Kilka tygodni temu udało mi się kupić tanie bilety lotnicze do Katanii i namówić kumpla na ten wyjazd. Oczywiście cel był jeden - Etna. Im bliżej terminu wyjazdu, tym częściej zaglądałem na lokalne, sycylijskie strony. Raz wulkan był aktywny, innym razem drzemał, niestety, na kilka dni przed wylotem nastąpiła silna erupcja i szlak został zamknięty. No cóż, lecimy w ciemno, może coś uda się zobaczyć i urobić. Wylatujemy z Katowic i po dwóch godzinach Etna prezentuje nam się po raz pierwszy.
Po wylądowaniu szybko jedziemy miejskim autobusem na Stazione Centrale, a stamtąd dalej, do Nicolosi. Tutaj zaczyna się kręta droga do schroniska Rifugio Sapienza. W założeniu mieliśmy szybko złapać stopa, przecież to 18 km w górę, ale na dniu powszednim, a do tego przy zamkniętym szlaku ruch był znikomy i dymaliśmy z buta 11 km po asfalcie. Z widoków zapadł w pamięci ten, że to jednak aktywny i niszczycielski wulkan.
Na 11. km zatrzymał nam się chłopak, który jechał zobaczyć zachód słońca z wysokości schroniska. Dzięki temu już ok. 17 jesteśmy na miejscu. W recepcji mówią tylko, że można dojść do 2500 m npm i że erupcja choć mała, to trwa nadal. Ok, mówimy, że wychodzimy o 5 rano na wschód słońca do tejże wysokości czyli do górnej stacji kolejki i ruszamy na mały rekonesans okolicy. Szlak to dobrze widoczna żużlówka, nie wygląda groźnie.
Rano budzimy się o 4. Koszulka może być tylko jedna - POLSKA LAWA
Wyruszamy jeszcze po ciemku, ale dość szybko zaczyna się rozwidniać. Widać też szczyt, który dmie na biało, ale od czasu do czasu wyrzuca też z siebie ciemne chmury popiołów. Ale, że nie ma szans na zdobycie szczytu było wiadome już wcześniej.
Dochodzimy do górnej stacji kolejki, ale tutaj nie ma żywej duszy. No to idziemy dalej. Ale po ok. 100 m okazuje się, że szlak jest zawalony zwałami śniegu przez stojące obok koparki. Przebijamy się bokiem i idziemy dalej. Gdy wychodzimy na lekko ponad 2700 m npm widzimy dymiące jęzory powoli poruszającej się lawy. Jest pięknie. Oczywiście podchodzimy bliżej, chociaż z lekką rezerwą. Chociaż było mocno na minusie, im bliżej tym jest cieplej, a po chwili nawet gorąco.Zaczyna być czuć siarkę. Hefajstos chyba zaczyna się denerwować...
Szlak dalej jest zasypany gorącym pumeksem, w środku widać żar, a to wszystko powoli sunie w dół. Do tego te małe kamyczki wpadające w śnieg potrafią się rozprysnąć na kilkanaście kawałków. Po lewej widzimy górkę gdzie bez problemu można by wejść. No to idziemy.
Tuż przy końcu nie ma już śniegu więc idziemy po sypkim żwirku i wygląda to tak, że jeden krok w górę i dwa w dół. Ale dajemy radę. Okazuje się, że to jest Torro del Filosofo. 2920 m npm.
Widać, lekko przykrytą przez chmury kopułę szczytową i ogromne pola gorącego pumeksu, efektu niedawnej, a w sumie i obecnej erupcji. Te niby mgły poniżej to tak naprawdę opary siarkowe. Tu gdzie jesteśmy, po kilku minutach praktycznie nie da się już oddychać. Dobrze, że mamy z sobą maski, które co nieco ułatwiają zrobienie kilku zdjęć i schodzimy niżej. Wejście tutaj nie było już za mądre, pójście cokolwiek wyżej to już była by głupota.
Przy schodzeniu robimy trochę zdjęć i po chwili znowu jesteśmy przy końcu jęzorów lawowych.
Tutaj jest trochę bezpieczniej, dość szybko się przyzwyczajamy do panujących warunków i robimy sobie przerwę. Wpadamy na kilka mniej lub bardziej mądrych pomysłów, ale to będzie na filmikach
Nie ma żalu, że nie udało się na szczyt, bo ile osób widziało na wyciągnięcie ręki takie pełznące jęzory? Tego dnia nie było na szlaku nikogo, kilka osób wjechało kolejką.
Powoli schodzimy. Jeszcze z wysokości górnej stacji kolejki kilka ujęć i po godzince meldujemy się w schronisku.
I jeszcze nagroda za udany dzień
Nie mówimy gdzie doszliśmy, nie ma co kusić losu, wszędzie kręcą się strażnicy, nie mamy zamiaru się tłumaczyć
Jako, że nie ma szans na to, żeby w najbliższych dniach coś się zmieniło i można zaryzykować atak na szczyt, postanawiamy zjechać do Katanii. Korzystamy jeszcze z internetu, żeby na szybko znaleźć nocleg, łapiemy stopa i kolejne trzy dni to tylko zwiedzanie, plażowanie i kąpiele w morzu. Co prawda temperatura wody to tylko 15 stopni, ale to jak nasz Bałtyk latem. 25 stopni, a w słońcu jeszcze więcej powoduje, że wieczorem wyglądamy jak raki i trzeba jakoś się schłodzić. Najchętniej wybieramy do tego zimne piwo. Fajnie leżeć sobie na plaży i podziwiać Etnę. Jeszcze chwilę temu tam byliśmy
Niestety, w sobotę rano trzeba się pakować i lecieć do Polski. Może nie wszystko, co tu robiliśmy, było do końca mądre, może nie zawsze było bezpiecznie, może nie trzeba nas naśladować, ale niczego nie żałujemy. Raz się żyje. Jeszcze ostatnie spojrzenie na Etnę. Hefajstos nie wpuścił, ale my tu jeszcze wrócimy...
