Grupa Fanis
Torre Piccola di Falzarego (2416 m n.p.m.)
droga: Spigolo Comici (V)
długość drogi: 230 m (7 wyciągów)
Nie zdążyliśmy jeszcze dobrze ochłonąć po zrobieniu
południowego filara Punta Fiames, a już stanęliśmy przed pytaniem „co łoimy jutro?”. Chyba nam jednak dziś za bardzo dogrzało, bo wybór padł również na filar południowy, choć na innym szczycie. Biorąc pod uwagę zapowiadaną na jutro lampę, wychodzi na to, że jesteśmy górskimi masochistami, ale co zrobić jak poza tą południową wystawą, droga spełniała wszystkie nasze wymagania. Była niezbyt długa, z wygodnym i szybkim podejściem, i co najważniejsze, linia drogi była niezwykle elegancka, a nazwisko jej autora wydawało się dawać gwarancję pięknego wspinania. Czym więc był ten jeden mały minus wobec takich argumentów?! Nałożymy grubszą warstwę kremu UV i będzie git!
Na drugi dzień, było nam wyjątkowo ciężko zwlec się z „łóżka”, a przecież trzeba było jeszcze się ogarnąć, zjeść jakieś śniadanie, zwinąć namiot, wszystko skrzętnie spakować do naszego „campera”, wymeldować się z kempingu, dojechać w pobliże Passo di Falzarego na znajomy parking przed restauracją „da Strobel” i wreszcie podejść pod ścianę.
Nasza ścianaCo prawda podejście mija nam bardzo szybko, ale pod ścianą i tak meldujemy się o bardzo wspinaczkowej godzinie, czyli w samo południe. Podwójna warstwa kremu przeciwsłonecznego raczej nie wystarczy, ale przynajmniej jesteśmy sami na tym klasyku, bo wszyscy normalni już dawno zaczęli. Jest to jakaś metoda na popularne rejony… Jeśli zaś chodzi o żar z nieba, to przypomina mi się rada mojego nauczyciela wychowania fizycznego, jaką udzielił mi kiedyś na zawodach biegowych: „Jak będzie Ci za gorąco, to zapierdzielaj tak szybko, żeby Cię wiaterek chłodził!” I tego się będziemy trzymać!
Wiążemy się i zaczynam pierwszy wyciąg, szybko znajdując się w bardzo estetycznym zacięciu. Skała jest idealna, a spora ilość haków poprawia komfort asekuracji, więc zostaje tylko cieszyć się wspinaniem. Miejscami trzeba się nieco sprężyć, ale ogólnie wszystko idzie gładko i sprawnie, choć muszę przyznać, że odczuwam już zmęczenie poprzednimi wspinaczkami, i to nie tylko w palcach.
Końcowe metry pierwszego wyciągu Po dojściu na wygodną rampę, na której spotykają się jeszcze inne drogi, zakładam stan i ściągam partnera. Adam przejmuje prowadzenie i szybko „łyka” kolejne metry, dochodząc do miejsca, w którym dalszy przebieg drogi nie jest do końca ewidentny. Rzut oka na schemat załatwia jednak sprawę i po przewinięciu się na prawo, partner kontynuuje, aż do charakterystycznej, żółtej nyży. Po dojściu do stanowiska, od razu przygotowuję się do prowadzenia i wymieniam się z Adamem opiniami na temat pokonanego właśnie odcinka, stwierdzając, że druga część wyciągu była znacznie ładniejsza.
W poszukiwaniu drogi na drugim wyciąguKolejny wyciąg już na starcie zapowiada się interesująco. Najpierw muszę przewinąć się przez wybrzuszony filarek na prawo, by tuż nad wspomnianą nyżą wejść do zacięcia, którym trzeba cisnąć pionowo w górę. W samym zacięciu trzeba się trochę sprężyć, ale ucha skalne zapewniające idealną asekurację z pętelek są dokładnie tam, gdzie trzeba, więc głowa może być spokojna.
