Tak się składa, że od kilku sezonów fundujemy sobie tygodniowy rodzinny wyjazd do Poronina, oczywiście po górach chodzę tylko ja, ale będąc tak blisko Tatr nie sposób nie zorganizować jakiejś akcji. W tym roku pogoda bardzo kapryśna była, przez dwa dni cały czas padało a bardzo często do południa ładnie a po robiła się zlewnia. Do wejścia na Kończystą wybieram właśnie jeden z tych dni, które pogoda dzieli na dwa światy. Dojazd z Poronina do Wyżnich Hag zajmuje mi godzinkę, samochód zostawiam w pobliżu stacji elektriczki i żółtym szlakiem rypanie nad Batyżowiecki Staw. Startuje o 5:30, dojście nad staw zajmuje niecałe dwie godziny z tym, że od pasa w dół jestem całkowicie mokry, nie, nie puściły mi zwieracze
ale dzień wcześniej padał deszcz i przez noc trawy wzdłuż szlaku nie obeschły, więc idąc w sumie mało uczęszczanym szlakiem zbieram całą rosę na siebie, o ile spodnie wyschły to w butach chlupocze woda, super będzie dymanie na mokro Nad stawem 10 min. przerwy i rozpoznanie terenu, ponieważ ubzdurałem sobie, że wejdę granią znad stawu a zejdę żlebem do Stwolskiej Doliny.
Po słowackiej stronie piękna pogoda a po naszej jak jechałem to mgły, że nożem można kroić. Napieram zboczem zasłanym kamieniami i po jakichś 200m trafiam już wyżej na wyraźną ścieżkę i nawet jakieś kopczyki się trafiają. Fajnie się idzie, rześko jest, w nocy był przymrozek bo rosa na trawie ścięta a i na kamieniach jakiś lukier się pojawia, przez co w efektowny sposób kilka razy ratuję się przed upadkiem. Droga jak to droga na grani, byle do góry, w dwóch miejscach trzeba się przewinąć z jednej na drugą stronę grani i w momencie gdy grań spiętrza się w dość lity blok skalny robię obejście lewą stroną. Po przewinięciu się na lewo już widać kowadło i obszerny żleb, którym wychodzi się na szczyt. Na szczyt docieram o 8:30, nawet nie melduję się Koleżance Osobistej Małżonce bo na śniadanie wstają o 9
Na szczycie pełne słońce, zero wiatru i wyraźnie chłodno, ubrałem nawet rękawiczki bo paluchy zdrętwiały. Po naszej stronie dzieje się, chmury przewalają się jak wściekłe a tu cisza i żywej duszy.
Pojadł, odsapnął, pora wleźć na kowadło, nogi mam długie, więc problemu nie ma, przy zejściu w sumie też, lekko na rękach się opuszczam by postawić nogi na odpęknięciu.
Schodzę z kowadła, pakuje manele i żlebem opadającym z wierzchołka schodzę w dolinę. Idzie się spoko, ale nie jest to żleb którym się standardowo wchodzi/schodzi, ponieważ nie widać Stwolskiej Przełęczy, jest schowana za zboczem. W połowie żlebu widzę kilka osób cisnących na Stwolską, dwie dnem doliny a pięć trawersuje Tępą na Stwolską. Docieram bardzo nisko żlebem, ale od dna doliny oddziela mnie kliku metrowy próg, jakoś udaje mi się przewinąć po w sumie gładkich ściankach na prawo do jakiegoś kominka, którym osiągam dno doliny, potem ścieżką dochodzę do magistrali, gdzie składam meldunek Kontroli Lotów, że cel osiągnięty i idąc w tym tempie zdążę na obiadek
Kończysta z wylotu Stwolskiej Doliny.
i z początku szlaku, który przechodzi przez gospodarstwo leśne.
Magistralą docieram do stawu a potem tym samym żółtym szlakiem na dół, przy samochodzie jestem o 12:30, tempo było niezłe, co odczuje dnia następnego w postaci gigantycznych zakwasów, dwa dni kurażu i kąpiel w termach sprawiają jednak, że znów jestem gotowy do akcji
Niby powoli robię sobie też od dłuższego czasu KGP czy KT, ale jednak dopiero w przypadku tych "koron" mogę szczerze powiedzieć / napisać, że "nie ma ciśnienia" 