Relacja z Ama Dablam jest kontynuacją relacji Nepal 2006 i Island Peak.
Podbudowany wejściem na Island Peak śmielej zmierzam w kierunku Ama Dablam naszego głównego celu. Mając ciągle za plecami Lhotse i Island Peak
schodzimy do Dingboche gdzie w 10 litrach wody golę się, biorę prysznic i robię pranie. Nie pytajcie jak - chronione patentem.
Mimo zmęczenia dzielnie pomagam didi ( dziewczynie) w zrobieniu obiadu
smakuje doskonale, czyli dobrze, czyli da się zjeść, ale mięso w całości bo jest z łykowatego jaka ( Władek gdzie golonka z Kolorowej). Po kilku kieliszkach wina i zakąsce z łyski spię doskonale. Ranek budzi sie wspaniałymi widokami na Cholatse, Taboche Peak, Lhotse i Island Peak
Śniadanko i w drogę do B.C. Ama Dablam. Po drodze widoki na dolinę i szczyty okoliczne
Wreszcie około 13 godz. dochodzimy do B.C. Jestem ogromnie zdziwiony ilością namiotów. W porównaniu z B.C. pod Island Peak to prawie miasteczko
Na przeciw nam wychodzą stęsknieni Ela i Wojtek. Po zdjęciu plecaków spotykamy się z ekipą Krzysztofa Wielickiego ( od lewej: Marcin Wielicki, Maciej Berbeka, K.Wielicki, Elżbieta Dziób, kc-19, Artur Hajzer, Dariusz Załuski)
Zaczynamy rozmawiać. K. Wielicki informuje nas, że wybieraja się na zimowe wejście na Nangę Parbat. Wymieniaja uwagi z Mackiem który był kierownikiem nieudanej wyprawy zimowej na Nangę.Wojtek, Ela i ja interesujemy się Ama Dablam. Józek Goździk pokazuje nam swoje odmrożone ręce, a Artur Hajzer mówi, że to góra dla profesjonalistów z niewielkimi ułatwieniami. Robi mi się "dziwnie", ale cóż decyzja podjęta - idę. rozważamy różne warianty ataku szczytowego: z II lub III obozu. Doświadczeni koledzy (Załuski, Hajzer) radzą z III. Maciej jest za atakiem z II. Przemawia za tym pospiech w aklimatyzacji, a więc dodatkowa noc na wysokości nie będzie odpoczynkiem tylko pogłębieniem zmęczenia. Obozy są połozone na wysokości: I 5800, II 6150, a III na 6400 m n.p.m. (schematycznie przebieg drogi na 4 fotce- czerwony kolor to odcinki niewidoczne z tego ujecia - od tyłu). Zapada decyzja , że idziemy z II obozu do ataku szczytowego. A ona stoi i czeka
Idziemy spać. Baza jest na 4500 m n.p.m. więc spię doskonale. Ranek słoneczny , a widoki...
Krzysiek Wielicki zwija z ekipą obóz , a my robiąc poranną toaletę spoglądamy na Taboche Peak
Do I obozu czeka nas 1300 m podejścia, więc w drogę. Wyruszamy w składzie: Nuri(szerpa wysokościowy), Maciej, Ela, Wojtek i ja.
Cóż znów widoki
Po drodze Maciek opowiada o swoim wejściu na Cho Oyu. Na zdjęciu widoczny z prawej masyw, a z lewej Cholatse i Taboche.
Od południowej strony Ama Dablam wygląda groźniej, podobnie jak grań którą trzeba przejść do II obozu
Wreszcie oboz I. Droga dała w dup.
Z jedynki widać grań wiodącą do dwójki. Brrr...
Noc znów koszmarna, prawie nie śpię. Ale ranek super. Szczyt Ama wyglada niepozornie i blisko, ale na 3x zoom-ie.
za to grań do niego prowadząca - tylko dla orłów
Dochodzimy do żółtej ściany - najtrudniejszego technicznie miejsca do pokonania. Spokojnie je przechodzę choć luft pod nogami spory
Kilka widoków z drogi...
Wreszcie obóz II. prawdziwe " orle gniazdo". Namioty ledwo się mieszczą na grani, a wokół przepaść. Wszystko przywiązane do poręczówek.
Kolacja i śniadanie "z tytki". Bardzo słabo śpię w nocy. Rano (5)ruszamy z Nurim i Wojtkiem z zamiarem zdobycia szczytu. Jest strasznie zimno.
