Krótka relacja z mojego działania w Dolomitach podczas obozu KW BB.
Niestety organizator (czyli ja
) dał ciała bo nie załatwił pogody – poza nielicznymi oknami pogodowymi cały czas lało i było zimno, co bardzo negatywnie wpływało na poziom motywacji wśród obozowiczów.W zaistniałych okolicznościach nie udało się za dużo podziałać, musieliśmy zapomnieć o poczynionych planach i zamiast długich i trudniejszych dróg robić cokolwiek (czyt. krótsze i łatwiejsze wspiny). Jedyny plus był taki, że mieliśmy więcej czasu na klubową integrację i wieczorne posiedzenia – pod kątem towarzyskim obóz wypadł świetnie
Działaliśmy w kilku grupach niedaleko siebie, chociaż większość obozowiczów chodziła jednak po ferratach – tym udało się mimo niepogody sporu urobić. Mi niestety na całym pobycie (od soboty do czwartku) udało się tylko wspinać 3 dni, z czego naprawdę do udanych zaliczyć można jedynie 1 dzień gdy udało się zrobić 2 drogi górskie i jedną sportową.
Pozostało jedynie w smutku pogodzić się z rzeczywistością i udać na grzanie tyłka na gorącą Chorwację
Na szczęście w piątek i sobotę honor obroniła 4 obozowiczów, przechodząc drogi na Tofanie i Cimie. O tym gdzie indziej na forum 
Więcej informacji na przejść podczas obozu umieściłem w relacji na stronie KW BB – tam też wybrane zdjęcia innych, niektóre bardzo ciekawe więc zachęcam do obejrzenia
Z kolei moje wszystkie wybrane zdjęcia można znaleźć na Picassie. Oprócz tego KAPITALNĄ relację napisał (ciągle pisze 
) Mroczny, który jako osoba zaprzyjaźniona również wziął udział w obozie Ja niestety ostatnio bardzo słabo stoję z czasem więc ograniczę się poniżej do suchych faktów i zdjęć bez obróbki 
Sobota, 15 sierpnia
Zaraz po przyjeździe, mimo zmęczenia (12 godzin za kółkiem) ruszam z Paryskimi (Kasia i Dominik) na pobliską Przełęcz Falzarego i stamtąd pod Lagazuoi Picollo na drogę Cengia Martini (V). Mroczny działał z kolegą na tej samej ścianie, na Drodze Pocisków (więcej w jego relacji). Nasza droga to 4 spionowane wyciągi w dużej ekspozycji (jak prawie wszystkie drogi w Dolomitach
), o podobnych trudnościach, z kluczowym miejscem w przewieszającej się rysie. Śmiało można polecić jako krótką akcję – podejście 30 minut, droga 90 minut, zejście na parking 45 mint. 
Niedziela, 16 sierpnia
Z powodu porannego deszczu późno wyruszamy na szlak prowadzący na Cinque Torri.
Na miejscu na zmianę to chowamy się przed kapaniem, to wychodzimy i zerkamy w co by tu można było wejść
Gdy wydaje nam się, że jest szansa na 2-3 godziny bez opadów dzielimy się na zespoły i stajemy pod wybranymi drogami. Niestety po oszpejeniu się rozpoczyna się regularna zlewa więc jesteśmy zmuszeni do odwrotu 
Jedyne co udało się tego dnia to rozpracowanie sieci dróg na Torre Grande i Torre Romana – od razu planujemy powrót w to miejsce jak tylko pogoda się poprawi.
Poniedziałek, 17 sierpnia
Cały dzień ma padać więc postanawiam podziałać coś turystycznie by żona też miała ze mnie jakiś pożytek
Zabieramy jeszcze Pawła i ruszamy na Forcella del Lago. Po drodze obserwujemy majestatyczny Piz Conturines (zdobyty dzień wcześniej przez naszych klubowiczów), skąpaną w chmurach grań Lagazuoi, oraz mroczne ściany Cima del Lago i Cima Scotoni pomiędzy którymi prowadzi nasz szlak. Schodzimy na drugą stronę do doliny i z przystankiem na browar w schronisku Capanna Alpina wracamy na camp.
