Tegoroczną Alpiniadę zaczynamy od wizyty w Saint Moritz, gdzie lądujemy po całonocnej jeździe niemieckimi i szwajcarskim autostradami (jak się okazało dwa tygodnie po imprezie, również austriackimi
) Oczywiście nie pławimy się w luksusach tego kurortu a prozaicznie zatrzymujemy się by jeden z członków ekipy mógł zakupić internety i pracować na urlopie Po południu osiągamy pierwszy cel wyjazdu, parking w dolinie Morteratsch. Już z parkingu uwagę przykuwa widok szczytów, które będziemy odwiedzać przez kolejne cztery dni. Szybki przepak i ruszamy w górę doliny, szlak wiedzie moreną boczną lodowca Morteratsch, największego w kantonie Gryzonia i w Alpach Wschodnich. Doliną poruszamy się w głąb Masywu Bernina, powierzchnia lodowca znajduje się dobre 100m pod nami a gdzieniegdzie pomimo, że mamy koniec lipca kwitną jeszcze różaneczniki. Szlak nie jest ani długi, ani stromy, ale po średnio przespanej nocy i w sporym upale idzie się ciężko, do przejścia jest 12km i 700m przewyższenia. Celem jest schronisko Boval, niewielki obiekt położony na zboczach Piz Boval i u stóp naszego pierwszego górskiego celu tego wyjazdu Piz Morteratsch. Po degustacji serwowanego w schronisku radlerka człowiek staje na nogi i w końcu, może skupić się na pięknie górskiego otoczenia. Kolacja w schronisku wchodzi jak złoto, ja szybko pakuje się do łóżka, trzeba odespać bo nazajutrz jest sporo kilometrów do zrobienia. Śniadanie jest o czwartej, godzinę później jako ostatni razem z Mikołajem wychodzimy ze schroniska. Do zrobienia 1200m w górę. Szybko doganiamy peleton szturmujący wschodnią ścianę Piz Boval. Na podejściu do pierwszych trudności łapiemy piękny wschód słońca, do tej pory teren był łatwy, rozległe rumowiska i śnieżne pola do przejścia bez raków. Pierwsza bariera to pionowy uskok ściany, na który dostajemy się po drabinie i kilku klamrach. Razem z Mikołajem działamy w jednym zespole, więc dość sprawnie poruszamy się w górę ściany bez liny, miejscami jest stromo, ale skała jest dobrze urzeźbiona i szybko docieramy na przełęcz. Z przełęczy po skałach sprawnie schodzimy kilka metrów na lodowiec, gdzie wiążemy się i powoli już do szczytu poruszamy się śnieżno-lodowym terenem. Lodowiec nie jest skomplikowany i wygląda całkiem ładnie, więc sprawnie wchodzimy na pierwszy szczyt w masywie, Piz Morteratsch 3751m. Szczyt nie uraczył nas widokami, a jest z niego piękny widok na wijącą się po przeciwnej stronie piękną Białą Grań (Biancograt) na Piz Bernina, na której staniemy za dwa dni. Górka jest aklimatyzacyjna, więc na szczycie spędzamy chwilę i schodzimy jako ostatnie zespoły całą ekipą. Szybko wracamy do punktu zejścia na lodowiec, ale nie wracamy do schroniska startu a schodzimy lodowcem na drugą stronę do schroniska Tschierva. Zejście jest łatwym lodowcem i ciągnącym się w nieskończoność rozległym rumowiskiem, ostatnie metry zejścia pokrywają się z podejściem na Piz Bernina, więc mamy przy okazji zaliczony mały rekonesans. W schronisku Tschierva zostawiamy cały sprzęt i na lekko schodzimy do Pontresiny, by na następny dzień podejść od tego samego schroniska i wejść na główny cel tego wyjazdu Piz Bernina.
https://zapodaj.net/plik-zOW5hxPa2h
https://zapodaj.net/plik-UzCqqU6Ipw
https://zapodaj.net/plik-zLFRa4tQSD
https://zapodaj.net/plik-bpIdrYylX2
https://zapodaj.net/plik-DpiCmQPc72
https://zapodaj.net/plik-kmfCiMPu4H
https://zapodaj.net/plik-6DuCek8XpH
https://zapodaj.net/plik-gQZ0YpTuXf
https://zapodaj.net/plik-3vyB2ihye0
https://zapodaj.net/plik-7Sabs5fy04
https://zapodaj.net/plik-vT0fbsQL8U
https://zapodaj.net/plik-OZW2zkWIiW
https://zapodaj.net/plik-NXzPXtKKyL
https://zapodaj.net/plik-Fe7FqE9281
https://zapodaj.net/plik-97AIiG74N6
https://zapodaj.net/plik-ODhHN0328A
https://zapodaj.net/plik-kbZ5KF4swy
https://zapodaj.net/plik-VW8515QCyK
https://zapodaj.net/plik-TD8cZxY7HG
https://zapodaj.net/plik-GUlFrIWeUF
Z tarasu schroniska, gdzie nawadnianie i regeneracja idzie pełną parą podziwiamy profil Biancograt, fizycznie już się bardziej nie przygotujemy, pozostało poukładać sobie w głowie, że przed nami naprawdę spore wyzwanie, grunt że pogoda ma sprzyjać i warunki są odpowiednie. Śniadanko wjeżdża o 3 a koło 4 startujemy szlakiem w górną część doliny. Początkowo to ścieżka idąca zboczem doliny i górną częścią bardzo stromej moreny bocznej, więc lepiej się nie potknąć, kilka fragmentów skalnych do przejścia z użyciem rąk a potem rumowiskiem skalnym schodzimy na lodowiec. Lodowiec jest niewielki i bardzo spokojny, stromy w górnej części i ograniczony skalną barierą, gdzie w najniższym