Dolina Jaworowa-Lodowa Przełęcz-Czerwona Ławka-Zbójnicka Chata
Zgodnie z tradycją jak co roku, ze szwagrem ruszamy we wrześniu na kilkudniowy tour po Taterkach. Tym razem postanawiamy /a raczej ja postanawiam/, że zamordujemy się kondycyjnie
Pierwsze dwa dni od razu z kopyta na całodniowe wyrypy, po ścieżkach u sąsiadów z południa.
Na dworcu po całej nocy w autobusie, trafiamy na odjeżdżający właśnie PKS do Popradu. Wysiadamy w Jaworzynie Tatrzańskiej i ochoczo wnikamy w głąb Doliny Jaworowej. Pierwszy raz tam jestem i na razie ostatni.
2/3 drogi przebiega sielankowo, na początku masa ciężkiego sprzętu i tłum ludzi z piłami itp. Zapewne to służby rezerwatu ścisłego
Widoczki na Bielskie, w oddali Kołowy, Lodowy, Mur Jaworowych i dalsze bydlaki.
Po tej sielance zaczyna się mozolne, wyczerpujące, dłuuuugie podejście przez kolejne progi Zadniej Jaworowej. Parę razy padamy na pysk. Widoki za to coraz lepsze. Jaworowe wręcz majestatyczne, Lodowy, a zza kolejnych progów wyłaniają się Ostry i Mały Lodowy. Mijamy trochę ludzi, większość to Polacy wyglądający jak pensjonariusze sanatoriów. Ledwie dyszą. Zresztą mnie też się chyba czerwona lampka zapaliła... na ostatnim podejściu na przełęcz jadę na rezerwie. Szwagra nie widzę już dobry kwadrans. Może nie zemdlał
W końcu jestem na Lodowej. Za jakiś czas wtacza się i szwagier. Popas.
Pogoda w miarę ładna, troche chmur, ale zmienia się jak w kalejdoskopie co chwila odsłaniając miodzio widoki.
Wszystko ładnie, pięknie ale czas schodzić. motyla noga mać pada co 10 sekund. Zejście do Lodowej Dolinki wręcz cudowne
Czekam kiedy stamtąd spadne, masakra. Nie wiem co by było jakby z nieba czymś pokropiło? Chyba dupozjazd, z tym że dupa została by na odcinku ok 150 metrów.
Jakoś się udało. Teraz kolejna atrakcja - legendarna Czerwona Ławka. "Straszność" tego miejsca oczywiście przesadzona. Wdrapuje się dosyć szybko i bez problemu. Co chwila przez przełęcz przewalają się chmury. Na szczęście na górze gdzieś się wszystko przewiewa. Ludzi zero, także można podelektować się widoczkami.
Z góry widać nasz cel Zbójnicką Chatę, wydaje się niedaleko, jednak droga dłuży się niemiłosiernie. W końcu docieramy. Są wolne łóżka. Samo schronisko zaskoczyło mnie na plus. Miła obsługa, pomieszczenie z ogólnodostępną kuchnią gazową, suszarnia, wyposażenie nowe. Kolacyjka, browar i o 21:00 już śpię.
Czas: ok. 11 godz.
cdn.
Fajne zdjęcie z Ławki na Łomnicko-Durne bydlaki.
