czasu siedzą w pracy lub w domu przy komputerze, to postanowiliśmy uderzyć właśnie w terminie końcówki czerwca (czyli miesiąc później niż rok temu).
Schroniska zarezerwowane już pół roku wcześniej, przynajmniej po stronie Polskiej, więc nie wszystko wydawało się być na tip top! Liczyliśmy jedynie, że jak już zaczniemy schodzić na stronę słowacką to przecież problemów z noclegiem nie będzie - zwłaszcza, że mieliśmy się pojawić tam w środku tygodnia. Tak czy inaczej i tak byliśmy pewni, że nasze plany zweryfikuje pogoda.
Cały wypad zaczął się w sobotę 22 czerwca, kiedy to podczas rozkręcania łóżka przyjechali do mnie chłopaki. Jedynie 6h
zajęła im podróż z Poznania do Krakowa. Po zapakowaniu mojego plecaka, zakupach w piekarni ruszyliśmy w drogę. Niestety prognozy nie były zbyt optymistyczne, jednak schroniska już opłacone, urlopy załatwione, więc nie ma co płakać i narzekać tylko trzeba dymać i rozkoszować się przynajmniej samym pobytem w górach. Niestety już podczas samej drogi do Zakopane złapał nas deszcz. Jednak jak to stwierdził Leon "Marcin, co Ty pierd.... przecież widać, że to przelotny" Przelotny był taki, że gór nie było widać wcale w ich miejscu były jedynie masy ciemnych szarych chmur.Po dojechaniu do Zakopanego, podjeżdżamy na Olczę do zaprzyjaźnionej pani Helenki, która zawsze użycza nam swojego "parkingu" pod domem, robimy szybkie przepakowanie do plecaków, zakupy... i w sumie nie było by w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że tknęło mnie, żeby sprawdzić pogodę na miejscu. Niestety mimo tego, że w danej chwili świeciło słońce ICM przewidywał deszcz. W związku z tym 4-pak piwa wjechał do plecaka na pełnej
Nie zdążyliśmy dojść do przystanku na busy, gdzie stwierdziłem, że chyba kupię sobie jeszcze jedno piwo a może na drogę będzie. Jako, że ostatnio mam tak jak to kiedyś powiedział Madness "czasami wyjdę z samochodu na Palenicy i już mi się nie chce" (mam nadzieję, że nic nie przekręciłem) to piwo powinno zdecydowanie umilić drogę do dol. Pięciu Stawów. W końcu udało nam się wsiąść do busa. W drodze do zakopanego oczywiście po raz kolejny złapał nas deszcz. Ledwo dojechaliśmy na PKP (dziwne, że bus nie jechał na PKS! 
) tak lało, że woda płynęła strumieniami po ulicy. Na szczęście nie jest daleko z PKP pod Bar FIS, dlatego z kopyta ruszyliśmy do busa jadącego do Palenicy. Jak to stwierdził kierowca "jeszcze chwilę będziemy tutaj stać, dlatego jak chcecie to możecie jeszcze iść sobie do sklepu coś kupić bo później nie będzie już gdzie". Oczywiście dobrze o tym wiedzieliśmy, dlatego jeszcze jeden rzut oka na pogodę i... ruszyliśmy już bez plecaków do Tesco. Nie muszę chyba mówić, że dokupiliśmy jeszcze po parę piw Z resztą, kto bogatemu zabroni? Ch..j nie pieniądz a wygoda Droga na Palenicę minęła dosyć szybko i miło. Tylko my w trzech postanowiliśmy w tym czasie uderzyć w góry. W sumie nic dziwnego, kto mądry w taką pogodę by się tam pchał... Okazało się również, że trafiliśmy w busie na spoko kierowcę (co w sumie, aż mnie zdziwiło bo nie jestem raczej przyzwyczajony do "normalnych kierowców). Pogadaliśmy o górach, o tym jak to się zajebiście lata na paralotni itp. Generalnie, aż mnie facet zaciekawił, ale nie ważne... nie o to tutaj przecież chodzi.