Wtorek, 18 sierpnia
Wracamy pod Cinque Torri, wybieramy drogi dla każdego zespołu i korzystając z zapowiadanej pogody zaczynamy działać. Ja z Jurasem i Bartkiem wybieramy najpierw Zacięcie Północne tzw. „Wiewiórki” (IV+) na Torre Romana, pod którym byliśmy już w dwójkę dwa dni wcześniej.
Droga nie jest taka przyjemna na jaką wygląda z dołu – prowadzi bardziej wzdłuż komina niż zacięcia, trzeba się cały czas przewijać to w prawo to w lewo nad wielką dziurą pod nogami
Dopiero ostatni, trzeci wyciąg biegnie pomiędzy w końcu schodzącymi się ścianami. Tak czy siak mimo iż droga łatwa wrażenie robi na nas lufa (po zrobieniu drogi i popatrzeniu w dół widzimy plecaki 
) oraz brak miejsc na restowanie – trzeba się cały czas wspinać.
Korzystając z tego, że nadal nie pada postanawiamy wbić się w 3-wyciągową drogę sportową o wycenie VI.1+ ale niestety po zrobieniu jednego wyciągu musimy zjeżdżać bo okazuje się, że coś źle zostaliśmy poinformowani (nie mamy topo) i wbiliśmy w Mimozę (V+)
Czując niedosyt i widząc, iż deszcz powinien pojawić się dopiero za 1-2 godziny podchodzimy pod Armidę (VI), którą wcześniej robili Mariusz z Pawłem - wspinanie głównie na własnej z obitą kluczową płytką, która jest bardzo wytężająca. Krótka dyskusja, napływ spręża i za chwilę zaczynamy się wspinać, już tylko w dwójkę z Jurasem. Po chwili na dole zbierają się pozostałe zespoły, które już pokończyły drogi i mają niezły widok na nasze poczynania
Dzięki temu mam pamiątkę w postaci fotki Mrocznego, którą już prezentował w swojej relacji. Niestety pogoda nie wytrzymała i ostatni, na szczęście już łatwy wyciąg, robiliśmy w deszczu. Na szczycie na chwilę odpuściło więc mogliśmy podziwiać widoki, m.in. na sąsiednie Averau, niesamowite turnie Croda da Lago i majestatyczną Tofanę di Rozes. Później pozostaje nam powrót na camp i rozpoczęcie imprezy bo wiadomo było iż kolejnego dnia znowu ma lać i można zapomnieć o jakimkolwiek poważnym działaniu…
Czwartek, 20 sierpnia
Po środzie, o której chciałbym jak najszybciej zapomnieć (leczenie kaca w namiocie przy całodziennej dupówie
), umawiamy się z Paryskimi i Mrocznym na konkretną akcję czyli zaatakowanie Filara Dibona na Cimie. Niestety po nocnej wymianie informacji na temat prognoz dochodzimy do wniosku, że trzeba odpuścić i spróbować czegoś bliższego i krótszego 
Szkoda bo jest to nasz ostatni dzień w Dolo, na dodatek specjalnie dzień dłużej został Juras by zdobyć ze mną CdL...Próbujemy jednak zakończyć nasz pobyt jakimkolwiek akcentem wspinaczkowym i postanawiamy zdobyć łądny szczyt widoczny z Przełęczy Falzarego – Sas de Stria. Rzut okiem na schemat Filara Południowego – 8 wyciągów, trudności IV-kowe, może być na szybką akcję przed długą podróżą na Chorwację.
Okazuje się, że wspinanie w końcu przypomina nasze tatrzańskie braki ciągów trudności, na dodatek są gotowe stany więc bardzo szybko się uwijamy i po 2 godzinach stajemy przy krzyżu na szczycie, gdzie czeka Ula
Pozostaje nam zejście szlakiem, przebranie się w letnie ciuchy i wyruszenie na południe Europy. Godzinę później zaczyna lać więc klnąc pod nosem rozmyślam przy kierownicy co by się udało urobić jakby tylko nie padało...
