„Crimson II” Edge Of Sanity tym razem wyrwał mnie z letargu. Płyta genialna. Jedno z największych osiągnięć szwedzkiego death metalu, dzieło jednego człowieka – choć wydana pod szyldem EOS. Dan Swano, bo o nim mowa pokazał co znaczy profesjonalizm. Czterdzieści trzy minuty wspaniałej muzyki bez zbędnych przerw, w której praktycznie każdy zwolennik ciężkiego grania może znaleźć cos dla siebie. Fani Michała Wiśniewskiego niech zaczną czytać tutaj
.
Zatem nowe siły witalne wstąpiły we mnie od samego rana. A były mi potrzebne, bo nieudana wyprawa w Karkonosze nadwątliła mocno moje morale. Z Dolnego Śląska wygoniła nas paskudna pogoda (zagrożenie powodziowe i takie tam...) i wakacje roku 2006 stanęły zawisły (zawisnęły) na bardzo cieniutkim włosku. Nie miałem ochoty na wcześniejszy powrót do pracy z urlopu, więc w życie zaczęliśmy powoli wcielać plan B. Wybór padł oczywiście na niezawodną w takich i innych sytuacjach Słowację. Lecz tym razem pod lupę poszły obszary mniej mi znane (czyli nie Tatry Wysokie i Zachodnie nie Słowacki Raj), a rejony Liptowskiego Mikulasa.
Podróż przez Zakopiankę do przyjemności nie należy, a jechaliśmy w czwórkę z bagażami Matizem. Ale na autko złego słowa nie powiem. Nie mieliśmy do przejechania jakiejś drastycznej odległości, ale 200 km przy ogromnych korkach to naprawdę sporo. Na pierwszą bazę wybraliśmy miejscowość Liptovski Jan. Miasteczko położone u podnóża Niskich Tatr. Dotarliśmy tam ok. 19 i dość desperacko zaczęliśmy poszukiwać kwatery. Zadanie okazało się być całkiem niełatwe.
W miasteczku pełno ludzi, a ceny wyższe niż w rejonie Wysokich Tatr (minimum 200 koron za nocleg). Ale w końcu po długiej batalii szczęście się do nas uśmiechnęło. Ubytovnia Alfa stała się naszym domem na najbliższych kilka dni. Klimaty trochę jak w akademiku, albo w internacie, ale miało to swój niepowtarzalny urok. No i tylko 150 koron za dobę. W pokojach szerokie wygodne łóżka – idealne dla świeżo upieczonych par (zresztą dla tych mniej świeżych chyba też)
. A na parterze sympatyczne, nastoletnie Słowaczki polewały ciapowanego Corgona. Niby tylko do godziny 22, ale zawsze można było zrobić zapas na wieczorną partyjkę scrabbli. Po zakwaterowaniu można było zacząć myśleć o górskich planach. Niskie Tatry wcześniej znałem z wyprawy na Kralową Holę, w dodatku w gęstej mgle, wiec niewiele pamiętałem z tamtej wycieczki. Okolice głównej grani nie były mi natomiast do tej pory znane (przynajmniej z autopsji).
Na pierwszy ogień poszła Krakova Hola (nie mylić z Kralovą Holą). Różnią się tylko jedną literką a to zupełnie inna bajka. Pogoda rano była świetna, ale oczywiście musieliśmy się dobrze wyspać, co potem odpokutowaliśmy. Jak teraz patrzę na mapę to okazuje się, że była to wyprawa na 10 – 11 godzin nie wliczając w to odpoczynków (a my wyszliśmy dopiero o 11) . Musiałem trochę ściemniać moim towarzyszom, którzy swoją przygodę z górami właściwie dopiero zaczynają. Krakova Hola ma wysokość 1751 m n.p.m., czyli zbliżoną do naszej Babiej Góry. Początkowo szlak biegnie wzdłuż asfaltowej drogi, a następnie skręca w prawo i ostro pnie
się w górę. Teren jest prawie dziewiczy. Podczas wędrówki spotkaliśmy raptem kilka osób, a trasę przechodziliśmy w wakacyjną sobotę przy ładnej pogodzie (przynajmniej na początku). No ale dość ględzenia. Oto kilka fotek ze Zdobywania Krakovej Holi.
Jak widać na ostatnim zdjęciu pogoda przy zejściu nas już nie rozpieszczała. Szczęśliwy, kto wziął urlop w lipcu zeszłego roku. Schodzenie było już wyścigiem z czasem. Robiło się coraz ciemniej a my mieliśmy jeszcze kilka kilometrów przed sobą. Ostatnia część szlaku wiodła pod wyciągiem narciarskim. Koszmar. Ogromna stromizna i śliska trawa. Prawdziwy test dla ścięgien. W końcu już w ciemnościach dotarliśmy do asfaltowej drogi, którą jeszcze jakieś 2 kilometry i byliśmy w Alfie. Okazało się, że Liptovsky Jan leży na wysokości ok. 600 m n.p.m. Zatem pokonaliśmy prawie 1200 m różnicy wzniesień. Nieźle jak na początek.
Po dniu przerwy moi przyjaciele: Józek z Agatą postanowili sobie zrobić kolejny dzień przerwy, czyli wylegiwać się nad Liptovską Marą, a ja z Patrycją postanowiliśmy zaliczyć Dolinę Prosiecką, która leży już w Choczańskich Wierchach. Niezbędny okazał się tu być samochód. Dolina Prosiecka przypomina nieco malownicze kaniony Słowackiego Raju, po drodze w kilku miejscach są zmontowane łańcuchy i drabinki. Jednym słowem to co tygryski lubią najbardziej. Niestety tutaj zaczęły się moje problemy z kartą w aparacie i dlatego ilość zdjęć będzie raczej uboga. A niektóre arcydzieła współczesnej fotografii poszły się po prostu.... Ale wrzucę to co mam.