Gdy tylko wyszliśmy z busa, po raz kolejny zrobiliśmy przepakowanie, tym razem piw
i ruszamy. Tutaj miłe zaskoczenie, bo Pani strażniczka kasy fiskalnej, sprzedająca bilety do wejścia do parku, powiedziała tylko "no to się wam udało, właśnie wyłączyłam kasę" Pomyśleliśmy tylko, że to dobry znak, więc lecimy w górę. Po dojściu do Wodogrzmotów, koledzy już ledwo żyli. Z pleców kapał im pot a na koszulkach osadzała się sól Jak widać warto było ćwiczyć miesiącami siedzenie przed komputerem bo teraz ono owocuje w naprawdę niezłej kondycji. Skoro już tak dobrze idzie, to lecimy dalej. Dochodzę do rozwidlenia szlaków gdzie jeden prowadzi na Siklawę a drugi czarny do Schroniska. Czekam na kolegów... (3 dni później). W końcu dochodzą, więc pokazuję im tylko, że walimy "skrótem" i idziemy do schroniska. W prawdzie nocleg mieliśmy zarezerwowany, jednak gdzieś tam chyba jest na stronach schronisk, że trzeba się pojawić do którejś tam godziny czy dać znać w przypadku spóźnienia, ponieważ (o ile mnie pamięć nie myli) może coś tam przepaść. Tak czy inaczej ja po raz kolejny poleciałem przodem. Po dojściu do schroniska od razu uderzyłem do recepcji wpłacić resztę kasy i czekać na chłopaków...Wszystko poszło dosyć sprawnie. Maćkowi i Leonowi w końcu udało się dotrzeć. Ponieważ było już koło 20-tej zostawiliśmy rzeczy w pokoju i po szybkim odświeżeniu jedliśmy już kolację przed schroniskiem oglądając burzę, która chyba właśnie przechodziła nad Morskim Okiem. Po raz kolejny szybkie obczajenie pogody i wychodziło na to, że od 11 ma padać deszcz. W związku z tym wstajemy o 5, żeby o 6 już być w drodze. Z dwojga złego przynajmniej wejdziemy na Kozi Wierch i wrócimy do schroniska.
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Jak pomyśleli, tak zrobili. Godzina 6 rano, po słabo przespanej nocy (niestety jakiś kjep w pokoju cały czas chrapał) wyruszamy w drogę. Niebo zachmurzone, jednak nie jest tak źle. Dochodzimy do rozwidlenia szlaków i po szybkim spojrzeniu w stronę Szpiglasu widać, że nie wygląda to ciekawie. Chmury praktycznie na całym niebie, do tego ciemne burzowe. Na szczęście schodziły one bardziej w stronę parkingu na Palenicy niż w naszą. To też nie rezygnujemy i lecimy dalej.
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Mniej więcej w połowie trasy słychać grzmoty. W prawdzie nie są one jakieś przerażające, jednak wiadomo, gdyby nas złapała burza w drodze to nie było by wesoło, zwłaszcza, że schować się w drodze nie ma nawet gdzie...
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Ja cisnę szybciej, zwłaszcza, że mam ze sobą jedynie aparat, softshella w którym ukryłem jajko gotowane i tuńczyka. Chłopaki mozolnie z tyłu z plecakami naładowanymi żarciem chyba na cały tydzień. Po drodze mijamy małe stadko kozic, które przypatruje nam się a wyraz ich paszczy wygląda jakby myślały "czy was do reszty chłopaki już poje... żeby w taką pogodę wchodzić na szczyt?". Oczywiście nic nam to nie przeszkadza i 30min później lądujemy na Kozim.
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Widoki bajeczne... chwilami nawet się przejaśnia... Gdy tylko dociera Maciej i Leon zaczyna od razu padać... Jemy więc szybko, ja wpieprzam gotowane jajco i ruszamy w dół. Po drodze mijamy dwójkę gości, którzy chyba lecą od Zawratu. Nie ruszają jednak dalej Orlą a postanawiają schodzić do schroniska.
