Do popełnienia tej relacji natchnął mnie _Sokrates_, który odkopał swoje wspomnienia z 2018. Postanowiłam, że i ja wrócę pamięcią do tego roku i w ramach terapii urlopowej (musiałam wziąć 10 dni zaległego urlopu) wrzucę słów kilka, a może nawet więcej, z moich - jak na razie - ostatnich tatrzańskich wyjazdów.
Zaskakujących i nikomu nieznanych zakątków się nie spodziewajcie. Dla nielubiących czytać spora dawka zdjęć.
To tyle tytułem przedwstępu, a tytułem wstępu...
Jako, że lubię stopniowo podbijać sobie poprzeczkę i z roku na roku zmierzać coraz dalej i wyżej, w 2016 "zdobyłam" swój pierwszy dwutysięcznik, jakim był... UWAGA, UWAGA... Beskid, przedłużając w ten sposób wejście na Kasprowy. Aby nie powielać trasy, schodziłam przez przełęcz Liliowe, gdzie na ścieżce spotkałam taką oto piękność:
W sumie Beskid zainicjował kolekcjonowanie tatrzańskich dwutysięczników. Rok później łupem padły Czerwone Wierchy, Wołowiec, zaś w 2018 jeszcze kilka innych...
30.06.-05.07.2018
30.06.
Po przyjeździe jak zwykle potrzebna jakaś rozgrzeweczka, coby złapać trochę aklimatyzacji
Na rozgrzewkę zawsze wybieram spośród tria: Nosal, Sarnia lub Kopieniec. Dotychczas walka była wyrównana. 3 wizyty na Sarniej, 2 na Kopieńcu i 2 na Nosalu. Było więc oczywiste, że któryś z nich dogoni Sarnią, a że byłam zmęczona podróżą, to poszłam na łatwiznę. Ee, znaczy się, na Nosala.
01.07.
Na ten dzień plany były bardziej ambitne. Pogoda szczególnie nie rozpieszczała, pochmurno niesamowicie i chłodno również. Nie mogło to jednak stanąć na przeszkodzie do realizacji celu.
Trzydniowiański Wierch przez Kulawiec. Strasznie niewygodne podejście wbiło się w pamięć, tak jak każdy krok odbijał się na kolanach... Dopiero po wejściu w rejon kosówki można było coś dostrzec.
Trzydniowiański odhaczony, dalej ścieżką obok Czubika na Kończysty.
Czubik
Spojrzenie za siebie
Zmrożony Kończysty
W sumie niezbyt dobrze oszacowałam zapotrzebowanie na płyny i po pewnym czasie zapas się wyczerpał, ale... Zostało jeszcze trochę herbaty w termosie, na zboczu zalegało sporo szronu i tak oto na 2000 m. n.p.m. przy temperaturze oscylującej w okolicach 0 raczyłam się istną Ice Tea
Na zdrowiu się to nie odbiło, a trzeba było iść dalej. Starorobociański czekał. Co prawda, mógłby czekać dłużej, nie wydawało się, aby dokądś się wybierał, za to coraz niżej opadały chmury i nie był to dobry zwiastun...Achhh, te charakterystyczne dwie "szramy"...
W drodze do Siwej Przełęczy
Zdjęć ze szczytu brak, bo i tak nie było niczego widać
Nowy rekord wysokości jednak ustanowiony, a na szczycie ponownie spotkałam troje Ślązaków (pozdrowienia, jeśli ktoś to przeczyta ) i postanowiliśmy razem schodzić. W okolicach Siwej Przełęczy już można było odczuć spełniające się prognozy. Kolano nie pozwalało jednak przyspieszyć, spowalniał mnie ból, jaki zaczęłam odczuwać po schyleniu się po wodę podczas schodzenia z Wołowca w 2017, ale trzeba było zacisnąć zęby i spróbować jak najszybciej wejść las. Tam aparat do plecaka, na plecak pokrowiec i dalej w drogę. Pod koniec leśnego odcinka mijam Ślązaczkę, która mocno wystrzeliła do przodu i postanowiła zaczekać na dwoje pozostałych, więc dalej idę sama. Zmoknięta, po kostki w błocie. Jakaż była ulga, kiedy można było wstąpić na utwardzoną ścieżkę w Chochołowskiej. Cóż, ulga jednak nie była kompletna. Nogom lepiej, za to pęcherzowi coraz gorzej. Z niechęcią spojrzałam w stronę mijanych ToiToi, pamiętając, że u wlotu doliny przecież jakieś knajpki są... Zadowolona podchodzę do pierwszej z nich z pytaniem o możliwość poznania tutejszego sanitariatu, ale miła pani odpowiedziała "akurat dzisiaj nieczynne". O żesz... Wystawiony na ciężką próbę pęcherz nie dał się jednak złamać.02.07.
Rzeczy musiały przeschnąć, nogi odpocząć, więc spacer do Sanktuarium, a potem urodzinowo do Samanty na pyszne ciacha i białą pitną czekoladę. Słodko na maxa, ale w górach takie grzeszki łatwiej wybaczać niż na nizinach. Szczególnie po wizycie w takim miejscu.
