Długo mi przyszło czekać na kolejny wyjazd w Tatry od lutowego wejścia na Baranie Rogi, a to pogody nie było, a to jakieś sprawy rodzinne, już myślałem, że w Wielkanoc się uda, no niestety nie udało się, to może w majowy weekend, no niestety też nie. W końcu przyszła ta upragniona niedziela 14 maja, pogoda ma być, wszystkim pasuje, jedziemy. Spora ekipa się zebrała tym razem, dobrze że samochód duży, chociaż chłopaki do tych z serii noszących telewizory nie należą, to mieli okazję bardziej zacieśnić więzy koleżeńskie siedząc w trójkę na tylnej kanapie
Jako kierownik wycieczki ja wybrałem cel wejścia, chociaż propozycje sypały się jak z rękawa, padło jednak na Ganek. Przede wszystkim musiało być w miarę krótkie podejście z uwagi na to, że jest jeszcze sporo śniegu typowo wiosennego, mokrego i grząskiego, więc długie podejście w takim śniegu to mogła by być niezła mordęga. Pobudka o drugiej w nocy z wioski obok zabieram pierwszego łojanta, kolejna wioska następny i z Myślenic dwóch kolejnych, parę minut przed szóstą meldujemy się na parkingu, małe przepakowanie i parę minut po szóstej ruszamy w kierunku Popradzkiego Stawu.
Przemykamy obok schroniska i wchodzimy w Dolinę Złomisk, ścieżką płynie sporo wody i miejscami zalega jeszcze śnieżny beton, ale podejście idzie sprawnie.
Szybko docieramy do Złomiskowej Równi, gdzie ukazuje się nam widok na dzisiejszy cel zasłonięty jednak chmurami. Pięknie w takim wiosenno-zimowym krajobrazie wygląda to miejsce, Złomiskowa Turnia, Wysoka i Szarpane Turnie.
Na równi zalega jeszcze spora warstwa śniegu, przetopiona jednak już miejscami przez płynący dnem strumień co w efekcie tworzy niesamowity krajobraz.
Krótka sesjona przy śnieżnych dziurach i ruszamy wyżej, byle wyjść do słońca bo w cieniu mało przyjemnie. Sporo powyżej miejsca gdzie odbija się na Wysoką robimy pierwszy dłuższy odpoczynek z małym co nie co.
Ogrzani promieniami słońca nabieramy wigoru do dalszego podejścia pod wylot pierwszego żlebu.
Widok na Wysoką od zaplecza.
Docieramy na coś w rodzaju półki skalnej, znajdującej się tuż pod wylotem żlebu, na której możemy się rozłożyć i wyciągnąć cały majdan potrzebny do dalszej wędrówki.
W dwójkę wyrywamy do przodu, reszta pindrzy się jak laski przed wyjściem na disco, młodzi są to nas dogonią
Śnieg jeszcze fajny, trzeba rakami popracować by dobrze wbić a i dziabki całkiem nieźle trzymają. Po wyjściu ze żlebu odbijamy w lewo na trawers pod Rumanowym.
Przy podejściu na Gankową Przełęcz, młodzież wyrywa do przodu, dzięki czemu mam jakieś fotki
Grań od przełęczy jest całkiem przyjemna, w większości sucha skała, wyżej tylko lekko wilgotna od mgły, miejscami troszkę śniegu czy lodu w załomach skalnych. Widoczność kiepska bo weszliśmy w chmury, które było widać z dołu, czasami coś się przeciera i widać głównie Dolinę Rumanową, Wysoką i Rysy.
W kilku miejscach gdzie grań ma płytowe ukształtowanie trzeba trochę pokombinować.
Sprawnie docieramy na wierzchołek, jest nad wyraz ciepło i bezwietrznie, więc posiadówka trwa dość długo. W zeszycie szczytowym, w którym nie ma już miejsca na wpisy, odnajduję jeden z forumowych wpisów, który zajmuje cała stronę (Tata Filipa i Spółka) dzięki chłopaki musiałem nieźle drobić by coś napisać
Dla mnie i kolegi jest to ósmy szczyt do WKT
Przed zejściem mocno rozważamy jeszcze wejście na Rumanowy, ale przy braku widoków stwierdzamy, że nie ma sensu a i tak tu jeszcze kiedyś wrócimy. Przy zejściu mgły bardziej się rozwiewają i można rzucić okiem do Doliny Kaczej i na drugą stronę grani. Mamy 60m liny i trochę szpeju to się bawimy przy zejściu.
Szybko wracamy na trawers, skąd widać grań z której zeszliśmy.
Zejście już nie jest takie fajne, śnieg jest bardzo miękki, praktycznie mało co trzyma i jest to raczej ześlizgiwanie. Idąc dnem doliny co jakiś czas ktoś zalicza efektowny upadek, wpadając po pas w szczeliny miedzy głazami. Dopiero będąc na dole rozwiewają się chmury i można zobaczyć grań od Żłobistego do Ganku.
Ktoś wymyślił, że wyjdziemy z doliny nie jak weszliśmy a po drugiej stronie strumienia, co wiązało się w dolnej części z przedzieraniem przez kosówkę i tak doszliśmy do szlaku prowadzącego na Przełęcz pod Osterwą.
W schronisku wciągam jeszcze słowacki fast food, czyli wyprażany ser i hranolki a to zalewam kofolą.
Szybko docieramy na parking a i powrót do domu idzie dość sprawnie, nie pamiętam kiedy ostatni raz powrót z gór zajął mi tyle czasu ile dojazd. Dzięki chłopaki za miło spędzony dzień, skóra to mi nawet z uszu schodzi tak mnie zjarało