Droga jest trudna , ale bez technicznych fajerwerków. Powoli wstaje słońce
Na tym zdjęciu widać serak krtórego część się oderwała i zmiotła obóz trzeci 12 listopada. Zginęło 6 osób. Obóz trzeci znajduje się na przedłużeniu liny poręczowej ( link zdjęcia zrobionego lepszym sprzętem http://www.pza.org.pl/news.acs?id=139025
Dochodzę do III obozu, gdzie spotykam Ryśka Pawłowskiego. Strasznie ciąży mi plecak, więc go zostawiam u ryśka w namiocie. Biorę tylko kurtkę i termos.Ruszamy z Nurim do góry. Nad nami serak i super widoki
Zaczyna się chmurzyć
Spokojnie idziemy do góry, gdy nagle Nuri zostaje odwołany przez radiotelefon na dół. Nie znam angielskiego, a Nuri polskiego nie wiem o co chodzi. Idzie mi się dobrze, więc nie wyobrażam sobie by teraz zawrócić. Przeliczam, że jestem około 150 m nad obozem III to daje wysokość 6550 m n.p.m. - do szczytu 300m. W warunkach tatrzańskich to niecała godzina, a tutaj 3 godziny. Na szczycie będę około 12-13. Nie, nie ma mowy o powrocie, najwyżej pójdę sam. Wiem ,że za mną powinien iść Rysiu Pawłowski - może z nim. Powoli ruszam dalej. Widzę Ryśka jak się do mnie zbliża. " Maciek kazał zaczekać na siebie" mówi do mnie. Sprawa sie wyjaśnia dlaczego Nuri zawrócił. Ela i Wojtek nie czują się na siłach do atakowania szczytu w dniu dzisiejszym, więc Nuri wraca do II obozu po namiot by go rozbić w trójce. Czekam za Maciejem. Słoneczko przygrzewa i godzinka na leniuchowaniu jest taka słodka. Maciej dochodzi do mnie i ruszamy razem
Pod szczytem dopada nas chmura i na szczycie mleko
Jest bardzo zimno, szybko na dół. Pech mnie dopada i gubię rękawicę. Dobrze , że Maciej ma trochę podarta zapasową. Gdzie były dziury to mróz zrobił swoje. Po dwóch godzinach zjazdów jesteśmy w III obozie. Jestem bardzo zmęczony, postanawiam zostać w trójce pomimo strasznej ciasnoty ( 2 - osobowy namiot dla czwórki) i braku "naturalnego środowiska himalaisty" czyli śpiwora. Kładę nogi do plecaka i przykrywam kurtkami puchowymi koleżeństwa.Oprócz Nuriego wszyscy źle śpią.
Rankiem jest potwornie zimno i nie ma co jeść. Szybka herbatka i do dwójki w której czeka Maciej.
W II obozie krótka 1,5 godzinna drzemka.Zwijamy II obóz i w drogę z zamiarem dotarcia do bazy. Macieja plecak waży chyba ze 40 kg, mój trochę mniej, a po drodze żółta ściana
Jesteśmy zbyt zmęczeni by zejść do bazy. Zostajemy w I obozie. Jeść nie ma co, ale wspaniale spię
Rankiem ruszam do bazy, a Maciej do II obozu.
Nie spisząc sie schodzę do bazy o 14. Wita mnie Pemba i śliczne widoki
Po 2 godzinach przychodzi Maciej, po 5 Wojtek. Ela ze względu na lekkie odmrożenia została w bazie wysuniętej. Rano zwijamy bazę
Jeszcze spojrzenie za siebie
i ruszamy w drogę do kraju.
A w kraju najmilsza chwila poranka
A wieczorem Mordor
Tak gorącego powitania się nie spodziewałem. Asi,Agnieszce, Michałowi, Kubie serdeczne dzięki za gościnę, a WSZYSTKIM obecnym wieczorem za wspólna zabawę.
Dziękuję wszystkim za WSPÓLNĄ podróż.
Taka wyprawa to naprawde zupelnie inny swiat. I jeszcze te nazwiska.
Inny świat, połowę z nich to od razu na tapetę by się walnąć chciało 
Jestem pod takim wrażeniem,że mi słów zabrakło.
Wspaniała wyprawa i świetne fotki. Ja chciałbym kiedyś tylko na Kilimandżaro...