Generalnie nie lubię pisać bo i słabo mi to wychodzi ale chłopaki zrzucili na mnie ten ciężar bo to w sumie mój pierwszy poważny Off Road. O MSW napisano tu już tyle, że cóż ja mógłbym dołożyć? Historii puszki nie będę opisywał bo większość czytała w sąsiednim wątku... I w ten sposób sporą część relacji mam już za sobą
Kiełbasa proponuje termin. Sam nie wiem jeszcze czy znajdę czas w wyznaczony weekend ale tak czy siak obiecałem dać chłopakom puszkę, więc robię wszystko co w mojej mocy aby dołączyć do wyprawy. Bo jeśli nie teraz to kiedy? W Palenicy melduję się o 16:00, mam tam czekać na Łukasza i Zbyszka do 2:00. Wypijam jakąś lurę nie piwo i mając ochotę na następne zmuszony jestem iść do MOKA bo tamtego gówna nie dało się pić. W MOKU sączę jeszcze dwa butelkowe browarki wpatrując się w cel naszej wyprawy. Trochę mi się nogi uginają jak patrze na kopułę Mięgusza i myślę sobie - Jak? Przed wyprawą naoglądałem się jeszcze jakichś zdjęć i filmików które nie napawały optymizmem. Wszystko to było niepotrzebne bo MSW Drogą po Głazach nie nastręcza technicznych trudności, a główny problem jakim jest orientacja w terenie doskonale załatwił Kiełbasa. Czułem się w zasadzie jak na szlaku
Choć starałem się zapamiętać drogę to nie wiem czy bym to tak teraz powtórzył. Poniżej filmik, którym chciałem oddać klimat tej niecodziennej dla mnie przygody oraz krótki opis i kilka zdjęć TatyFilipa.
Budzik dzwoni o 3:00, dołączam do chłopaków i ruszamy na przełęcz. Czołówka Profesora świeci prawie czarnym światłem, myślę sobie - właściwie to mu pewnie nie potrzebna
Tempo mamy całkiem przyzwoite. Na przełęcz nie zdążymy jednak przed wschodem ale przyspieszam kroku by nagrać wyłaniającą się tarczę słońca zza grani w jak najwyższym miejscu. Po krótkim czasie meldujemy się na Kazalnicy.
Jako, że nikt z nas nie jest wybitnym fotografem strzelamy sobie raczej pamiątkowe fotki z cyklu "człowiek w kadrze" niż jakieś widoki, które osobiście wolę zachować w pamięci lub po prostu pooglądać na forum. Dlatego takie zdjęcia dominują w relacji.
5:08 - Kazalnica zdobyta
tutaj robimy krótką przerwę, 
rzut oka na Mięgusza
i ruszamy dalej
Na Przełęcz pod Chłopkiem dochodzimy po paru minutach i wchodzimy na Drogę po Głazach, którą Profesor prowadzi nas bezbłędnie.
kilka minut po siódmej jesteśmy już przed kluczowymi trudnościami tego odcinka, Łukasz jest w swoim żywiole
7:20 - szczytowanie - widok zapiera dech w piersiach. Pierwszy raz widzę Morskie Oko i całą dolinę z tej perspektywy. Niesamowity widok
Emocje jednak zostają gdzieś w środku. Dla Łukasza ta góra to już trochę rutyna. Pomyśli sobie - cieszy się jak jakiś imbecyl obowiązkowe zdjęcia z widokiem na schronisko:
mam tylko nadzieje, że Kiełbasa pokazuje swoje szóste wejście a nie planuje nas wyciągnąć na jakieś V-
Oglądamy starą puchę, w której zeszyt zaczął już się rozpadać i składamy pierwsze wpisy do nowego zeszytu:
Po ósmej jesteśmy gotowi do powrotu. Czas mamy bardzo dobry a i dotychczasowa droga nie przysporzyła nam kłopotów ...
Zasuwamy więc na Cubrynę i to jest właśnie ten bonus. Zbyszek cieszy się ogromnie bo to jedno z jego miliona marzeń do zrealizowania w Tatrach. Dodatkowa frajda jest taka, że nie musimy wracać tą samą drogą.
O 9:20 docieramy na szczyt, z którego podziwiamy potężną kopułę MSW i Dolinę Hińczową:
Na deser nie schodzimy tą samą drogą, tylko robimy króciutki fragmencik grani co bardzo mi się podoba
zejście w stronę Doliny Hińczowej, po którym podchodzimy do przełęczy i Hińczowym Żlebem schodzimy na dół
Wielka Galeria Cubryńska robi wrażenie
Po woli wyłania się Zadni Mnich. Rzut oka na Mnicha i schodzimy w stronę schroniska.
Kiełbasa przewiduje burzę na godzinę 12:00 więc nabieramy tępa. Równiutko w południe pi3rdolnął pierwszy piorun. Około godziny trzynastej wypijamy w deszczu zasłużone browary. Szkoda, że wracam autem bo wysączyłbym jeszcze jedno. Deszcz pada coraz mocniej. Momentami leje do tego stopnia, że Łukaszowi przybywa browca w kuflu. W życiu tak nie zmokłem. Półtorej godziny w ulewnym deszczu nie pozostawiło na nas suchej nitki. Idąc zastanawiamy się dlaczego ludzie w takich warunkach pchają się pod górę. Z Palenicy wyjeżdżamy o 15. Ja wieczorkiem załapuję jeszcze ognisko u szwagra. Zazwyczaj przeładowuję plecak jedzeniem, tak było i tym razem. W sumie wyszło na dobre bo na ognisku upiekłem jedyną w Polsce Kiełbasę Mięguszowiecką, która oprócz termosu ciążyła mi w plecaku cały dzień.
Może nie byłeś jeszcze krank na Pośredniej Grani albo na Staroleśnym...? 
Frajda z samodzielnego zdobycia na pewno byłaby większa ale głównym celem był transport puszki i musiało się udać.
