Każdy ma swoje Julijskie, mam i ja.
Zaczaiłam się na ten wyjazd w 2014r., wkrótce po zaliczeniu tury dookoła Mt Blanca, kiedy wyraźnie zawiedziona poziomem trudności postanowiłam na następny raz znaleźć taki trekking, podczas którego szczytem wysiłku nie będzie zaliczanie kolejnych przełęczy, ale śmiganie i to dość częste po szczytach właśnie. Padło na Słowenię i prawdę mówiąc więcej podobnych ofert nie znalazłam, więc na tym chyba skończą moje pozatatrzańskie wypady.
Szczerze zazdroszczę Krabulowi ledwo 10-godzinnej jazdy, bo nam podróż do bazy zajęła prawie 18 godzin, z tym że po drodze skoczyliśmy na południe kraju pomarznąć trochę w Jaskini Postojnej. Kontakt z cywilizacją i japońskimi wycieczkami jest zawsze bolesny, ale nie ma co narzekać na 1,5 godziny w 10 stopniach przy ponad 30-stu na zewnątrz. I jeszcze w takich okolicznościach przyrody :0
O 17-tej meldujemy się w bazie w Bovcu – uroczej małej mieścinie położonej u stóp miejscowego Matterhornu, czyli charakterystycznego czuba zwanego Svinjakiem.
Poniedziałek
Przełęcz Vrsić 1611m - Slemenova Spica 1911m. - dolina Tamar Planica - Kranjska Gora
300m do góry, ok. 1000 m. w dół
Na dzień dobry pozwolono nam się wyspać, nakarmiono, spakowano do busa i powieziono wprost na Vrsić. Na zegarkach była jakaś 10, więc jak łatwo się domyśleć, w ramach aklimatyzacji po opuszczeniu busa od razu walnął nas po łbach bałkański upał. Ale co tam, ważne jest, że w końcu po rocznej przerwie można sobie podreptać po szlaku. Trasa nie była wymagająca, przynajmniej pod górę i upływała pod znakiem wszechobecnego Jalovca. Szef nas usiłował przekonać, że to najładniejsza góra w całych Julijskich, nie potwierdzam, nie zaprzeczam, w końcu jeszcze za mało widziałam, a właściwie to jeszcze na tym etapie nic. Niespiesznie, żeby nie dostać zawału z przemęczenia, posuwamy się w stronę Slemenovej Spicy.
Po drodze mijamy Mojstrovki,
za plecami mamy Przełęcz Vrsić,
a przed sobą ukrytego w zieleni Jalovca
Ok 50 m pod szczytem Slemenovej Spicy znajduje się wypłaszczenie z kapitalnym widokiem na Jalovca
A tak prezentuje się on z samego szczytu
Na tym kończą się przyjemności pierwszego dnia, ponieważ przychodzi nam się zapoznać ze słynnymi julijskimi ruchomymi kamieniami
Zejście kanionem Crna Voda jest dość strome, wyślizgane i oczywiście spiarżone, trzeba było bardzo uważać. W ramach atrakcji biwakujemy pod jednym z nielicznych cieków wodnych podczas całej wyprawy, który jako fatamorgana będzie się pojawiał w kolejnych dniach pozbawionych choćby kropli rosy.
Schodzimy do schroniska Planinski Dom Tamar na zimne piwko i podążamy pod skocznie w Planicy, żeby minutą ciszy oddać hołd rekordowemu skokowi Stocha oraz na własne oczy zobaczyć góry, do których rokrocznie śliniłam się podczas wiosennych kunkursów skoków.
Na zakończenie upalnego dnia śmigamy za granicę, by pomoczyć nogi w turkusowych wodach jeziora Raibl.
Wieczorem, kiedy mięśnie ostygły, w udkach pozostał wyraźny ślad prób ratowania przed dupnięciem. Ale że następnego dnia miało się zacząć poważne łażenie, kto by się przekonał takimi rzeczami?
cdn
Na sztywnych nogach schodzę na śniadanie poważnie rozważając nie ruszenie nigdzie tyłka, jako że wg rozpiski na koniec dnia mamy 2050m w dół, stromym zejściem wzdłuż kolejki w kierunku Bovca, oczywiście po piargach. Po drugiej z rzędu porcji wrażeń przyjdzie mi chyba amputować kończyny. Ale podczas śniadania dostajemy info, że działa kolejka od słoweńskiej strony, więc droga góra-dół odbędzie się ze wspomaganiem. I jak tu nie kochać cywilizacji 
Współlokatorka chrapie w najlepsze i chyba odpuściła sobie wyjście w góry. Mądra dziewczyna, trzeba wziąć z niej przykład. Ale z drugiej strony - to już ostatni dzień i co, mam siedzieć w hotelu? Robię sobie najpierw test Pinokia i ku zdziwieniu oblewam go z kretesem, jako że poziom zdrewnienia oceniam na 1,5/10. Tylko kto mi do cholery ścisnął głowę imadłem i wepchał coś niestrawnego do żołądka?? Ale ale, z mózgiem na poziomie rozwielitki po górach da się chodzić, więc postanawiam iść, jako jedyna z wczorajszej ekipy zdobywców Jego Wysokości, nawet cwaniak przewodniczący posłał na koniec do boju swojego zastępcę. 
Masz potencjał! Nie rezygnuj z Alp.
byłem w Julijskich więc wiem jakie tam są podejścia. Ten Krn wpiszę sobie na listę 