Sezon powoli zbliża się do końca a ja nigdzie w tym roku nie byłem poza Mnichem. Na samą myśl o czwartym już tego roku drałowaniem szlag mnie trafia. Lecimy z Tomkiem z Bielska przez Jabłonkę popijając kawkę z Orlena. Na parkingu absurd goni absurd. Zaczyna się od 50zł za dwa dni(a właściwe 25h) a kończy się na opłacie za nawrót autobusu wynoszącej 10zł.
Podróż zapylonym asfaltem o dziwo idzie gładko i mimo 16kg na plecach po godzinie i trzydziestu pięciu minutach jemy obiad w postaci batonów i słodyczy na dwóch kamieniach obok starego Moka. Podejście pod ścianę odbywa się bez przygód. Temperatura ani za wysoka ani za niska. Na szczęście 4 gwiazkowa koleba jest wolna i spokojnie możemy rozwalić się z naszymi tobołami.
Godzina młoda (19) przynajmniej jak na zachodnią Mnicha więc szybka wstawka w Zemstę Wacława jako pierwszy tatrzański wspin Tomka. Pierwszy wyciąg to giełganie w połogu więc akcja badawcza tarcia w granicie przebiega w tempie dużo szybszym niż zwykle. Temperatura spada. Drugi wyciąg dla mnie, zaczyna piździć - szczególnie gdy stało się jakieś 30min, dochodzę do stanu i wyczekuje rozlania się ciepłej krwi po ciele. Trzeci wyciąg lece na drugiego. Kończymy drogę na półkach i co najważniejsze mój partner kupuje ten wspin - dobrze wróży na jutro.
W nocy kiepsko śpię w przeciwności do Tomka który chrapiąc budzi mnie co chwilę, do tego cienka karimata niedostatecznie wyrównuje powierzchnie. W końcu dochodzi 5.30 i czas na pobudkę. 1.5h snu musi wystarczyć. Pochłaniamy liofa i popijamy kawą.
Szpejimy się co pomaga się nieco rozgrzać po dość chłodnej końcówce nocy. Pierwszy trawers na wschodnią zawsze dostarcza emocji, co dobitnie widać po Tomku. Dwa zjazdy i jesteśmy pod drogą.
7.30. Zaczyna Tomek wyciągiem za VII+. Sprawnie pokonuje pierwszą płytkę i podchodzi pod okapy. Te zaś nie puszczają tak łatwo i słychać niewielke zasapanie prowadzącego, który mimo tego z tarczą melduje się na stanie.
Drugi wyciąg (VII-) również prowadzi Tomek. Po startowym bulderze teren odpuszcza i wspinamy się VI płytką. Obicie rzadsze co zrozumiałe. Po około 25m partner montuje stan i mnie ściąga, jesteśmy na półkach.
Chwilowy popas, jedzenie i przystępujemy do poważniejszej części drogi.
Kolejny wyciąg (VII) startuje razem z drogą Saduś ścianką po klamach by na wysokości drugiej wpinki zacząć trawers w lewo. Tomek sprawnie wbija się w trzecią długość tego dnia. Dalszy crux nie stanowi większego problemu dla partnera i wartko dochodzi do stanu przed kluczowym wyciągiem. Zmieniamy się na prowadzeniu, kolejne 4 wyciągi dla mnie.
Po solidnej rozgrzewce ruszam miłym zacięciem pokonując je dulfrem. Mijam łatwiejszy teren i na wysokości stanowiska z Luftwaffe w towarzystwie przewodnika z klientką wbijam się w cruxową rysę. Od razu przekonuje się, że nie będzie łatwo przejść OS. Ciąg pompujących ruchów po podchwytach i odciągach w zastraszającym tempie bułuje mi przedramiona. Do tego bardzo słabe stopnie i kończy się tym, że spadam w połowie. Magia patentowania po kilkunastu minutach pozawala mi ponownie wbić się w rysę i przejść ją bez większych problemów. Po krótkim reście na klamce trawersuje lekko schodząc w prawo do stanu przed gwoździem programu.
Wyciąg piąty (VIII) od którego wzięła się nazwa drogi nie bez powodu zawiera słowo 'Beauty'. Startuje i od stanu już zajmująco, dobre chwyty ale dość słabe stopnie. Wbijam się w zacięcie o nieco podobnym charakterze co crux poprzedniego wyciągu z tym, że tutaj o wiele łatwiej. Po pewnym czasie ukazuje mi się półka po której za chwile przyjdzie mi trawersować. Nie bez problemów dostaję się na w/w półkę i tu zaczyna się jazda. Ścianka jest nieznacznie połoga za to pozbawiona kompletnie chwytów. Szybko zdaje sobie sprawę, że jedynym sposobem na przejście jest robienie jak najmniejszych kroków w bok i trzymanie rąk poniżej pasa. Czuje się nieswojo, jestem bliski paniki. Obicie jest komfortowe więc nie chodzi tutaj o lęk przed lotem. Udaje mi się wreszcie złapać krawądy na końcu trawersu i oddycham z ulgą. Ponowne przejście tego miejsca nie wchodziło by w grę - stąd ubytek psychy.
