Pomysł wyjazdu do Snowdonii narodził się na lotnisku w Londynie podczas zeszłorocznego powrotu ze Szkocji. Ponieważ byliśmy tam wtedy z Kamą, która również robiła co w swojej mocy żeby jeszcze rozreklamować tę walijską krainę, wiedzieliśmy, że musimy tam pojechać. Zwłaszcza, że wtedy na lotnisku w nasze ręce wpadło kilka egzemplarzy różnych outdoorowych gazetek i we wszystkich wręcz rozpływano się nad Snowdonią. Nad jej krajobrazami i warunkami do uprawiania trekkingu oraz scramblingu. Wtedy już wiedzieliśmy, że w 2015 roku Król Snowdon padnie u stóp Polskiego Chama!
Wyjazd zaplanowaliśmy na weekend przy okazji Bożego Ciała. Bilety lotnicze ułożyły nam się tak, że rozpoczynaliśmy w czwartek rano, a kończyliśmy we wtorek wieczorem na wrocławskim lotnisku. Po przylocie do Liverpoolu w czwartek od razu załatwiliśmy formalności związane z wypożyczeniem auta, a już około 15 byliśmy w Llanberis. Stamtąd po krótkim postoju udaliśmy się do Nant Peris na pole namiotowe, które miało okazać się naszą bazą wypadową. Umiejętności nabyte w Maroku tutaj się przydały i udało się wytargować 20% rabat na noclegi
Taki mieliśmy widok wprost z namiotu
Pogoda pierwszego dnia nie była zbyt obiecująca...
Pierwszego dnia wybraliśmy się, trochę rozgrzewkowo, na Tryfan ale przez Glyder Fach i Glyder Fawr, zgodnie z opisem zawartym na http://www.walkingenglishman.com/wales02.html ale w przeciwnym kierunku. Wystartowaliśmy z przełęczy Pen-Y-Pass, nie kierując się w stronę Snowdona, ale w przeciwnym kierunku. Pogoda nie zachwycała. Od rana chmury były bardzo nisko i choć na początku wędrówki jeszcze nie padało, było dla nas jasne, że prędzej czy później wejdziemy w chmury i solidnie tego dnia zmokniemy. Już na początku drogi trochę pobłądziliśmy, ale odnaleźliśmy po chwili czerwone kropki, które w zasadzie doprowadziły nas do samego Glyder Fach (985). Tutaj dopadły nas chmury, w których padał gęsty deszcz i towarzyszył temu silny, przenikliwy wiatr, potęgujący uczucie chłodu. Natychmiast schowałem aparat fotograficzny głęboko do plecaka, bo tyle co przed wyjazdem czyściłem matrycę po zalaniu. Dlatego z tego odcinka nie mamy zbyt wielu zdjęć.
Zaraz po wyjściu z Pen-Y-Pass w kierunku Glyder Fach.
Jedno z niewielu zdjęć, jakie zrobiłem, zanim zaczęło lać
Z Glyder Fach cały czas granią docieramy w pobliże Glyder Fawr. Tutaj znów napotkaliśmy pewne trudności nawigacyjne, ale ostatecznie udało nam się przecisnąć przez te niesamowite formy skalne. Trzeba było bardzo uważać, bo skały były bardzo śliskie, gdyż cały czas padało. Udało nam się dotrzeć na słynne Kowadełko (Cantilever Stone), ale nie mamy tutaj żadnych zdjęć, a po chwili dotarliśmy do przełeczy, skąd ścieżka prowadziła ostro w dół. Po kilkunastu minutach obniżyliśmy się już na tyle, że udało się wyjść z chmur, dzieki czemu przestało padać. Korzystając z okazji zrobiliśmy przerwę na popas, a naszym oczom już ukazał się Tryfan, który od tej strony wygląda naprawdę okazale.
Tryfan - widoczny już z właściwego podejścia.
Po krótkiej przerwie obiadowej wyruszyliśmy w kierunku przełęczy pod Tryfanem. Nie robiąc już specjalnie przerw ruszyłem przodem z Wojtkiem na Tryfana. Bardzo mi się to podejście podobało. Lekkie, ale scramblingowe, gdzie miejscami należało włączyć napęd na cztery
Sam scrambligowy atak szczytowy zajął nam nie więcej niż pół godziny. Trzeba pamiętać, że szczytowy odcinek nie jest już scramblingowy, a zwyczajnie trekkingowy. Na szczycie niestety bardzo mocno wiało, dlatego nie odważyłem się wykonać magicznego kroku z Adama na Ewę (albo na odwrót). Musiałem się zadowolić zdjęciem w pozycji siedzącej z jednego z kamieni. Na szczycie spotkaliśmy kilku turystów, ale ogólnie nie było wielkiego tłoku. 
Panoramka zrobiona na początku zejścia z Tryfana do Llyn Ogwen.
Rzut oka za plecy - Tryfan.
Llyn Ogwen widoczne z drogi powrotnej w kierunku Pen-Y-Pass.
Na szczęście poprawiła się pogoda, dlatego zejście było już samą przyjemnością. Szkoda tylko, że zeszliśmy do miejsca, skąd było nam bardzo trudno dotrzeć do Pen-Y-Pass. Podjęliśmy zatem decyzję, aby ruszyć pieszo i spróbować złapać stopa. Szczęśliwie udało się nam dwukrotnie złapać okazję, dzięki czemu te 20km, które potencjalnie mieliśmy do przejścia, udało się pokonać w około godzinę. Po powrocie nie udaliśmy się na pole namiotowe, ale prosto do lokalnej knajpy na burgera. Trzeba przyznać, że walijskie burgery naprawdę robią robotę. Polecam każdemu! Mimo swojej ceny. Po kolacji już na spokojnie zrobiliśmy jeszcze małe zakupy w Llanberis, a potem udaliśmy się na chill na polu namiotowym. Pierwszy dzień okazał się bardzo udany. Zaliczyliśmy trzy szczyty, z czego jeden, na którym mi wyjątkowo zależało – Tryfan padł!
Tym samym Mont Blanc w tym roku przejdzie mi koło nosa 