Miało być lekko, łatwo i przyjemnie: godzina asfaltu, dwie i pół do schroniska, półtorej na przełęcz (żlebem!) i najwyżej godzina na szczyt (żlebem!). Niestety, zachciało się nam skrótów... I ze schroniska zamiast w kierunku dolinki, poczłapaliśmy w pierwszy napotkany żleb. W efekcie wylądowaliśmy na grani. Może niezbyt długiej, ale w warunkach zimowych nieprzyjemnie uciążliwej. Ponad czterogodzinna wędrówka nią sprawiła jednak że zdobycie szczytu nabrało dla nas zupełnie innego smaku, wynagradzając nam nawet nie najlepszą przejrzystość powietrza...
W sumie, gdyby nie mokry, kopny śnieg, który uniemożliwiał jakikolwiek trawers, wymuszając na nas poruszanie się stricte linią grani, pewnie nie mielibyśmy żadnych zastrzeżeń. Ale tak to niestety trudno było tę drogę nazwać lekką i łatwą.
Przyjemną już bardziej...
trochę fotek z grani...
dwa widoczki po drodze...
i panorama ze szczytu... fatalna, ale miałem chwilowy konflikt z aparatem, co w połączeniu z marną przejrzystością, dało przedstawiony niżej efekt...
LK ? 
