W koncu troche wolnego a wiec czas zaczac realizowac zimowe plany. Niestety nr.1 na ta zime odparl nasz atak. Ale od początku… Niedziela, ladna pogoda, lawinowa II – tym razem nic mnie nie powstrzyma – jade w tatry. Jak zwykle wyjeżdżamy o 3 i już po 4 jestesmy w Tatrzańskiej Lomnicy. Już po kilku krokach ściągam czapke i rękawiczki – dziwna temperatura jak na luty
Szybko mijamy asfalt i po chwili już jesteśmy na podejściu do Skalnatégo Plesa. Jest dosc stromo ale caly szlak jest wyratrakowany wiec idzie się nie najgorzej. Jeszcze kawalek i docieramy pod budynek dolnej stacji kolejki na Lomnice. Niestety chmury zakrywaja wszystkie szczyty. Nie wyglada to zbyt optymistycznie chociaz za naszymi plecami pojawiaja się pierwsze prmyki słońca.
Jemy sniadanie i planujemy którędy isc. Co chwile podnosze glowe licząc ze próbując wypatrzyc nasz cel - Kieżmarski Szczyt. Niestety chmury zalegaja mniej wiecej od 2000m. ubieramy raki i ruszamy. Idziemy zlebem prosto na huncowski szczyt. Niestety zaczyna wiac a na domiar zlego zaczyna sypac.
Jest stromo ale snieg jest zmrozony wiec jest ok. patrze na zegarek i nie jest dobrze – idziemy wolno i tracimy duzo czasu. Podczas kolejnej przerwy wyciągamy uprzeze, kaski i line. Do grani szczytowej nie jest daleko ale dobrze by było się przyasekurowac. Jednak nie jest to takie proste ponieważ miedzy odcinkami skalnymi sa spore odcinki pol śnieżnych wiec nie ma jak zolozyc przelotow. W koncu docieramy do grani huncowskiego szczytu jednak od głównego wierzcholka dzieli nas jeszcze spory kawalek dosc eksponowanej grani. Idziemy właściwie po suchej skale wiec trzeba naprawde uważać gdzie stawia się raki. Jeszcze kilka minut i po raz pierwszy dzisiaj szczytujemy na wysokości 2351m.
Gran Huncowskiego Szczytu
Na szczycie strasznie wieje ale już co nieco widac. Co chwile nasz wzrok wedruje w kierunku Kieżmarskiego Szczytu. Nie wyglada on zbyt latwo ale po wpatrzeniu się można wypatrzeć jego „slabe” punkty. Oprocz kizmara bardzo efektownie wyglada szczyt lomnicy który znajduje się tuz obok a także tatry bielskie. Zwłaszcza hawran i placzliwa skala.
Hmm którędy się tam dostac….
Kilka fot na szczycie i ruszamy dalej. Teraz czeka nas zejście a właściwie zjazd na huncowska przelecz. Dopiero z przeleczy widac ze jest obejście duzo prostsze. A Pan Chmielowski pisal nie trzymac się grani
niestety wiatr jest coraz mocniejszy. Gdy docieramy do przeleczy chmury znowu zakrywaja lomnice a także kizmarskiego na którego zmierzamy. Postanawiamy jednak spróbować. Jest stromo pod nogami konkretna lufa a wiatr strasznie wieje. Jesteśmy już tak niedaleko… ale znowu ta pogoda. Wracamy z powrotem na przelecz. Bardzo ciekawie wyglada sciana honcowskiego opadającego do przeleczy. Niestety w obecnej chwili to nasz praktycznie jedyny widok.
Na przeleczy postanawiamy wracac inna droga i po drodze jeszcze cos zdobyc. Jako ze jest po drodze poysl pada na rakuska czube. Szybki zjazd do dolinki huncowskiej dolinki. I rozpoczynamy kolejne podejście tym razem na rakuska czube. W pewnej chwili odwracam się do tylu i az sobie siadlem z wrazenia - nad kieżmarskim swieci slonce. Czy nie moglo być tak godzine wczesniej… w glowie tylko jedna mysl – jeszcze tej zimy tam musze wejsc!!! Na sam szczyt rakuskiej wchodzimy już w pelnym słońcu. Śladów jest sporo, jak widac ten szczyt jest chetnie odwiedzany zima
coraz bardziej goraco się robi od słońca. W koncu wchodzimy na rakuska – po raz pierwszy tutaj jestem. Widoki calkiem ciekawe – Baranie, Kolowy, Jagniecy…
Wszystko to fajne lecz wzrok ciagle ucieka w strone huncowskiego i kieżmarskiego. Poza tym kiezmar ukazuje z tad czesc swojej drugiej, ciekawszej strony. Sciana wyglada naprawde imponująco. To wlasnie gdzies tam w piątek zginal polski taternik…
Jeszcze raz cel zdobyty (ten zleb to miejsce naszego dupozjazdu) i cel niezdobyty
Na rakuskiej jest goraco az się nie chce wracac ale niestety robi się coraz pozniej i czas schodzic. Aby zaoszczędzić troche czasu robimy skrot trawersując huncowski. Snieg się topi i idzie się duzo ciezej niż wczesniej. Na dodatek slonce swieci po plecach. W Skalnatnym Plesie w koncu wracamy do rzeczywistości. Tlumy ogromne i dosyc dziwnie wygladamy tam bez nart . Jeszcze chwila odpoczynku, kilka zdjęć i schodzimy na dol.
no niefart
Ja mam kursa w połowie marca 
