Sprawdzamy pogodę – widzialność mniej niż 100 metrów. Wyglądamy przez okno – 7 stopni mrozu, chmury zasłaniają całe niebo i zaczyna padać śnieg z deszczem. Nie mogliśmy zmarnować takiej pogody!
Przyjechaliśmy do Ustronia, gdzie powietrze tego dnia było jeszcze bardziej zasyfione niż w Krakowie i z parkingu pod wyciągiem zaczynamy podejście oblodzoną Rycerską Ścieżką. Miałem nadzieję na jakieś nawiązania do legendy o rycerzach czekających by pomóc Śląskowi, skoro już ktoś taki szlak tematyczny wymyślił, niestety na logo szlaku pomysł się skończył i po prostu szliśmy lasem do góry. Swoją drogą, ciekawe jak 300 rycerzy na koniach dzisiaj by mogło pomóc Śląskowi, ani to siła wojskowa, ani nie wygląda jakoś oszałamiająco, a utrzymać trzeba – niech lepiej dalej siedzą pod ziemią z rycerzami spod Giewontu, bo teraz z nimi byłoby więcej problemu niż pożytku.
Abstrahując od legend i ścieżki. Dosyć szybko zauważamy przebijające się słońce, a po wyjściu z lasu ukazuje nam się morze chmur pod nami, czyste niebo nad nami i szybko robi się ciepło… co jest grane? A gdzie mróz, śnieg, deszcz, wiatr, mgła? No cóż, idziemy dalej mimo załamania niepogody, zahaczamy o schronisko Pod Czantorią, a po posileniu się atakujemy szczyt, gdzie robimy sobie dłuższy piknik. Parowanie jest już spore, więc kolejną wieżę odpuszczam i zapisuję w planach do przyjścia tu na wschód, a może lepiej zachód słońca… kiedyś tam.
Zejście/zbieg urządzamy sobie trasą downhillową, gdybyście słyszeli okrzyki radości Norberta podczas biegania po skoczniach, muldach, bandach z nosidełkiem na plecach:)
