Najlepiej czytać słuchając odpowiedniej płyty Dream Theater.
Act I, Scene One: Regression
Wreszcie. Tak jak co roku, w końcu wyjechałem na ponad tydzień w Tatrach. Po 6 rano wychodzę z domu, wsiadam do pociągu i jadę do Krakowa. Przesiadam się w Płaszowie i spotykam Olę (Trauma_) z mamą. Razem wsiadamy w przyspieszony do Zakopanego, lądujemy i na Krupówkach się rozchodzimy - Ola z mamą na pole namiotowe, a ja w górę w stronę kwatery na Żeromskiego. Moja ekipa przyjedzie dopiero następnego dnia, więc po zalogowaniu się w pokoju, rozpakowaniu i wypiciu kawy ruszam na spacer. Pogoda jest powiedziałbym kiepska, zanosi się na spory deszcz, ale mimo to idę w stronę Kuźnic. Skręcam przy Murowanicy na zielony, kupuję bilet, o zgrozo, niestety taka pora że budka otwarta...
Powolutku, rozgrzewkowym tempem podchodzę na Nosal. Zaczyna jednak padać. Dochodzę do drugich skałek przy szlaku i widzę, jak od Giewontu pędzi paskudna czarna chmura. Hm, będzie z tego burza czy nie? Na zdobyciu Nosala mi nie zależy, w końcu z 5 razy już na nim byłem... A co tam, wycofam się, mało kto chyba zaliczył wycof z takiej Góry. Oczywiście gdy zszedłem z powrotem na dół, niebo się przejaśniło. Wracać się nie będę, poszedłem za to Drogą pod Reglami pod skocznie, a stamtąd już na Żeromskiego. A wieczorek minął mi na grze w bilard z gospodarzem, zresztą bilard to drugi z najważniejszych celów tych corocznych wyjazdów.
Nawet trudno nazwać ten spacerek rozgrzewką, właściwa rozgrzewka miała dopiero nastąpić... c.d.n.
a gdzie reszta?
), mijamy tę ekipę i lecimy przez Skupniów Upłaz dalej. Kurczę, kiedyś jak szliśmy szybko i na czas, to schodziło 1:02 do przełęczy, a teraz w 58 minut tempem emeryckim... No cóż, dziwne, ale potem herbata w Murowańcu i krótka przerwa.
Na Skrajnym Granacie pierwsza większa grupka ludzi i decyzja - idziemy dalej na Krzyżne. Andrzej z Kasią szybko śmignęli do przodu, a ja szedłem powoli i ostrożnie (mój pierwszy raz na OP), w odległości kontaktu wzrokowego z Henrykiem. Było trochę żelastwa, była drabinka, aczkolwiek najtrudniejsze dla mnie było "krzywe" zejście z Orlej Baszty. Potem jeszcze spore zejście w dół - trawers Wielkiej Buczynowej Turni, przejście przez kruchy żleb, podejście znów do góry w coraz większym tłumie idących od strony Krzyżnego... Oho, wyszedłem na jakiś czubek, przede mną następny, to znaczy że jestem na Małej Buczynowej Turni, teraz już będzie pikuś. W końcu dowlekłem się na Krzyżne i padłem odpocząć.
Na wschód Słońca zmieniamy nieco lokalizację, zjeżdżamy kawałeczek w stronę Zdziaru, parkujemy na początku niebieskiego szlaku i dalej idziemy piechotą.