Pod koniec zacięcia pokonuję przewieszkę, wychodząc na coś, co można nazwać turniczką, powstałą z odstrzelonej od filara płyty. Szybko się okazuje, że trochę się zapędziłem, gdyż pod przewieszką należało przetrawersować w prawo, ale specjalnie tego nie żałuję, bo miejsce jest świetne – wąziutka półeczka z wielką ekspozycją z każdej strony. Trochę żałować zaczynam dopiero w zejściu, bo bezpieczne dostanie się na trawers wymaga nieco akrobacji i nikomu niepotrzebnej roboty. Po eksponowanym trawersie dostaję się do szerokiej rysy, którą wychodzę wprost na wygodną półkę, na której motam stanowisko. Mam stąd idealny widok na dalszą część drogi, która wygląda wręcz kapitalnie. W takich okolicznościach aż trudno powstrzymać się od robienia zdjęć, więc cykam jak szalony, kierując obiektyw raz w górę, raz w dół, a czasem też na boki.
Trzeci wyciąg – wejście w szeroką rysę (po trawersie)
Antelao cały czas przyciągał wzrok…Gdy obydwoje jesteśmy już na stanie, ustalamy, że Adam połączy dwa kolejne wyciągi i w ten sposób wyjdzie akurat 60-cio metrowy odcinek biegnący krawędzią filara.
Już ze stanowiska uważałem ten odcinek naszej drogi za niezwykle elegancki, a po jego pokonaniu stwierdziłem, że była to jedna z najładniejszych „trójek”, jakie szedłem.
4 i 5 wyciąg – krawędź filaraDalszą część drogi można kontynuować oryginalnie, krawędzią filara lub obejść z lewej nieco łatwiejszym wariantem. Nam nawet do głowy nie przyszło schodzenie z oryginalnej linii, zwłaszcza, że jest ona tak ewidentna i tak ładna, że wprost zachęca do wspinania. Wbijam więc w narzucającym się kierunku, ustalając uprzednio z Adamem, że tu również połączę dwa wyciągi, zaoszczędzając w ten sposób trochę czasu.
Fot. A.W
/6 wyciąg – w eksponowanym zacięciu/Zaczynam dobrze urzeźbioną płytą, później pokonuję ładne i eksponowane zacięcie, i po 30 m mijam stanowisko. Teraz zaczyna się tzw. „darcie do szczytu” – teren, choć miejscami eksponowany, jest już znacznie łatwiejszy, więc ekspresowo znajduję się przy końcowym stanie, a właściwie stanach, bo na szczycie jest całe mnóstwo metalowych ringów. Może nie wygląda to estetycznie, ale biorąc pod uwagę mnogość i popularność znajdujących się tu dróg, jest bardzo praktycznym rozwiązaniem.
Ostatnie metry drogi
Na szczyciePartner szybko do mnie dołącza, a że szczyt mamy tylko dla siebie, rozsiadamy się wygodnie i podziwiamy krajobrazy. Widoczki w znacznej mierze mamy podobne do tych, jakie mieliśmy na pobliskiej
Punta Alpini, na którą wspinaliśmy się kilka lat temu i to również południowym filarem, ale za to dużo rozleglejsze, bo teraz Torre Grande nie zasłania nam Królowej. Gdzie nie spojrzeć otacza nas piękna panorama i choć z wieloma szczytami stąd widocznymi mam miłe wspomnienia, to i tak mój wzrok najbardziej przyciąga
Antelao – Król Cadore, który zafundował nam kiedyś kawał górskiej przygody.
Ponoramka ze szczytuZe szczytu schodzimy kilkanaście metrów na wschód, terenem II-III, do wygodnego stanowiska, z którego zjeżdżamy ok. 25 m na obszerny balkon. Następnie schodzimy żlebem pokonując kilka mniejszych i większych progów. W zasadzie tuż przez początkiem ścieżki pokonujemy jeszcze pionową ściankę, na której trzeba bardziej się skupić (ponoć IV), a później mamy już tylko popylanie z rękami w kieszenie wśród kosodrzewiny.
Fot. A.W
/25 m zjazd/Teraz jest czas, by spokojnie porozmawiać o dzisiejszej drodze. Wspólnie dochodzimy do wniosku, że gdybyśmy robili ją przed
„Jorim” na Punta Fiames, to wrażenia mielibyśmy większe, bo choć droga filarem na Torre Piccola jest naprawdę bardzo ładna i należy pochylić czoło przed kunsztem Comiciego, to po wczorajszym wspinaniu wydaje się być beztroską wycieczką.
Filarem Comiciego na Torre Piccola di Falzarego kończymy robotę w Dolomitach i jedziemy na wakacje pod palmy
Więcej zdjęć:
http://mountainadventure.weebly.com/tor ... arego.html
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
