Rozmyślił się.
Ja jak coś piszę, to stało się, znaczy biorę na klatę.

Relacje wrzuciłeś spoko, ale masz podejrzany nick i potraktowano Cię jak spamera.

jakby było coś z 666 albo 69 to może

dla Anke

PTTK Łazik

góry są dla wszystkich

Chyba nazbyt wytarty slogan.
Taki jakiś socjalistyczny.
Wolę: "Góry dla rozważnych".
Nazbyt wiele ostatnio wypadków, nawet ludzi, zdawałoby się, obytych w górach, którym w jakimś momencie zabrakło rozwagi. I to tak, że krzyczeć się chce...
Chociaż można wejść na Kazbek w skarpetkach na rękach, a na Rysy w adidasach i rakach.
Przeciez też "góry to wolność"... podobnie jak "dla wszystkich"

Znaczy się o górach-górach pisałem, chociaż w różnych warunkach różne góry niosą różne zagrożenia.

wiele osób nie zdaje sobie powagi np na temat trudności w górach nawet tych małych i wybierają się tam totalnie nieprzygotowani - wiadomo nie trzeba mieć czekana i raków przeważnie w niższych partiach ale wyjście n atrasę parogodzinną w zimę w trampkach i np obcisłych spodniach typu lajkra - wiem góry są dla wszystkich ale ... parę lat temu było jakoś lepiej...

Nazbyt wiele ostatnio wypadków, nawet ludzi, zdawałoby się, obytych w górach, którym w jakimś momencie zabrakło rozwagi. I to tak, że krzyczeć się chce..

dobry taternik to stary taternik, ale nie wszyscy są dobrzy

Jasne. Kiedyś chodziło się w góry w tym co było. Buty taternickie to rarytas, wspinaczka z sizalową liną, asekuracja z klucza. Kurtka puchowa, to było coś. Raki, czekan to rarytasy. "Szturmowa dwójka" jednopowłokowa z gumowaną podłogą którą dostałem po ojcu, chociaż ważyła ze 7-8 kg wzbudzała zazdrość.
.

rozpisałem się

Słońce zaszło, ale księżyc ładnie świecił, szedłem bez czołówki. Problem był z miejscem na biwak. Śniegu mało, lód i kamienie, płaskiego miejsca brak. Tak se idę z kijkami w górę, w dół, w górę... ostro w górę... śnieg z miękkiego zrobił się betonowy. Niefajnie, nie mam jak w tym miejscu założyć raków, plecaka nawet nie zdejmę, żeby odpiąć czekan. Nie ma opcji, muszę w górę, jak pojadę, to uj wi gdzie się zatrzymam. Dłubię butami stopnie i powoli, długo w górę.
Jezus mnie kocha, jest wypłaszczenie i we wklęsłości terenu nawiany śnieg, jakieś 5x15metrów. Ryję w śniegu platformę, ale płytko jest. Do tego na krawędzi grani. Dobre i to. Rozkładam się, topię śnieg, termos i liofilizat jest. Wieje. Jeszcze się rozglądam za umywalką, brak. Trudno, będę szczał do worka po lifie.
Spałem ok 2-3 godziny. Wiatr się wściekł, wieje bezustannie, monotonnie szarpiąc namiotem. Jest dobrze zakotwiony, ale bałem się, że tropik oderwie. Próbowałem zasnąć, ale nic z tego. Przed 4.00 dość tego, robię śniadanie, zwijam się ostrożnie, zapinam raki, czekan na szpejarce i ogień

Na Płaczliwym wiatr mnie tak sponiewierał, że dwa razy musiałem hamować poślizg czekanem

Jest płaskie miejsce, osłonięte wantą, kopię głęboko, starannie okopuję namiot i odpalam maszynkę. Schab w koperku. Umywalki też nie ma. Dopiero szarówka, ale kładę się spać. Długo nie pospałem. Tym razem wiało inaczej. Cisza, znienacka ostre uderzenie i spokój. Dziwne, że raz z jednej, raz z drugiej strony. Nie śpię. O 23.00 przyszły na raz trzy sms-y, wysłane przez osoby, które wiedziały, gdzie idę. Brat napisał o śmierci taternika na Świcy. Tam była kostucha. Wcześniej nie było zasięgu, pewnie wiatr przywiał... Interwały miedzy podmuchami coraz krótsze, wieje tak, że podnosi mnie z namiotem. Powyrywało większość śledzi, tylko czekan wbity po głowicę trzyma. Leżę w poprzek namiotu, przy scianach, w ten sposób przytrzymując namiot. Sufit mnie przygniata raz z jednej, raz z drugiej strony. Kochany stelaż DAC wytrzymał. Do rana nawet się nie zdrzemnąłem, podrzucany z namiotem aktywnie zapierałem się w namiocie. Rano nie było szansy na rozpalenie kuchenki. Nerwowo pozbierałem bety, leżąc na namiocie zwinąłem go i zastanawiam się, czy wrócić na Ostry?
Zdecydował wiatr, porywając łopatę. Zakładam plecak i za nią w dół

Trochę poryłem w kosówce, obchodząc wodospady, w ciszy i na lajcie przez las. Ale dość tego, wracam. Zastanawiałem się, czy na Wołowiec, czy Jarząbczy, ale poszedłem na Dziurawą Przełęcz. Na grani piździło ostro, trzeba było kucać i używać czekana przed wiatrem, więc postanowione.

Mnie tez zdarza się rozpisać, a głupoty robię znacznie częściej.