Koło godziny 10/11 jesteśmy już w schronisku. Rozwieszamy wszystkie ciuchy na kaloryferach, linkach, łóżkach i relaksujemy się. Ja lecę do jadalni poczytać książkę (którą przezornie zabrałem z domu) a chłopaki instalują się w śpiworach i "nie śpią" (przecież nie będą spać)
.Oczywiście chwilę po naszym powrocie deszcz przestał padać. Wyglądało na to, że wszystko jak na złość działa przeciwko nam. Mi długo nie trzeba powtarzać, że gdy pogoda jest dobra, to nie ma co pierdzieć w stołek, tylko trzeba wyjść i korzystać z pobytu w górach i wycisnąć z niego wszystko na maksa. Toteż wracam do pokoju, pytam tych co się własnie obudzili a przecież nie spali
czy idą ze mną i samotnie postanawiam ruszyć na Krzyżne.Tutaj kolejna niespodzianka. Po godzinie zaczyna grzmieć i lekko kropić. Skutkuje to tym, że musiałem zawrócić i po półtora godziny od czasu wyjścia ze schroniska po raz kolejny wracam cały mokry
Ponieważ jeszcze jest wcześnie to przebieram się, myje i wracam do książki. Wieczorem wszyscy cieszymy się, że zrobiliśmy udane zakupy i otwieramy nasze piwka, które nabyliśmy w Zakopanem za jedyne 3zł a nie za 8zł jak to ma miejsce w schronisku! Chwila rozluźnienia, relaksu i planujemy dzień numer dwa. Mamy w planie ruszyć do MOKa, coś zjeść, przepakować się, może wbić się na Kazalnicę i zobaczyć jak prezentuje się droga na Rysy.Wstaliśmy o godzinie 6 rano. Pogoda super! Całe niebo niebieskie. Ja robię lekką rozgrzewkę przed schroniskiem podczas gdy kumple się pakują. Mija 5-10min i chmury przylatują do nas z doliny roztoki, zawalając całe niebo i chowając szczelnie słońce. Ruszamy o 7 i kierujemy się przez Świstówke do MOKa. Widoki po raz kolejny bajeczne
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Około godziny 10 docieramy na miejsce. Podczas zejścia Leon "siada" na większym kamieniu i obija sobie kolano. Na szczęście to nic poważnego i możemy iść dalej.
W MOKu niestety doba, rozpoczyna się dopiero od 12. Maciej i Leon postanawiają uderzyć do jadalni i coś przekąsić podczas gdy ja zostaję na zewnątrz i czytam książkę. Wytrzymałem jedynie godzinę, ponieważ nie długo później przyjeżdża jakaś zgraja bab, które tak zaczynają pier..... i drzeć się "żartując", że mam tego już dość i idę do chłopaków. Dodatkowo jak przewidział ICM, godzina 11 i zaczyna lać deszcz... O 12 ruszamy do recepcji, gdzie "bardzo sympatyczna" Pani każe nam jeszcze poczekać jeszcze 30min i pokój będzie gotowy. Średnio nam to pasuje, bo chcemy wyruszyć z miejsca nad Czarny Staw a tu nadal obsuwy... Niestety nie możemy nic zrobić.
Gdy już wreszcie dostajemy pokój w gazdówce, zostawiamy rzeczy i lecimy pod staw. Niestety pogoda również nie rozpieszcza. Chmury wiszą na Rysach i niewiele powyżej stawu. Na Kazalnicę nawet nie ma co iść bo nic nie będzie widać. Dodatkowo się boję, że kumple by nie dali rady a dodatkowo, trasa w tych warunkach nie jest ani miła ani przyjemna. W związku z tym ruszamy zrobić lekki zwiad w kierunku trasy na Rysy.
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Niestety nie widać za wiele. Podchodzimy kawałek wyżej i wracamy z kwaśnymi minami. Po drodze jedynie jeszcze wpadam na zdjęcie wodospadu. Szału nie ma, ale przecież coś trzeba robić w tą smutną pogodę... Ile można pić?
