Wreszcie Słowacja otwarta- tym razem w piątek wieczorem zjechaliśmy z Anią do Javoriny, Ela, Andrzej byli tam już od paru godzin, nas zatrzymały korki na Zakopiance (pożar auta przed Głogoczowem). To było w zeszłym tygodniu, 18.VI. Zapowiadał się upał, co dla starych ludzi oznacza problemy. Więc dobrze jest wybrać się na coś małego. Ania zaproponowała Mały Jaworowy od Zawracika. Czemu nie, w końcu jeszcze tam nie byłem. W górach śniegu moc, więc czekan, raki, nie wiadomo, jakie trudności na grani, więc i lina i tak się trochę szpejów uzbierało. Żadne tam "light & fast". Wyszło, że warto zacząć na rowerach, bo legalnie do Belovodskiej Polany można dojechać (od domku w Javorinie jakieś pół godziny). Ela pozwoliła mi na stałe zostawić dwa rowerki w szopie, tylko dopompowałem i ruszamy. Do hotelu jest pod górkę, za to do Łysej Polany cały czas prawie 4 km w dół . Za ( a właściwie nad) Anią widać Lodowy
Teraz, już za Łysą Polaną pomału doliną pod górę
I wreszcie widoki, za którymi tak tęskniliśmy
Oczywiście, rowerki zostały pod wiatą, koło leśniczówki. Po drodze nikogo nie spotykamy- poza grupką z przewodnikiem na Łysej, jeszcze przed szlabanem do doliny. Wciąż gorąco.
Więc może od razu przejdźmy wyżej. Nad Zawracikiem Rówienkowym w słońcu lśni jakiś ring, myślałem, że do asekuracji. A tam przymocowana na kleju staromodna ósemka z pętlą i obok fotografia na niewielkiej plakietce jakiegoś 30-paro letniego Słowaka, który, niestety, zginął gdzieś w okolicy, chyba w 2018 roku. W pobliżu nie ma większych trudności- może poza pierwszym spiętrzeniem grani, które da się obejść ścieżką. W zejściu można mieć problemy, schodząc później woleliśmy trzymać się do końca ścieżki.
Tylko dojście do niej trawersem w lewo może być czujne, jeśli nie chcemy się zbytnio obniżać -bo dość krucho. Idąc tak jak my -z przełęczy na wprost do góry i lekko skosem w lewo trzeba rzeczywiście uważać, bo można się zapchać, przez moment lekko w okolicach jedynki -Ania zażyczyła sobie, by w tym miejscu trochę użyć asekuracji- dosłownie parę metrów. Potem docieramy na łatwy trawiasty teren ze ścieżką, która wyprowadza na płaski, ale bardzo eksponowany, długi fragment grani szczytowej, znowu trochę wspinania. Od liny robi mi się jeszcze bardziej gorąco,więc zdejmuję ją z pleców. Zostawiliśmy linę na trawkach i dalej na lekko żywcujemy po grani.
Najwyższy punkt grani jest chyba najbliżej obniżenia w kierunku Przełęczy Rozdziele, nie ma vrchlovej knihi, tak na oko- to tam jest wierzchołek, gdzie stoi Ania. W tym dniu by mecz Polska-Hiszpania, więc zabraliśmy akcesoria kibica - i z wysokości ok. 2385 -chyba poskutkowało.
W drodze powrotnej trzymamy się ścieżki, lina niepotrzebna, ale trawers przez kruchą rynnę tuż nad Zawracikiem nie był zbyt przyjemny. Schodząc z przełęczy w stromym śniegu trzeba, rzecz jasna, uważać. Czekan wbity po głowicę i 30 m liny pozwalają ubezpieczać zejście najbardziej stromym fragmentem. Chociaż na śniegu widać ślady, że i tędy niedawno ktoś zjeżdżał na nartach. A potem dłuugie zejście. I czekające mnie 2 tygodnie sesji.
