W końcu po kilku wycieczkach w bliższe rejony górskie udało się wybrać w Tatry
Na weekend zapowiadano piękną pogodę więc trzeba było ją dobrze wykorzystać. Do wyboru mieliśmy dwa cele. Niższy i dość łatwy oraz wyższy i trudniejszy. Z tego drugiego czytałem na forum relację i tak mi się ta trasa spodobała, że chciałem ją kiedyś powtórzyć W związku z tym wypożyczamy z Młóckarni zestawy lawinowe oraz dziaby i jedziemy. Z parkingu startujemy ok. 6.30. Chmury jak na razie gęsto otaczają góry ale gdzieniegdzie wyłaniają się szczyty 
Większość drogi asfaltowej pokryta jest lodem zatem trzeba uważnie stawiać kroki. Przekonał się o tym Robert który zaliczył niegroźny upadek w okolicach schroniska. W schronie sporo ludzi. Robimy przerwę na śniadanie po czym ruszamy w dalszą drogę. Przez Dolinę Złomisk wiedzie bardzo dobrze ubita ścieżka. Na Złomiskowej Równi odbijamy w prawo.
piękny Żłobisty i nasz cel po prawej stronie
Dalsza droga jest mniej uczęszczana ponieważ większość ludzi idzie na Wysoką. Dochodzimy do Żelaznej Kotliny, szpeimy się i ruszamy na Przełęcz pod Kozią Strażnicą.
W końcu wychodzimy z cienia doliny. Na przełęczy jesteśmy po kilkudziesięciu minutach
Robert z Martą rezygnują z dalszej drogi gdyż jest ona trudniejsza. Zostaje nasz trzy osobowy zespół. 
Wiążemy się liną i ruszam jako pierwszy do góry. W WHP droga ma wycenę 0+ i zajmuje ok. 35 min ale w warunkach letnich. Słońce bardzo mocno operuje co działa na naszą niekorzyść. Śnieg robi się bardzo miękki. Najpierw idziemy śnieżnym ostrzem grani obchodząc w paru miejscach wystające skały. Następnie trawersujemy lekko w prawo do widocznego żlebu opadającego z wierzchołka. Śnieg jest bardzo miękki i mam obawy czy nie wyjedzie ale jest ok i po paru minutach meldujemy się na szczycie
kluczowe miejsce
Cudowna panorama! Najbardziej podoba mi się widok na Gerlach oraz Wysoką
Robimy zdjęcia oraz przerwę na jedzenie. Niestety musimy się śpieszyć bo śnieg robi się coraz gorszy. Po ok. 30 min zaczynamy schodzić. Po śladach idzie się zdecydowanie lepiej i po ok. 1godz jesteśmy na przełęczy
W końcu można odetchnąć. Przejście grani nie sprawia wielkich trudności poza dwoma czujnymi miejscami. Droga obfituje w parę dobrych miejsc do założenia przelotów zwłaszcza w newralgicznych miejscach. Jednogłośnie stwierdzamy, że przejście tej drogi dało nam dużo satysfakcji. Zimą na pewno jest ona bardziej ekscytująca niż latem. Chowamy linę i susami schodzimy na dno Żelaznej Kotliny. Robert z Martą czekają już na nas w schronisku więc szybko chowamy szpej i ruszamy w dół. Droga do schroniska nie zajmuje nam dużo czasu.
nasza ścieżka wiodąca do Żelaznej Kotliny
Po wypiciu piwka kierujemy się w stronę parkingu. Jeszcze tylko ostatnie spojrzenia na Dolinę Złomisk po czy oblodzonym asfaltem dochodzimy do samochodu. Zmęczeni ale bardzo zadowoleni wracamy do domu
.
