Jako, że lipcowy plan wyjazdu w Alpy nadal był realny do wykonania, postanowiliśmy treningowo zrobić jakąś grubszą tatrzańską akcję, padło na odkładaną od kilku sezonów Grań Wideł. Początkiem lipca udaje się przyfilować ładniejszą niedzielę bez popołudniowych burz, więc w trójkę ruszamy do Tatrzańskiej Łomnicy. Wjeżdżamy na najwyższy poziom parkingu, co by nie musieć robić za dużego przewyższenia
Powolutku koło szóstej ruszyliśmy do góry.
Pogoda piękna, pomimo wczesnej pory gorąco a do zrobienia jest mocne 1500m w górę.
Królowa piękna jak zwykle
A my po tym gruzie w tym upale.
Docieramy do Skalnego Stawu i troszkę nam schodzi zanim namierzamy ścieżkę w kierunku Łomnickiej Przełęczy, tyle razy stamtąd schodziliśmy, ale zawsze w nocy
Ślady starego szlaku nadal są widoczne, ale wzdłuż wyciągu wydeptana jest nowa ścieżka, prosto w górę, nią dochodzimy do górnej stacji wyciągu, stąd kilka kroków na przełęcz.
Gdzie tam do szczytu.
Pośrednia Grań, najs
Pora ruszyć w górę.
Jakoś za wcześnie robimy trawers w kierunku żlebu, którym idzie szlak z łańcuchami i jesteśmy kilkadziesiąt metrów niżej, troszkę łażenia w jedynkowym terenie sobie dołożyliśmy. Ja odbijam w pewnym momencie za żeberko ograniczające żleb z lewej i trafiam na początek znanej mi drogi.
Po kilku metrach i tak dołączam do reszty ekipy bo szlak wchodzi w żleb, razem pokonujemy ostatnie metry na szczyt.
Trzy godziny z hakiem zajmuje nam wejście
Podstawa to sesjona na Tytanicu 
Na szczycie toczy się normalne życie.
Wbijamy do baru, a tam nie ma Kofoli !!!
Zostaje wypić kawkę i jakiś napój.
Podziwiamy jednocześnie grań, na której zaraz się znajdziemy
Robimy rozpierduchę ze szpeju na podeście, obok dwóch Czechów też się szykuje do akcji, wcześniej skrupulatnie deptali nam po piętach przy podejściu na szczyt.
Wystrojeni robimy jeszcze fotkę, by potem ku wielkiemu zdziwieniu gapiów wyjść za płotek
Zejście do początku grani nie należy do atrakcyjnych ani przyjemnych, kruszyzna a na koniec trawersik po mokrych płytach.
C.D.N.
Pozostało zejść do parkingu.
Ze szczytu Kieżmara nie wygląda tak imponująco jak z przełęczy.