jej punkcie znajduje się przełęcz Fuorcla Prievlusa. Na lodowcu nie wiążemy się, ja nawet raków nie ubieram bo śnieg jest bardzo dobry a i sporo stopni jest wydeptanych. Zarówno na ścieżce jak i na lodowcu wyprzedziliśmy sporo osób, przed skalną ścianą na przełęcz mamy dwa zespoły, szlak jest ubezpieczony klamrami i słupkami do asekuracji, miejscami ma pionowy przebieg, więc klamerki trzeba mocno przytulać, tutaj również nie korzystamy z liny, podejście idzie sprawnie, także udaje nam się wejść na przełęcz na wschód słońca. Z przełęczy zaczyna się właściwa droga na Piz Bernina, przed nami do przewspinania spory fragment ściany a potem grani, gdzie znajdują się największe trudności na tej drodze. Tutaj już nie ma żartów, wyciągamy sznurek z plecaka i lecimy z tematem. Przebieg drogi raczej udaje się odczytywać prawidłowo, szczególnie w ścianie, gdzie trzeba zrobić trawers i uderzyć w górę, na grani przebieg drogi jest już oczywisty. Ten fragment jest naprawdę długi, wiedziałem, że będzie tu sporo wspinania, ale nie myślałem, że aż tyle. Grań kończy się kilkumetrowym zjazdem na lodowiec i cyk, już jesteśmy na śnieżnym fragmencie Biancograt. Chwila przerwy, przeszpejenie, coś na ząb i można ruszyć dalej. Poślady jednak cały czas muszą być zwarte bo po paru krokach mamy do pokonania kolejny kluczowy fragment, bardzo stromy trawers pod skalnym zębem. Z jednej strony bardzo stromy lodowiec z drugiej szczelina brzeżna a śnieg już jest lekko odpuszczony na lodowym podkładzie. Ciężko się jakoś asekurować w tym miejscu, idziemy prawie na paluszkach, ważąc każdy krok i kilka razy depcząc rakiem to samo miejsce, czy aby na pewno nie puści po przeniesieniu ciężaru ciała. Wyjście z trawersu jest prosto w górę bo bardzo stromym zboczu, ale wyżej jesteśmy już na bardziej obszernym śnieżnym terenie i spokojnie możemy ruszyć dalej. Kolejne metry w górę i docieramy pod najstromszy fragment grani, do przejścia w lodzi mamy około 30m. Lecimy to na lotnej kręcąc cały czas śruby lodowe, troszkę nam bruździ czeski przewodnik z klientem, który się wtrynia na wykute w zboczu stopnie i jeszcze krzyżuje liny. Mało komfortowa sytuacja, poruszamy się na przednich zębach raków, paluchów już dawno nie czuję od dziabania czekanem, do tego w tym miejscu wieje przenikliwy wiatr a jeszcze trzeba się motać z liną. Udaje się ten fragment szybko przejść, w górnej części odbijamy w lewo gdzie jest więcej śniegu niż lodu i nie trzeba już się asekurować śrubami. Przed nami ostatni już fragment śnieżnej grani, ale najbardziej syty a i nastromienie nie odpuszcza. Docieramy w końcu na Piz Bianco, to śnieżny wierzchołek, który kończy Biancograt. Stąd już jak na widelcu widać wierzchołek Bernina i to jak sporo jeszcze mamy do przejścia. Niesamowite wrażenie robi stroma grań bloku szczytowego, którą prowadzi droga wejściowa. Tutaj kończy się śnieg a do szczytu mamy tylko skalny teren. Po drodze trzy zjazdy w tym jeden powiedziałbym skok przez szczelinę. Mikołaj skacze, ja robię prawie szpagat i dociągam się na drugą stronę, na ekspozycję lepiej nie zwracać uwagi 
Najtrudniejsze jest zejście na lodowiec, jest wąsko i stromo w dół, do tego objeżdżający śnieg. Powoli z nogi na nogę docieramy na przełęcz, z której schodzimy na lodowiec Vadret Pers. Pierwszy fragment lodowca jest dość spokojny, szybko wytracamy wysokość, powoli robi się bardzo ciepło. Środkowy fragment lodowca jest mocno spękany z olbrzymimi szczelinami. Ostatni fragment lodowca jest również spokojny z podejściem pod górę. Końcowy fragment lodowca był już mocno roztopiony i płynący, dlatego po zejściu z niego ja całkowicie zmieniam odzież na zupełnie letnią i buty biegowe, co potem podnosi lekko puls, ponieważ na skalnym trawersie pod Piz Trovat zdarzają się jeszcze fragmenty ze stromymi polami śnieżnymi, ale z dobrze wydeptaną ścieżką. Fragment od lodowca do Diavolezzy ciągnie się w nieskończoność a w słońcu jest strasznie gorąco. Lądujemy w końcu przy górnej stacji kolejki, gdzie znajduje się schronisko i restauracja, ludzi jest jak mrówków. Zalegamy w cieniu i czekamy na Michała z Magdą, którzy ze schroniska Boval przechodząc lodowiec i podchodząc moreną boczną mają do nas dołączyć. Po niecałej godzinie czekania wbijają pod schronisko, mają zamiar zrobić ferratę na Piz Trovat, my mamy dość na dzisiaj, zabieramy ich plecaki i zjeżdżamy kolejką na parking, gdzie zostawiliśmy samochód. Tak kończy się nasza przygoda w Masywie Bernina. Tego samego dnia ruszamy w kierunku dobrze nam znanych górskich rejonów w okolice Saas Grun i Zermett.
.