Spis treści:
1. Świnia na Kozim - s.1
2. Świnia na Świnicy - s. 1
3. Świnia na Diablaku - s. 3
4. Kilometry pękają pod butami, czyli Świnia ciśnie w Beskid Sądecki - s. 5
5. Rysy, Rysy, niestraszne nam pogody kaprysy - s.6
Poniżej część wrażeń z krótkiej, bo zaledwie trzydniowej wyprawki (lepiej brzmi niż wycieczka
). Ten fragment spisałam na serwetkach w schronisku na Pięciu Stawach - straszna zdrada, można tam kupić długopis, ale zeszytu już nie.
(fot. Xyva http://xyva.bocznica.org )
Świnia na Kozim Wierchu
Godzina ósma rano.
Próbuję złapać resztki snu, jednak głośno rozmawiający turyści skutecznie mnie wybudzają. „Cichutko”, mówię do nich półprzytomnie, ale wkrótce wstają następni. Ze spania nici. Rzut oka na zaparowaną szybę – pogoda nie zachęca absolutnie do niczego. Wstajemy.
Poranna kawa – i pytanie, co robić dalej. Irytujący poprzedniego wieczora głośnym zachowaniem młodzi, rozflirtowani i rozgadani ludzie planują dojście do Morskiego przez Szpiglasową. „I tak nam doleje, że ho ho!” oświadcza najgłośniejszy z nich, w którym nieomylnie upatruję postaci najbardziej irytującej. Może to właściwa dwudziestolatkom pewność sądów, kategoryzacja przekonań i ciągle jeszcze posiadane wrażenie, że wypowiedź nabiera mocy słuszności od wystarczająco przekonującego tomu.
Jako wyznawca teorii że góry odbierają mowę dochodzę do wniosku, że nie mogli się jeszcze specjalnie zmęczyć. Poprzedniego wieczora długo przekomarzali się między sobą, nie biorąc szczególnie pod uwagę samopoczucia reszty śpiących w zbiorówce. Dzisiaj – butnie zapewniają o Szpiglasie.
Dobrze więc.
Pogoda nadal nie zachęca. Drzewan zachęca do marszruty, ale jego inicjatywa rozpływa się w deszczu. Decyduję się iść spać i wpełzam do śpiwora, aby po dwóch godzinach udać się na papierosa. Na papierosie spędzam kolejne dwie godziny w międzymiastowym towarzystwie.
Emwu i Drzewan nareszcie nie wytrzymują. Z planem dojścia przez Zawrat i Kozią Przełęcz na Kozi Wierch wychodzą pomimo deszczu, ubrani w nieprzemakalne peleryny.
„Kondom o smaku marchwiowym”, ocenia Emwu swoje pomarańczowe wdzianko. Odprowadzam ich wzrokiem, a kiedy znikają za Przednim Stawem również podejmuję decyzję, chociaż deszcz wcale nie spieszy się opuścić Dolinę Pięciu Stawów. Szybko wrzucam do plecaka batony, mapę i wodę mineralną. Decyduję się zabrać aparat, ubieram polar, przeciwdeszcza – tym razem kondom o smaku denaturatu, mamroczę do siebie, szarpiąc lekko oporne tasiemki folii. I idę w deszcz.
Nie wiedząc na dobrą sprawę w co się pakuję, szybko podejmuję decyzję: Kozi Wierch(2291). To trochę wyżej niż moja pierwsza tatrzańska zdobycz, Szpiglasowa Przełęcz (2110). „My też wyjdziemy, niech tylko przestanie padać. Deszcz nie może przecież lać cały dzień” uśmiecha się do mnie ogorzały pięćdziesięciolatek, który niedawno opowiadał przygody jakie spotkały go przy objeżdżaniu Polski rowerem.
Zostawiam pana i jego opowieści i idę. Chociaż pada. Buty zaimpregnowane... moja marszruta rozpoczyna się od dwudziestominutowego spaceru brzegiem Przedniego Stawu. Mijam bacówkę, lekko ślizgając się po kamieniach, zmierzając do miejsca, gdzie niebieski szlak skrzyżuje się z czarnym. Do tego miejsca kamienna dróżka prowadzi niemal zupełnie płasko. Tutaj też spotykam ostatnie tego dnia osoby na szlaku.
Lubię samotne marsze. Dzisiaj dodatkowo w zamiarze wspiera mnie pogoda. Robi to najlepiej, jak potrafi, ofiarnie wyduszając z chmur hektolitry wody.
Początkowo wspinam się do góry żlebem, mając po prawej szumiący strumień. W pewnym momencie umiarkowanie ostro pnąca się do góry ścieżka zaczyna zapełniać się coraz większymi głazami. Spośród głazów wypływają strumyczki – zastanawiam się, bo idę tą drogą pierwszy raz, czy płyną niezależnie od pogody, czy tylko dzisiaj. W pewnym momencie zdejmuję polar, już nieco nadmoczony przez – tak tak – deszcz, zakładam za to rękawiczki bez palców. One również dość prędko namakają, ale nawet mokre stanowią dobrą ochronę przed wiatrem. Odpędzam od siebie myśl o zejściu, chociaż racjonalny fragment umysłu podpowiada, że może być trudno. Śliskość! Głazy na ścieżce coraz większe, a sama ścieżka kluczy, wije się, utrudnia. Nabieram coraz większej pewności że nie powinnam iść dalej, przypominam sobie własne słowa ze schroniska: nie mam w sobie zawziętej żyłki, która kazałaby mi za wszelką cenę dopiąć Koziego Wierchu choćby mieli mnie stamtąd transportować helikopterem.
