Prognozy na weekend 5-6.04 były niespójne ale postanawiamy wybrać się w Tatry. W 3 osobowym składzie wyruszamy z parkingu w Szczyrbskim Plesie. Po niecałej godzinie robimy krótki postój na śniadanie w schronisku. Następnie ruszamy w głąb Doliny Złomisk. Temperatura jest na plusie zatem co jakiś czas zapadamy się w śniegu. Na szczęście wyżej jest dużo lepiej i idzie się dość dobrze. Chmury kotłują się nad szczytami.
Po ok. 1:30 godz jesteśmy w Żelaznej Kotlinie. Takiej ciszy w górach dawno nie mieliśmy
Zero wiatru i do tego bardzo duszno. Robimy przerwę na jedzenie i ubieramy sprzęt. Ruszamy dość stromym zboczem w stronę Wschodnich Żelaznych Wrót. Po kilkunastu minutach jesteśmy na wrotach 
Widoki na drugą stronę szału nie robią zatem ruszamy dość kruchym terenem na Hrubą Śnieżną Kopę. Po ok. 20 min stoimy na szczycie
Dalsza drogą na najwyższy z trzech wierzchołków czyli Pośredniej Śnieżnej Kopy wygląda dość ciekawie
Schodzę parę metrów po mokrym śniegu do miejsca w którym zaczyna się moim zdaniem bardzo ciekawa ostra grań Nie sprawia nam ona trudności gdyż chwyty są bardzo dobre i można bardzo łatwo założyć przeloty do lotnej. Jedynie ostatni kawałek zejścia na Wyżnią Śnieżna Ławkę jest czujny z uwagi na to, że pod śniegiem są pochyłe płyty i raki z czekanem nie bardzo jest gdzie osadzić. 
Po dotarciu na przełęcz zastanawiamy się co dalej. Coma oznajmia, że nie da rady iść dalej. Wejście na główny szczyt jakoś nas nie zachęca zatem wpadam na pomysł przetrawersowania Śnieżnych Pól na grań biegnącą z prawej strony. Dochodzę do drogi WHP 1429 (nie sprawdziłem sobie w przewodniku, że ta droga jest dużo trudniejsza) i ruszam parę metrów w górę. Jednak śnieg jest tak mokry i niestabilny, że rezygnuję z dalszej drogi i wracamy na przełęcz.
Czas już nagli więc postanawiamy wracać tą samą drogą. Wrócimy tu kiedyś w letnich warunkach
Śnieg z każdym metrem w dół jest coraz gorszy. Nasze buty pomimo gore-tex nie dają rady i czujemy, że mamy już w nich jeziora zatem jak najszybciej chcemy wrócić do samochodu. Pogoda siada totalnie więc decyzja o rezygnacji z drugiego wierzchołka była słuszna.
Po ponad 2 godz jesteśmy na parkingu. Ubieramy suche ciuchy i wracamy do domu.