03.07.
Po słodkim, dosłownie, lenistwie trzeba było nabrać trochę wysokości. Dzień zapowiadał się pięknie, tłumy zmierzające do Palenicy, ani potem sunące po asfalcie, nie przerażały, a im szybciej, im dalej, tym mniej ludzi... Nad MOkiem dość jeszcze spokojnie było.
Na początku "ceprostrady" spotykam pewną miłą panią, wyraźnie 60+, z którą potem miałam jeszcze okazję zamienić kilka słów w okolicach Wielkiego Stawu Polskiego i końcowym fragmencie Doliny Roztoki.
"Ceprostrada" urzeka mnie widokami i... przyjemnością podejścia. Trasa dość długa, ale jednocześnie łagodnie nachylona, na co kolana "lubimy to".
Od Szpiglasowej jeszcze kawałeczek. Potem trzeba było opracować, gdzie nogę postawić, którą skałę chwycić, ale nie odczuwałam tego jako trudności w przeciwieństwie do tego, co czekało mnie kolejnego dnia... Ze Szpiglasowego widoki godne wielu ujęć, choć tu wrzucę tylko jedno.
Na szczycie jednak zimno, wysokość robi swoje, więc wypadałoby schodzić. Znów do Szpiglasowej, a stamtąd do D5SP. Żelastwo nie okazało się ciężkie do strawienia. Nie było przepaści, spokojnie można było schodzić, robiąc przerwy umożliwiające innym wejście.
Trudno było oderwać wzrok i skupić się na dalszej wędrówce...
Powrót szlakiem przez Siklawę, na kamieniach znów pojawił się ból w kolanie, ale po zejściu do doliny na szczęście się ulotnił.
04.07.
A potem był on... Ten kształt... I jednak ta ciekawość podsycana obawami. Sporo tutaj wypytywałam o podejście na Kościelec, ale na świeżo odczucia są zupełnie inne.
Pogoda świetna, słonecznie, wariant najprostszy z możliwych, czyli przez Boczań, Przełęcz między Kopami, od Czarnego Stawu Gąsienicowego.
Do Karbu doszłam rok wcześniej, więc ten odcinek niczym mnie nie zaskoczył. Potem zaczęły się schody... Nie dosłownie. Pierwszym miejscem, w którym pomyślałam o wycofie, był ten magiczny kominek. Gdyby nie pomocna dłoń pewnej schodzącej pani, chyba bym sobie odpuściła. No dobra, udało się, ale co dalej? No to dreptam... Widok ścieżki nie napawał mnie optymizmem, ale spotkałam kolejną miłą i pomocną istotę. Pan Darek na szczęście podążał w stronę szczytu, więc połączyliśmy siły i zabijając niepokój rozmową, szliśmy dalej. Coraz bardziej przeszkadzał aparat, wiec wylądował w plecaku i zyskałam troszkę komfortu. Leżąca płyta skalna ze szczelinką nie okazała się problemem, ale parę trudnych dla mnie miejsc jeszcze się znalazło. Najgorzej było tuż pod szczytem, ale uff... Jak usiadłam, tak się nie ruszałam
Wyjęłam na chwilkę aparat, cyk cyk kilka zdjęć i tylko pojawiające się myśli... "Jak ja do cholery tutaj weszłam?" i "Jak ja do cholery stąd zejdę?".
Serce biło dość mocno, krew krążyła szybkim tempem, ale wbrew obawom zejście dla mnie okazało się łatwiejsze. Gdzieniegdzie zastosowałam znany mi z kopuły szczytowej Giewontu "dupoślizg", który umożliwiał tracenie wysokości. Nawet kominek przy zejściu okazał się przyjazny, a pokonanie go tyłem do ściany - po uprzednim tymczasowym pozbyciu się plecaka - nie przysporzyło problemów. Dalej Pan Darek podążył w stronę CSG, ja zeszłam mniej stromym wariantem, łącząc się w stadko z trzema innymi osobami. Każdy był z innej "parafii", a po miłej pogawędce i dotarciu do schroniska drogi nasze się rozeszły.
Wtedy sobie powtarzałam "nigdy więcej", ale jak już emocje opadły, czas minął, to pomyślałam "może jednak, chętnie bym znowu się tam wybrała", zastrzegając sobie jednak, że sama bym nie chciała pójść, a przecież nie mogę zawsze liczyć, że trafię na kogoś pomocnego
05.03.
Dzień wyjazdu, luzik, wjazd na Butorowy i spacer po Gubałówce. Słońce grzało niemiłosiernie...
Nawet jeżdżąc w góry samotnie, nie jest się tam samemu/samej. Zawsze można na kogoś liczyć i z kimś zamienić kilka słów.
Część pierwsza wyjazdowego dwupaku z 2018 za mną, jutro postaram się napisać drugą i zarazem ostatnią, jeśli mnie moce twórcze nie opuszczą
Zawodowo się wywracam przy poślizgu, może pozostanę przy cepro - i innych stradach w górach 
.
.