A jednak. Idę. Kiedy ścieżka kończy się na dobre, wkraczam na coraz bardziej śliskie głaziska. Pierwsza płyta. Nieduża. Z wrażenia zasycha mi w gardle, jednak szlak omija miejsca, w których ewentualnie mogłabym obsunąć się w dół. Przed widokami w przepaść pogoda również sprytnie mnie chroni: mimo wiatru mgły w ogóle się nie rozwiewają. Odganiam kolejną wątpliwość, a co jeśli mleko otoczy mnie tak, że na wyciągnięcie ręki nic nie zobaczę? A won z takimi myślami, sapię gniewnie w przestrzeń i idę.
Krytyczny moment: zapędzam się w takie miejsce, gdzie po raz pierwszy rozumiem o co chodzi w sytuacji, kiedy ani w górę, ani w bok. Ani na dół. Nogi uwiązane na maleńkim, skalnym występie. Żadną nie mogę ruszyć. Jak ja tu w ogóle?... mam wrażenie, że odchylam się od półeczki i zaraz pofrunę, tylko że na pewno nie w górę. QRVA, QRVA, co jakiś czas słyszą Tatry Wysokie. Nie reagują. Po kilku minutach stękania – ostrożnie wycofuję się na dół. Udało się. Na spokojnie obserwuję teraz okolicę. Ni cholery! Jak dostać się do oznaczenia szlaku widniejącego powyżej? Decyduję się zaangażować nie tylko nogi, ale ręce, łokcie, kolana i wyciągnięty język. Pech chce, że przez trasę mojej niezbyt profesjonalnej wspinaczki przepływa jeden ze strumyków.
I drugi.
I trzeci.
I kolejny.
Ułamek sekundy i decyzja: spodnie już i tak kompletnie przemoczone, więc co mi tam. Pełznę przez zimną wodę, czując się zupełnie jak odkrywca nieznanych lądów, choć wrażeniu ewidentnie przeczą oznakowania dokonane jak najbardziej ludzką ręką.
Im bliżej szczytu, tym chłodniej. W miejscu, gdzie czarny szlak styka się z czerwonym wykonuję mimo deszczu dokumentacyjne zdjęcie i zakładam na nowo rękawiczki, które zdjęła wcześniej, aby uzyskać złudzenie że będzie mi się łatwiej piąć do góry.
Od tego miejsca, mimo że jest zimno, droga wydaje się bardziej stabilna. Jeszcze tylko parę minut – i chyba jestem na Kozim Wierchu! Brakuje oznaczeń, ale – o ile mgła pozwala – dojrzeć można już tylko skalistą grań. Duma rozsadziłaby mnie na pewno, gdyby nie fakt, że powłokę mam zupełnie skostniałą a w butach chlupie woda.
Dumnie wdrapuję się na najbliższą skałkę. Niespodzianka! Leży tam mokra czapka z napisem USE YOUR IMAGINATION. Napis zdecydowanie adekwatny do sytuacji: wokół taka mgła, że gdyby nie lekkie (lekkie! Kolejny powód do triumfu nad słabością ułomnego ciała) zmęczenie oraz ostry wiatr w ogóle nie miałabym poczucia tych 2000 metrów z haczykiem. Używam zatem wyobraźni i wyobrażam sobie potencjalne widoki. W pewnej chwili wydaję z siebie krótki, niekontrolowany wrzask Wygranego. Później okaże się, że Emwu i Drzewan, przebywający w tym samym czasie po drugiej stronie Koziej Przełęczy słyszą moje świadectwo upojenia szczytem.
Wypalam papierosa i wciągam mokry polar – czas na zejście. Jakąkolwiek troskę o zachowanie suchych elementów garderoby odpuszczam sobie już zupełnie. Wbrew obawom – zejście okazuje się prostsze niż wejście. Płyty szybciej ustępują miejsca głazom, głazy mniejszym głazom a te z kolei kamiennej ścieżce. Idąc wzdłuż potoku – mam go obecnie po lewej stronie – zjeżdżam malowniczo na dupie kilkadziesiąt centymetrów. Dobra nasza, nadgarstki całe chociaż oparłam się na nich z dużą siłą.
Przy skrzyżowaniu szlaku czarnego z niebieskim w oddali majaczą się znajome postacie w plastikowych opakowaniach, zielonym i pomarańczowym. Emwuuuuuu, Emwuuuuu, Emwuuuu!... echo przynosi stukrotną odpowiedź, ale oni początkowo nie słyszą. Wreszcie zauważyli mnie. Pochłonięta myślą, żeby teraz finalnie nie zrobić sobie krzywdy, dobijam do chłopaków.
W butach mamy łącznie Dolinę Sześciu Stawów a na całym ciele mokrość. Do schroniska docieram – wcale nie na ostatnich nogach! Czuję się jak fontanna. Tryskam i ociekam ze wszystkich możliwych miejsc.
Powraca już na suchym i ciepłym gruncie myśl o sporej głupocie, która kazała mi wyjść na niekoniecznie najłatwiejszy szczyt w niekoniecznie korzystnych warunkach atmosferycznych. Deszcz, samotność. Fakt, chłopaki miały jeszcze ciekawsze kwestie do pokonania, ale to już ich historia i o niebo większe, tatrzańsko-himalajskie doświadczenie.
Radość. Radość ze zrobienia Koziego Wierchu, przebywania sam na sam ze sobą.
i czapki z głów...
(jestem po lekturze fragmentów bloga gekonów), a ja zdobywam sobie pomaleńku kolejne górki i pagórki.
