Jakich to ja nie miałam wybujałych planów tatrzańskich na ten rok. Zakładając, że wrzesień zaskoczy jeszcze co najmniej kilkoma dniami letniej pogody, wymyśliłam sobie drugą część zeszłorocznej epopei rozdziewiczającej, a ofiarą miały paść głównie wysokie słowackie szczyty. Ale że życie to zazwyczaj jeden konkretny pisofszit – wszystko się posypało. Wrzesień jaki jest każdy widzi, najlepszy termin zajęła mi potyczka z urzędem skarbowym, okienka czasowe wynajętego górskiego wspólnika przestały się zgrywać z moimi i tak przebimbałam 3 tygodnie. W końcu mówię sobie dość czekania, bo zostanę z niczym i choć prognozy nie były powalające, wpakowałam się w nocny pociąg (po raz pierwszy od 18 lat) i o siódmej rano potargana i niewyspana stanęłam na świętej zakopiańskiej ziemi. Plan dnia zrodził się szybko, wymuszony przez kilka czynników.
Czwartek: Tatry Bielskie
Miało wiać i wiało. Korzystając z własnego doświadczenia sprzed dwóch lat i dodatkowo potwierdzonym przez magisa i e_l, że Bielskie halny omija, złapałam ostatnią poranną Stramę i pomknęłam do Tatrzańskiej Jaworzyny. Poprzednim razem wędrowałam na Szeroką Przełęcz ze Strednicy i z powrotem i prawdę mówiąc oprócz rewelacyjnego widoku spod Płaczliwej Skały na Wysokie Tatry nie wspominam za dobrze tej trasy (błoto i ślisko). Ale wybór Doliny Zadnich Koperszadów okazał się strzałem w dziesiątkę – wygodnie, sucho, las nie ograniczał widoków, ludzi jak na lekarstwo, a jedyne, na co ponarzekałam, to stanowczo za dużo zieleni i za mało jesieni.
Uwielbiam bezpośredni dostęp do rwących potoczków
Kopiuj ->wklej Polana Białej Wody
Fragment ścieżki edukacyjnej, a lekcja chyba była o tym, że nie wolno bić mniejszego, bo ci ręka uschnie
Pełna beztroska i sielskie klimaty, brakuje tylko stadka owiec
Trochę kiczu
Nareszcie trochę więcej kolorów, szkoda tylko, że takie widoki są za plecami, ale napatrzę się jeszcze w drodze powrotnej
Debiut na Kopskim Sedle i Vysnym Kopskim Sedle udany
Rozważałam jeszcze spuszczenie się w okolice Białego Stawu, ale jeden rzut oka w dół wystarczył do stwierdzenia, że dla kilku kałuż nie będę się wysilać
Ostatnie spojrzenie na Tatry Bielskie i spadam
Wracając gapiłam się na fenowe cuda natury – wszędzie wielki błękit, a w tym czasie góry okryły się pianą z 1000000 jajek – równie efektowne co złowieszcze, a przekonaliśmy się wieczorem, kiedy bałwan z rykiem wtoczył się do Zakopanego, aż trzeszczały okna, a poprzewracane butelki tłukły się po dziedzińcu.
cdn
Po kwadransie doszło do kompromisu - słońce out, deszcz out, chmury stay tuned. Radary chyba nie kłamią, widać wyraźnie całkiem sporą dziurę w opadach, pytanie tylko na jak długo otworzy się to okienko. Pomysłu nie miałam za grosz, w którą stronę uderzyć. Godzina była już późna (jak na moje standardy), szlaki niskie i wysokie mokre, no i przede wszystkim nie miałam zamiaru zmoknąć. W drodze do busa postanowiłam odwiedzić Kościelliską, w której już wieki nie byłam, dalej Iwaniacka, Ornak, a o reszcie zdecydują warunki sprawdzone na miejscu.
Wydaje mi się, że ilekroć się nim nie przemieszczałam, to zawsze pod górę i chyba zawsze było sucho. Błota zrobionego przez zrywkę nie liczę, bo ten odcinek jest względnie krótki, ale do wchodzenia uważałam go za zupełnie przyzwoity. W dół zaś – katastrofa. 