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Po dojściu do schroniska postanawiamy coś zjeść i "odpocząć"
Ja po raz kolejny czytam książkę podczas gdy koledzy śpią. Generalnie dusze towarzystwa. Wieczorem ruszamy do jadalni zjeść szarlotkę i strzelić piwko, które przecież jeszcze nam zostało, bo sprytnie zaopatrzyliśmy się w Zakopanem. Pogoda nadal nie zachęca. Pada deszcz, grzmi, niebo momentami robi się całe białe. Jak to stwierdza Maciej "niech teraz się wypada, to rano będzie git". Nie wiem co to za mongolskie teorie, ale my z Leonem tylko się śmiejemy i stwierdzamy, że pewnie rano się obudzimy o 6, zobaczymy jaka jest pogoda i znowu pójdziemy spać. Jedynie Maciej jest dobrej myśli.Ponieważ piwo się skończyło a była jeszcze wczesna godzina, postanawiam wyciągnąć z plecaka smakołyk w postaci wiśniówki
Na szczęście poprawia nam ona humor na tyle, że już nie przeszkadza nam deszcz i "delektujemy się" samym pobytem w górach. Idąc spać mamy jedynie nadzieję, że rano faktycznie pojawi się słońce a przynajmniej nie będzie padać deszcz.Wstajemy o godzinie 5, wychodzimy o 6. Oddajemy plecaki do przechowalni bagażu i lecimy w górę. Na na bogato, mam ze sobą jedynie aparat, softshella w którym ukryłem dla odmiany puszkę tuńczyka oraz tabliczkę białej czekolady. Maciej i Leon jak zwykle na lekko. Plecak z 2L wody, jedzenie na przeżycie tygodnia itp. Nie przeszkadza mi to zbytnio bo na całe szczęście ja tego targać nie muszę
Tempo mam dobre. 22min od schroniska do Czarnego Stawu. Chłopaki zostają w tyle, jednak nie czekam na nich za długo bo trochę wieje. Dochodzimy do miejsca gdzie wychodzi się już nad Czarny Staw. Postanawiam poczekać na nich i zobaczyć co oni sobą reprezentują. Nie musiałem długo czekać, ponieważ z daleka było widać, że przyszli chyba na spacer. Wydaje mi się, że ja szybciej stałem niż oni szli
Jednak nic to, macham ręką, że idę i walę pod gorę. Mijam pierwszy śnieg i pędzę dalej... Po drodze mijam stado kozic gdzie kręcę filmik telefonem i robię parę zdjęć.
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Chwilami wiatr przegania chmury co skutkuje tym, że niebo się przejaśnia a zza chmur wychodzi słońce. Dzięki temu przynajmniej można cieszyć się trochę widokami. Jeszcze w prawdzie nic specjalnego, bo jestem w połowie drogi, jednak zdecydowanie widok słońca poprawia humor.
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Im wyżej jestem, tym pogoda wydaje się lepsza. Nie czekam więc zatem na resztę a lecę na pełnej bo może jeszcze zdążę się załapać na przynajmniej chwilę ładnej pogody. Dzień wcześniej w MOKu prognoza (chyba weather online) straszyła nas chmurami na całej powierzchi nieba i brakiem słońca przez cały dzień. Tym większe jest moje zdziwienie, że teraz jest zupełnie inaczej. Oczywiście nie oszukujmy się, Weather Online nie jest najlepszą stroną, która przewiduje dokładnie pogodę
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Niestety mija 30min i wszystko po raz kolejny zaczyna tonąc w chmurach.
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Robi się szaro i do dupy. W dodatku spotykam jednego turystę, który zaczął schodzić i nie zachęcił mnie do wejścia. Cwaniak wyszedł ze schroniska o 4:30 aby zdążyć przed deszczem. Nie dość, że deszcz nie padał, to jeszcze ominął "okno pogodowe", które pojawiło się chwilę po tym jak zaczął schodzić. Plan miał niezły jednak wyszło jak zawsze
Ja nie dałem jednak za wygraną i cisnę dalej. Im wyżej jestem tym pogoda gorsza. Miejscami po szlaku leje się woda. Przy pierwszych "łańcuszkach" które omijam płynie strumień... wyżej też nie jest zbyt fajnie... ale wszystko można spokojnie ominąć. Wieje już na tyle, że założyłem softshella, wciągnąłem kawałek czekolady i docieram do szczytu. Nic nie widać. Ciemność, MROK, chmury wszędzie lecą jak szalone. Spędzam na szczycie 30min z nadzieją, że zaraz, albo Maciej albo Leon dotrą na szczyt. Niestety nie mogę się ich doczekać, więc schodzę. Nie zrobiłem nawet zdjęcia, bo mleko było takie, że nie ma sensu nawet wyciągać aparatu.