Szybko okazuje się, że to nie koniec zabawy na tym wyciągu. Widze dwa patenty na ruszenie z półki. Prawy po podchwytach i lewy po krawądkach do półki. Startuje lewym i po dwóch ruchach - zonk!
Nie ma opcji przejść dalej więc jedyną opcją jest wycof nogami 30cm w dół na półkę!
Nerwowo zapinam krawądy z całej siły czując jak napier.dala mnie nieszczęsny troczek. Zostało jakieś 10cm, nie dostanę! Zostaje jedna opcja - skok. Gdy staje na półce nerwowo zamiatam całą sciane w poszukiwaniu tarcia i zahaczam o plakietkę. Do teraz nie wiem czy to mnie uratowało przed lotem.
Startuje prawym patentem który po odnalezieniu okazuje się banalny!
Jestem już w okapiku i powoli witam się z gąską...
Startuję i ogarnia mnie smutek
Samo wbicie się w zacięcie o wycenie VII- niszczy mi psychę. Tak technicznych i jednoczeście siłowych ruchów chyba jeszcze nie robiłem w Tatrach. Do tego lufa coraz konkretniejsza. Kwestia patentów w tym miejscu jest kluczowa, chyba nie wymyśliłem optymalnego. Dochodzę do stanu po 5m zacięcia i komino-rysy z dwoma konkretnymi klinami i wpinam się na pełnym przybloku do stanu. Ku.rwa!
Wyciąg nr 6, (VIII). Ruszam pewny siebie sądząc, że nic gorszego mnie już dziś nie czeka...
Od startu trudno, trawers po obłej półce zaczyna pompować. Na szczęście na filarku klameczki pozwalają odetchnąć. Szybko orientuje się, że jestem w najbardziej eksponowanym miejscu na drodze.
Wpinam się w haka i lece zajmującym dulfrem po prawej stronie filarku przechodzącego w kant, kolejna klama. Restuję dość krótko z racji słabych stopni. Ciąg plakietek wskazuje przewinięcie się przez kant na połogą płytkę i podejście pod okapy. Łapię kant i już wiem, że wpinka będzie przej.ebana. Siadam tak głęboko jak tylko się da na lewej nodzę i trzymając daleki odciąg w pełnym napięciu robię wpinkę. Uff.
Łapiąc kant w kilku miejscach orientuje się, że wszędzie jest tak samo obły. Trawersuje w lewo po małych ale dość dobrych stopniach i przewijam się czujnie na płytkę. Odtąd wpinkę mam za kantem.
Oglądam płytkę i znajduję kilka krawądek, wpinka daleko - nie zrobię. Szybko wymyślam patent ale odwagi coraz mniej. A przewodnik sugerował wziąć podwójną line..
Zapinka na prawą ręke, lewa do krawądki. Wchodzę wysoko na lewą nogę i zapinając lewą ręką brzytwę czuję, że skontuzjowany palec 2.5 miesiące temu nie odzyskał swojej bazowej siły. Wypycham się używając wszystkich sił, czując jak kwarcowata krawądka powoli mi wyjeżdża. Na szczęście głowa jeszcze pracuje jak należy i szybko orientuje się, że wejście jeszcze bardziej na lewą nogę będzie zbawcze. Tak się też dzieje, robię swoją najtrudniejszą wpinkę w życiu i powiększam swoją średnią dzienną użytych wulgaryzmów kilkukrotnie.
Kolejne łatwiejsze już okapiki pokonuje z wielką przyjemnością trzymając duże chwyty z utęsknieniem.
W ostatni wyciąg (VIII-) wbijam się bez chwili wytchnienia chcąc jak najprędzej znaleźć się już na szczycie.
Startuje przyjemną uklamioną rysą wznoszącą się w lewo, półka. Stąd czujny trawers po odciągach w prawo i znów w połóg. Kilka dalszych ruchów po dorbych chwytach doprowadza mnie do kolejnej ale o wiele trudniejszej rysy. Znajduje dość szybko patent lecz jestem daleki od euforii. Kolejna zapinka na lewą rękę, wrócę z cięciwą na palcu..
Biorę blok z nadzieją, że znajdę inny patent. Nie, nie znalazłem.
Kolejna próba, jestem przy rysie. Łapie w podchwyt prawą ręką i sięgam wysoko lewą do krawądki by po chwili zmienić w ścisk. Czuję cały wysiłek tego dnia dokładnie w tym momencie.
Wstawiam wyżej nogi i po chwili 'zastanowienia' (czy brać blok) strzelam do klamy kończącej drogę kwitując ruch konkretnym okrzykiem. Stąd już terenem VII- a potem IV dochodzę na szczyt.
Zmęczenie bierze górę i opieram głowę na głazie szczytowym, co za droga...
American Beauty VIII+, 6.5h.
1 (VII+)RP, 2 (VII-)OS, 3(VII)OS dla Tomka, 4(VIII+)RP druga próba, 5(VIII)OS, 6(VIII)OS, 7(VIII-)RP druga próba dla mnie.
Relacja Tomka:
http://wspinaczka.edu.pl/2017/08/american-beauty.html
