1.30 budzik wyrywa mnie ze snu... No tak dzisiaj przecież jedziemy w Tatry. 15 min później wychodzę z domu. Ku mojemu zdziwieniu widzę, że pada deszcz. Przeklinam w duchu wszystkie prognozy... przecież miało być ładnie. Kilka minut później spotykam Krisa. To nasz dzisiejszy skład. Mpik tym razem wybrał góry nico wyższe niż Tatry
Droga mija nam na rozmyślaniu nad dzisiejsza trasą i niestety nad coraz gorszą pogodą. Na Słowacji mijamy ulewę. W końcu o godz 3.30 meldujemy się na parkingi w Tatrzańskiej Polance. Na szczęście nie pada ale chmury nisko wiszą. Teraz czeka nas 1,5 godzinne podejście do Wielickiej Doliny. Wchodzimy na pierwsze skróty. O dziwo czołówki leżą głęboko w plecaku a mimo to wszystko widać. Dzisiaj księżyc nas prowadzi. Mniej więcej w połowie drogi zaczyna padać... śnieg. Jest dosyć chłodno. Miejscami na asfalcie leży cienka warstwa lodu. Chwila zwątpienia przelatuje przez głowę. Ale dzisiaj idziemy bez większego ciśnienia, dzisiaj chcemy cieszyć się górami. Reszta się nie liczy. W końcu widać światełko w oddali. Tak to Wielicka Chata. Już nie daleko. Jeszcze kilka metrów i siadamy na ławce pod schroniskiem. Chwilę zatopienia się w tej niesamowitej ciszy przerywanej podmuchami wiatru urywa przenikliwe zimno. Schroniskowy termometr pokazuje -5 stopni
Jednak temperatura odczuwalna jest zdecydowanie niższa. Przenikliwe zimno nie pozwala nam długo odpoczywać. Kolejne chwile zwątpienia przychodzą do głowy. Co ja tu w ogóle robię... I to o takiej nieludzkiej porze.... Ale nie ma się co zastanawiać ruszamy dalej. Mijamy Wielicki Staw i rozpoczynamy podejście w górę. Chmury coraz bardziej zaczynają zasłaniać księżyc. Tak teraz bez czołówek się już nie obejdzie. Podchodzimy teraz stromiej pod górę. Przynajmniej nie czuć tego zimna. Z każdym metrem śniegu jest coraz więcej. Trzeba uważać, każdy krok grozi poślizgnięciem. Pniemy się coraz wyżej. Odwracam się do tyłu z nadzieją, że zobaczę pierwsze promienie słońca. Niestety w oddali mieni się tylko lampa na schronisku odbijająca się w niespokojnych wodach Wielickiego Stawu. Idziemy szybko bo tak jest cieplej. W okolicach Długiego Stawu znowu zaczyna sypać śnieg
Chwilami odniechciewa się wszystkiego. Ale za plecami widać pierwsze promienia słońca. To nam dodaje sił. Ruszamy dalej. Idziemy jeszcze chwilę po czym skręcamy w prawo opuszczając szlak. Czapki zamieniamy na kominiarki i kaski. Całe szczęście jest już na tyle jasno że czołówki nie są nam już potrzebne. Niestety w nocy sporo dosypało i nasz pierwszy cel nie wygląda zbyt zachęcająco
Jest naprawdę ślisko a śniegu za mało aby ubrać raki. Koncentracja na 100%. Tutaj już nie ma żartów. Można się nieźle przejechać na dół. W końcu pierwsze promienie słońca docierają i do nas. Odwracamy się i na twarzach pojawiają się uśmiechy
Czym wyżej tym więcej śniegu ale na raki wciąż za mało. Widać już przełęcz na której za chwile staniemy. Jeszcze chwila odpoczynku, kilka kroków i jesteśmy na przełęczy. Z tego co pamiętam z tąd jeszcze 15min do szczytu łatwą granią. Niestety w tych warunkach nic nie jest łatwe. To co było łatwe latem teraz staję się o wiele trudniejsze. Grań jest mocno eksponowana co tym bardziej działa na psychikę. Jeszcze trochę kombinacji i stajemy na 2413m. Szczyt, który darze szczególnym sentymentem. Może ze względu na widoki a może ze był to mój pierwszy off w Tatrach. W każdym razie podoba mi się tam bardzo. Kolejny raz zachwycam się tym co jest dookoła
Jednak dzisiaj wzrok szczególnie kierujemy w stronę...
CDN...
.