Schodząc na dół, mijam Maćka. Jak na złość, pogoda po raz kolejny zaczyna się poprawiać. Maciej stwierdził "spoko, przynajmniej ja zrobię jakieś fajne foty". Mnie już szlak trafia, że pogoda się tak poprawiła. Poczekałem 10min i postanowiłem jednak wrócić na szczyt. W końcu nie po to przeszedłem taki kawał drogi, żeby teraz dać za wygraną i ominąć bądź co bądź te wszystkie widoki. Ja wchodzę z powrotem na szczyt a Leona nadal nie widać. Zastanawiam się, co tam się z nim dzieje.
Wypatrując go w dole robię zdjęcia i łapię promienie słońca na swój łysy łeb
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Na szczęście w dole wyłania się już Leon. Idzie żółwim tempem, ale idzie
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
Czekam na niego, żeby zapytać czy wszystko w porządku i powoli zaczynam schodzić na dół. Widząc parę osób wchodzących do góry, chcę ominąć kolejny przy łańcuchach...
Jeszcze pamiątkowe zdjęcie chłopaków w drodze na szczyt i chowam aparat do pokrowca.
Untitled by m_szymkowski, on Flickr
O ile w górę biłem rekordy prędkości
chyba, w 2h 20min licząc od schroniska byłem na szczycie, o tyle przy zejściu nogi trochę dostają po dupie. Na szczęście udaje mi się śmignąć w dół omijając wszystkich niedzielnych turystów i niedługo później jestem już nad Czarnym Stawem. Po krótkiej rozmowie telefonicznej z Mackiem informuję ich, że ruszam do Gazdówki coś zjeść i będę na nich czekał już w schronisku. Obchodząc staw, spotykam jeszcze jakąś sympatyczną babeczkę, która jak mnie zobaczyła postanowiła zagaić do mnie w stylu:-I co rezygnacja?
-Rezygnacja? Dlaczego? Wręcz przeciwnie
-No wraca Pan!
-Tak, ale już ze szczytu...
-Aha... to o której Pan wyszedł?!
-O 6:30
-A ja myślałam, że Pan zrezygnował
-:)
Możliwe, że mogło ja zmylić to, że nie miałem ani plecaka ani jakiś tobołów ze sobą. Jedynie aparat i softshella. No cóż... kto bogatemu zabroni?
Około godziny 13 wszyscy już jesteśmy w komplecie i opalamy się w słońcu, którego mieliśmy podczas pobytu w górach ja na lekarstwo. Leon postanawia zainwestować w obiad mistrzów naleśniki na słodko z frytkami
podczas, gdy ja leżakuję na ławce wciągając mace. Początkowy plan był taki, że wchodzimy na Rysy i schodzimy na stronę słowacką. Niestety jednak pogoda pokrzyżowała nam plany i postanawiamy się zawinąć do domu. Już w drodze powrotnej okazuje się, że był to dobry pomysł, ponieważ siedząc w busie już łapie nas deszcz
W Zakopanem kupujemy jeszcze wędzony ser i wsiadamy do auta oddalając się powoli do domu...Ja wracam do pracy wcześniej bo w środę (mimo, że urlop miałem zaplanowany do piątku włącznie) a Maciej z Leonem jadą w tym czasie do Poznania.
Niestety pogoda w tym roku nie dopisała na nasz męski wypad. Rok temu było zdecydowanie lepiej. Nie ma jednak co płakać nad rozlanym piwem, tfu, mlekiem, bo i tak fajnie się było spotkać po roku i nawet posiedzieć w schronisku pijać piwo i gadając o pierdołach. Na szczęście moje zaoszczędzone 3 dni urlopu na bank wykorzystam solidnie i wrócę w góry w czasie lepszej pogody. Mam ten plus w porównaniu do chłopaków, że z Krakowa jest w Tatry dosłownie rzut beretem
Po wyjeździe stwierdzam jedynie, że kondycje mam całkiem niezłą. Nie spodziewałem się, że reszta będzie, aż tak odstawać ode mnie. Nawet przy podejściu na Rysy nie specjalnie byłem zmęczony a wypiłem jedynie 3 łyki mineralki, którą wcisnął mi Maciej stwierdzając "człowieku musisz się napić bo padniesz"
Tym optymistycznym akcentem wracam do szarej rzeczywistości. Mam nadzieję, że nie popisałem jakiś głupot i będzie się to chciało komuś przeczytać
