3 Mięgusze, Kazalniczka i Cubryna -gramy w pokera?
Kto się ze mną wybierał w góry ten wie że jeśli chodzi o pomysły to mam 10 na minutę. Więc tak naprawdę w aucie przyklepaliśmy trasę. O 20 Marek zgarnia mnie z Reymonta ,zajeżdżamy do Mańka ,który musi niestety zostać i pożyczam czołówkę. Oczywiście trafiamy w korki i nasza podróż trwa dłużej niż zakładamy. Przed 23 wychodzimy z Palenicy. Idziemy szybko ,rozmawiając o różnych rzeczach i „czekając” na Misocypa. Pierwszy postój mamy dokładnie o 1 nad Czarnym Stawem. Niebo pełne gwiazd ,co jakiś czas widać te spadające. Zaczynamy podchodzić na Przełęcz pod Chłopkiem. Kilka razy na tych kamieniach gubimy znaki ale bez problemu odnajdujemy je dalej. O 2:30 pada Kazalnica ,a 3 jesteśmy na Przełęczy. Zimno wieje silny wiatr, są wysokie chmury ale jest ich mała a wiatr przewiewa., gdzieś daleko się błyska. Zaczynamy podchodzić na Mięgusza Czarnego. Oczywiście wchodzimy nie w ten żleb co trzeba ,jednak ze światłem czołówki topografia jest trudniejsza, jak już szaro się robi jesteśmy na grani, a na szczycie coś przed 4. Rozbijamy BC i .. Marek foci.. Widoki dość ładne ,klimat jak przy wschodach ma w sobie coś niezwykłego. Po „przedstawieniu „ śpimy około 30 minut. Po 6 jesteśmy znowu na przełęczy ,czasu sporo ,pogoda porządku ,ale wieje i jest na tyle chłodno ze idę w polarze. Trasę na Pośredniego Mięgusza miałem opracowaną i dość szybko trafiliśmy na gran między wierzchołkiem zachodnim a środkowym , podejście jednak ta rynną dość wymagające ,czasem mało chwytów ,a trudności zwiększają się przy zejściu. Wchodzimy na najwyższy wierzchołek i .. szybko schodzimy. Mając trochę zabawy w pewnym miejscu przez własne zachcianki. Budzimy telefonem Mańka bo chcemy się upewnić co do wierzchołków. Godzina cięgle młoda.. patrzymy po sobie i wiadomo że idziemy dalej. Drogą po głazach na 10 wchodzimy na Mięgusza Wielkiego, trasa super ,problemów nie mieliśmy z orientacją na sam szczyt (ale wiąże się to z tym że znałem drogę)na szczycie sesja z flagą ,i czytam wpisy w zaszczycie –odnaleźliśmy wielu forumowiczów. Zejście sprawia nam więcej kłopotów po poszliśmy jakoś na początku żle. Jesteśmy wreszcie na „balkonie” i dalej idziemy w stronę Hińczowej przełęczy. Moimi prywatnym zdanie jest to najtrudniejszy odcinek całej drogi. Z Hińczowej robimy Cubryne i… chcemy zejść galeriami do dolinki za mnichem. Lenistwo nas kosztowało drogo. Nie mamy sprzętu a w żlebie śnieg ,nauczka duża bo przed wyjazdem na PW zaczerpnąłem „języka” i powinienem się tego spodziewać ,raki i czekan spały w bagażniku auta. Dzwonimy jeszcze do chłopaków sa na Czarnym .Chcemy dojść do stawu hińczowego ale kruszyna taka że nic tylko czekać na wypadek. Co mamy robić? Trzeba wracać na Chłopka. Zmęczeni, lekko wkurfieni na siebie ,idziemy jak automaty na pełnym skupieniu .Na przełęczy piwko i do moka ,wszystko na zawiasie i z obojętnością do wszystkiego. W moku zapasy i dawaj na bryczkę ,a co należy się nam ,nie wyobrażam sobie na deser tych 8km ,więc siadamy koło mocno zastukanej grupy plecakowej. Pozdrawiamy idących zdobywców drogą i chwilę na parkingu rozmawiamy ,a wycieczka zakończyła się o 21 w Krk. Warto było.
co ważne powyższa trasa, czy pojednyńcze szczyty ,przy załamaniu pogody mogą okazać się bardzo zgubne
co trzeba mieć zawsze na uwadze...
, zejście znowu do Drogi po Głazach, wyjście na Wielkiego (jakimś dziwnym wariantem, przy wchodzeniu nie schylaliśmy się pod znanym kamieniem, a doszliśmy na grań na prawo od tego miejsca). Niestety, aparat przez ten cały czas spoczywał w plecaku, ze względu na to, że zwyczajnie przeszkadzał jak był przytroczony do pasa biodrowego plecaka.
ładnie się tam poszwendaliście 