Po południu oczywiście trochę skropił nas deszczyk, ale warto było. Choćby dla tej tęczy na tle Ostrej i Siwego Wierchu.
Po tej wyprawie dziewczyny postanowiły sobie zrobić dzień odnowy biologicznej (dla Agaty to już trzeci pod rząd)
, a my z Józkiem w męskim gronie postanowiliśmy wejść na najwyższy szczyt Niskich Tatr czyli nie Chopok, jak zapewne pomyślała część z Was a Dziumbir, który mierzy sobie 2043 m i jest wyższy od Chopoka o 20 metrów. Z balkonu bardzo mnie nęciły Trzy Kopy, ale moja propozycja po fali krytyki niestety upadła
. Wyprawa na Dziumbir była możliwa dzięki nieocenionej Pati, która podrzuciła nas samochodem pod Demanovską Jaskinię Svobody. Rano pogoda była wspaniała. Niestety im później tym mgła była większa i chłód okrutny jak na sierpniowy dzień. Ale to w końcu Tatry choć Niskie. Oto dokumentacja fotograficzna z tej trasy...
Dziumbir trzeba przyznać pokonaliśmy profesjonalnie (jak na nas oczywiście). Wyszliśmy wcześnie, a wracając do Alfy mieliśmy jeszcze czas na wysączenie jakiegoś piwka po drodze.
Te kilka dni szybko zleciało i zgodnie z planem postanowiliśmy się przenieść w kolejne urzekające swym pięknem obszary Słowacji. Naszym celem była Terchova w Małej Fatrze i oczywiście górujący nad nią Wielki Rozsutec. Po drodze jadąc samochodem podziwialiśmy wyodrębniający się zdecydowanie z otoczenia Wielki Chocz. Znalezienie noclegu w Terchowej okazało się jeszcze trudniejsze niż w Liptovskim Janie, a ceny zaczynały się od 250 koron w górę. Ale w Małej Fatrze planowaliśmy przebywać tylko przez 2 dni, więc te ceny jakoś przełknęliśmy.
Rano okazało się, że pogoda dopisuje, więc bez zbędnych ceregieli rozpoczęliśmy wycieczkę na osławiony Wielki Rozsutec. Z Terchovej podjechaliśmy samochodem na parking w Stefanowej, a stamtąd juz konsekwentnie pod górkę. Mogliśmy już
w całej okazałości podziwiać cel naszej wyprawy :
Początkowo ścieżką wśród łąk, potem wśród lasu i po ok. 1,30 h dotarliśmy na przełęcz Miedzoholie. Oto widoki z tej przełęczy. Po prawej Stoh z łagodnymi zboczami, którego niestety nie sfotografowałem (kłopoty z kartą SD i korzystałem tylko z pamięci wewnętrznej aparatu, a więc ilość zdjęć ograniczona...). Skupmy się zatem na Rozsutcu. Tak wygląda z przełęczy Miedzoholie...
Przed nami najciekawsze chwile, czyli wspinaczka na skalisty szczyt. Może „wspinaczka” to zbyt szumne słowo w tym przypadku, ale wychodząc na Rozsutec czuje się tatrzański klimat. Oto kilka fotek z tego odcinka:
Po jakichś 40 minutach dotarliśmy na szczyt. Wspaniałe klimaty, trochę przypominające mój ulubiony Siwy Wierch w Tatrach Zachodnich.
Chwila odpoczynku, Złoty Bażant i zaczynamy schodzić na przełęcz Miedzyrozsutce bo zaczyna się delikatnie psuć pogoda. Tak wyglądał Wielki Rozsutec z tego odcinka szlaku.
Z przełęczy juz tylko niecałe pół godzinki na Mały Rozsutec i tu pełne zaskoczenie. Wejście na Małego Rozsutca jest trudniejsze technicznie niż wejście na Wielkiego. Nie oznacza to oczywiście, że trzeba być jakimś wytrawnym turystą aby tam się wdrapać, ale odrobinę koncentracji i obycia z górami to wymaga.
No i stało się. Została mi tylko jedna fotka do zrobienia. Wykorzystałem ją by uwiecznić pierwszą fazę schodzenia z Małego Rozsutca.
Zejście wymaga sporo uwagi, bo teren jest bardzo kruchy. Może nie są to Buczynowe, ale poobijać się wszędzie można. W dodatku jakaś rodzinka z Polski uparła się, że musi komuś zrzucić kamień na głowę, co zdecydowanie zwiększyło emocje. Wyglądali jak siłą wyciągnięci od grilla, a ich zachowanie wydawało się to potwierdzać. Jednak udało nam się dojść do strefy lasu. Tam tradycyjnie złapał nas deszcz, a właściwie burza. Dobrze, że byliśmy już wtedy nisko, bo Rozsutce są mocno narażone na uderzenia piorunów. Zeszliśmy do miejscowości Biały Potok,
a stamtąd już autobusem do Terchowej.
I tak oto minął urlop w tamtym roku. Czasami plan B może śmiało konkurować z wersją A
.
Koniec i bomba, kto czytał trąba
.
Pozdrawiam
Wojtek (Carcass)
P.S. Łukaszu T. - widzisz nie zapomniałem, choć trochę to trwało
.
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Za chwile przeczytam dokładnie i na pewno wyciągne wnioski. W końcu muszę się tam wybrać.
