Plan był prosty. Przenocować kilka nocy w D5SP i pochodzić po okolicznych szlakach. Przy okazji chcieliśmy zobaczyć wschód jak i zachód słońca z odpowiedniego miejsca. Początkowo miał to być Kozi Wierch jeśli chodzi o wschód. Niestety z powodu lenistwa i kiepskich warunków pogodowych wschód został przeniesiony na Świstową Czubę.
Pogoda podczas dojazdu na wiadomy parking napawała optymizmem.
Wyruszamy około 17 z parkingu i ku naszemu ogromnemu zdziwieniu łapiemy stopa do Wodogrzmotów
. Panu kiedyś musimy się odwdzięczyć ponieważ plecaki trochę ważą a i pora już późna. Podchodząc czarnym szlakiem przy pomocy czołówek, widzimy pierwsze oblodzenia i ostatecznie rezygnujemy z nocnej wyprawy na Kozi Wierch. 
Nie ukrywam, że nie chciało nam się wstawać. Jednak widok z okna o 5 wyrwa nas z wyra i po powolnej organizacji wyłazimy ze schronu w kierunku Świstowej Czuby. Na zewnątrz z kilka stopni na minusie, niebo czyściutkie, szlak suchy. Przerażająca cisza połączona z pustką. Idziemy w nieznane pomimo że szliśmy tym szlakiem już kiedyś. Na Czubie zbieramy szczęki z ziemi
Z wrażenia robię serię krzywych zdjęć. A może to z zimna. Pijemy ciepłą herbatę i obserwujemy spektakl chmur, gór i światła.
Czekamy na słońce, które niedługo wyjdzie za Lodowego Szczytu. W końcu wykukuje. Rany w końcu ciepło
Po tym wspaniałym przedstawianiu wracamy do schroniska na konkretny posiłek. Jak się okazało ktoś gotował w dolinie mega zupę.
Po reorganizacji idziemy w kierunku czarnego szlaku na Kozi. Przed nami jedynie para idzie na Zawrat. Dopiero gdzieś na podejściu żlebem mija nas samotny wędrowiec oraz grupka (chyba żołnierzy) którzy mają zamiar dojść dziś aż na Krzyżne
Z czasem chmur przybywa ale szczęśliwie cały czas jesteśmy wyżej.
Tak jak przypuszczaliśmy im bliżej szczytu tym warunki na szlaku gorsze. Teraz grzeje słońce i jest w miarę sucho, poza kilkoma miejscami, ale w nocy mogło by być nieciekawie.
Na szczycie oddajemy się duchowej ekstazie. Może chmur i wystające ostre szczyty. Kapitalnie
Ktoś śmigał po Granatach
Warunki w tamtych dniach były bardzo kiepskie szczególnie w zacienionych miejscach. Grupka, która nas minęła doszła do Żlebu Kulczyńskiego po czym zawrócili.
Na szczycie jesteśmy tylko w dwoje. Z czasem widać troje turystów czających się na Kozich Czubach.
Na szczycie byliśmy niespełna godzinę. W dobrych humorach idziemy na obiad do schroniska
dziękuje za uwagę
